آبادی زمین و نزول برکات در عصر ظهور
هنگام ظهور امام عصر(عج) راه برای عداوت دشمنان بسته و زمینههای ارتقای مادی و معنوی جوامع و نزول برکات فراهم میشود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج ، اعتقاد به مهدویت اساسیترین اعتقادات شیعه است. به باور شیعیان عدم ایمان به مهدویت مساوی با انکار تمام رسالت انبیا و ولایت ائمه(ع) است. از این جهت در پله اول ایمان به امام غایب و در پله بعد توجه و تفکر درباره ملحقات آن مثل آخرالزمان و ظهور مورد تأکید آیات و روایات ماست. هرچند عموم شیعیان نسبت به امام عصر(عج) اعتقاد راسخ یافتهاند و با همین تفکر مقابل استکبار جهانی ایستادگی به خرج دادهاند، اما در پله دوم که تفکر و تدبر درباره آخرالزمان و ظهور است، ورود جدی نداشتهاند و بلکه باید گفت اندیشمندان ما عموم جامعه را با مقولات آخرالزمانی و ظهور آشنا نکردهاند. نشان به اینکه هنوز هنر ما ارتباط خود را با مفاهیم آخرالزمانی مشخص نکرده است چرا که دستش از مفاهیم خالی مهدوی خالی است.
این معضل زمینه شبههافکنی در افکار عمومی جامعه درباره امام مهدی(عج) و وقایع آخرالزمانی و ظهور را از سوی دشمنان و معاندان فراهم آورده است به طوری که گاهاً تصویر نامطلوبی از قیام حضرت به اذهان عمومی مخابره میشود. اکنون که دشمنان بشریت خود عامل بدترین فجایع تاریخ بشریت هستند، با استفاده از ابزار سینما و شبکههای مجازی خود را مدافع حقوق بشر و شیعیان و رهبران شیعیان را که همان ائمه(ع) هستند، با چهره منفی معرفی میکنند. چرا که قصد آنها جلوگیری از رسوخ تفکر اسلام در سرتاسر دنیا و جلوگیری از امر ظهور امام زمان(عج) است و به این موضوع بارها اذعان داشتهاند. البته با اندکی مطالعه در آیات و روایات مهدوی در مییابیم با ظهور آن حضرت راه برای عداوت دشمنان بسته شده و زمینههای ارتقای مادی و معنوی جوامع فراهم میشود. یعنی امر ظهور برای کافران و منافقان مایه عذاب و برای پاکطینتان مایه خیر و برکت و رحمت است.
به عنوان نمونه امام جعفرصادق(ع) از ثمرات ظهور را بخشندگی اموال به نیازمندان و سختگیری بر مسئولان حکومتی توسط امام عصر(عج) معرفی میکند و میفرماید: امام مهدی بخشنده است و مال را به وفور میبخشد، بر مسئولان و کارگزاران بسیار سختگیر و بر فقرا و ضُعفا رئوف و مهربان است؛ المَهدیُّ سَمِحٌ بِالمالِ شدیدٌ عَلی العُمّالِ رحیمٌ بِالمَساکینِ. (الملاحم و الفتن، ص ١٣٧) و یا در دیگر روایت فرمودند: در حکومت حضرتش جای مخروبهای در زمین باقی نمیماند جز آنکه آباد میشود؛ فلا یَبقی فی الأَرضِ خَرابٌ اِلاّ و عُمِّرَ. (بشارةالاسلام، ص ٩٩(