احادیث امام مجتبی (ع) ، گرداگرد حرم سیدالشهدا (ع)
در آستانۀ سالروز میلاد باسعادت امام حسن مجتبی (ع)، پارچه نوشتههایی بدین مناسبت در اطراف صحنهای حرم امام حسین (ع) نصب شد.
به گزارش پایگاه اطلاعرسانی حج، در آستانۀ میلاد باسعادت سبط اکبر پیامبر (ص)؛ امام حسن مجتبی (ع)، پارچه نوشتههایی بدین مناسبت در اطراف صحنهای حرم امام حسین (ع) نصب شد.
این 28 پارچهنوشتۀ سبزرنگ، با حاشیههای طلاییرنگ شامل نام، القاب، تبریک میلاد و احادیثی از امام مجتبی و یا دربارۀ ایشان است. ده حدیث از امام حسن (ع) بر پارچهنوشتههای صحنهای اطراف حرم حسینی مشاهده میشود:
* لَا أَدَبَ لِمَنْ لَا عَقْلَ لَهُ وَ لَا مُرُوَّةَ لِمَنْ لَا هِمَّةَ لَهُ وَ لَا حَیَاءَ لِمَنْ لَا دِینَ لَهُ وَ رَأْسُ الْعَقْلِ مُعَاشَرَةُ النَّاسِ بِالْجَمِیل. (کشف الغمه، ج1، ص571)
کسى که عقل نداشته باشد، ادب ندارد و جوانمردى ندارد کسى که همت نداشته باشد و کسی که دین ندارد، حیا ندارد و بالاترین درجۀ عقل، معاشرت زیبای با مردم است.
* عَجَبٌ لِمَنْ یَتَفَکَّرُ فِی مَأْکُولِهِ کَیْفَ لَا یَتَفَکَّرُ فِی مَعْقُولِهِ فَیُجَنِّبُ بَطْنَهُ مَا یُؤْذِیهِ وَ یُودِعُ صَدْرَهُ مَا یُرْدِیهِ. (بحارالانوار، ج1، ص218)
تعجب میکنم از کسی که به غذاى جسم خود مى اندیشد، اما عقل خود را به کار نمیاندازد (و در غذاى روح دقت نمىکند) خوراک زیانبار را از شکم خود دور مى دارد، اما قلب را با محتوای مهلک آکنده مىکند.
*مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ کَانَتْ لَهُ دَعْوَةٌ مُجَابَةٌ إِمَّا مُعَجَّلَةٌ وَ إِمَّا مُؤَجَّلَة. (دعوات راوندی، ص24)
کسی که قرآن را قرائت کند، دیر یا زود، دعایی مستجاب دارد.
* إِنَ أَبْصَرَ الْأَبْصَارِ مَا نَفَذَ فِی الْخَیْرِ مَذْهَبُهُ وَ أَسْمَعَ الْأَسْمَاعِ مَا وَعَى التَّذْکِیرَ وَ انْتَفَعَ بِهِ أَسْلَمُ الْقُلُوبِ مَا طَهُرَ مِنَ الشُّبُهَاتِ. (تحف العقول، ص، 235)
به راستی، بیناترین دیدهها آن است در خیر نفوذ نماید و شنواترین گوشها آن است که پندها را بشنود و از آن بهرهمند شود و سالمترین دلها آن است که از شک و شبههها پاک باشد.
* أَنَا الضَّامِنُ لِمَنْ لَمْ یَهْجُسْ فِی قَلْبِهِ إِلَّا الرِّضَا أَنْ یَدْعُوَ اللَّهَ فَیُسْتَجَابَ لَهُ. (الکافی، ج2، ص62)
کسى که در دلش جز خشنودى خدا خطور نکند، من ضمانت میکنم که خداوند دعایش را مستجاب کند.
*عَلِّمِ النَّاسَ عِلْمَکَ وَ تَعَلَّمْ عِلْمَ غَیْرِکَ فَتَکُونَ قَدْ أَتْقَنْتَ عِلْمَکَ وَ عَلِمْتَ مَا لَمْ تَعْلَم. (بحارالانوار، ج75، ص111)
دانشت را به مردم بیاموز و دانش دیگران را فراگیر، در این صورت هم داناییات را محکم کردهای و هم آنچه را که نمیدانی، فرا گرفتهای.
*إِذَا أَرَدْتَ عِزّاً بِلَا عَشِیرَةٍ وَ هَیْبَةً بِلَا سُلْطَانٍ فَاخْرُجْ مِنْ ذُلِّ مَعْصِیَةِ اللَّهِ إِلَى عِزِّ طَاعَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل. (کفایة الأثر، ص228)
اگر خواهان عزتی غیر وابسته به دودمان و هیبتی بدون اتکا به سلطان هستی، باید از ذلتِ نافرمانی خداوند عزوجل به سوی عزتِ اطاعت از او بروی.
*لا یَنتَقِصُ مِن حَقِّنا أهلَ البَیتِ أحَدٌ إلاّ نَقَّصَهُ اللّه ُ مِن عَمَلِهِ مِثلَهُ. ( مروج الذهب، ج3، ص9)
هیچ کس نیست که حق ما اهل بیت را کم گزارد مگر این که خداوند به همان مقدار از عمل او کم خواهد کرد.
*یَا بُنَیَّ لَا تُؤَاخِ أَحَداً حَتَّى تَعْرِفَ مَوَارِدَهُ وَ مَصَادِرَهُ فَإِذَا اسْتَنْبَطْتَ الْخِبْرَةَ وَ رَضِیتَ الْعِشْرَةَ فَآخِهِ عَلَى إِقَالَةِ الْعَثْرَةِ وَ الْمُوَاسَاةِ فِی الْعُسْرَةِ. (تحف العقول، ص 233)
فرزندم! با هیچ کس دوستى و برادرى مکن؛ تا این که از چگونگى ورود و خروج او در کارها آگاه شوى؛ پس هرگاه کسى را آزمودى و معاشرت با او را پسندیدی، با او بر اساس گذشت از لغزش و برابری و مساوات در مشکلات، دوستى و رفاقت کن.
*هَلَاکُ النَّاسِ فِی ثَلَاثٍ الْکِبْرِ وَ الْحِرْصِ وَ الْحَسَدِ فَالْکِبْرُ هَلَاکُ الدِّینِ وَ بِهِ لُعِنَ إِبْلِیسُ وَ الْحِرْصُ عَدُوُّ النَّفْسِ وَ بِهِ أُخْرِجَ آدَمُ مِنَ الْجَنَّةِ وَ الْحَسَدُ رَائِدُ السَّوْءِ وَ مِنْهُ قَتَلَ قَابِیلُ هَابِیلَ. (کشف الغمه، ج1، ص571)
هلاکت و نابودى مردم در سه چیز است: کبر، حرص و حسد. تکبّر که به سبب آن دین از بین میرود و به واسطه آن، ابلیس، مورد لعنت قرار گرفت. حرص که دشمن جان آدمى است و بهواسطه آن آدم از بهشت خارج شد. حسد که پیشاهنگ بدىهاست و به واسطه آن قابیل، هابیل را به قتل رساند.