حائر حسینی قطعه ای از بهشت+ تصاویر

به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی حج از کربلای معلی، حائر در لغت به معنای سرگردان و متحیر است. به مکان گودی نیز که وسط آن صاف و اطرافش بلند است و آبِ جمع‌شده در آن، راه خروج ندارد، حایر می‌گویند. حائر از نام‌های سرزمین کربلا نیز است. اشخاص منسوب به این سرزمین، حائری یا حایری خوانده می‌شوند.

درباره نامگذاری حرم حسینی به حائر و رواج این واژه، چند قول مطرح شده است، از جمله: پس از فرمان متوکل عباسی (۲۳۲ـ۲۴۷) برای ویران کردن بنای روی قبر و آب بستن به قبر، آب نزدیک قبر ایستاد و آن را فرا نگرفت (حارَ الماء) و ازاین رو این مکان به حائر شهرت یافت. برخی این وجه را نپذیرفته‌اند؛ زیرا طبق احادیث امام صادق(ع)، پیش از زمان متوکل به این مکان حائر گفته شده است. دوم آنکه در اوایل قرن دوم، پیرامون محوطه مرقد، دیواری بنا شد و به نظر می‌رسد ایجاد این حصار، در دوره امویان، برای آن بود که بازرسیِ زائران حرم آسان‌تر باشد. وجه سومی که درباره این نامگذاری گفته شده این است که کاربرد این کلمه رمزگونه، از حساسیت بنی امیه درباره زائران حرم حسینی می‌کاست و با معنای لغوی واژه هم مطابقت داشت.

نخستین بار واژه حائر در احادیثی از امام صادق(ع) درباره آداب و فضیلت زیارت امام حسین(ع)، بر محوطه محصور پیرامون بنای مرقد آن حضرت گفته شد. به تدریج کاربرد این واژه در میان شیعیان رواج یافت و مرقد مذکور و محدوده پیرامون آن به حائر حسین و حائر حسینی معروف شد.