معنای حضرت ابراهیم از عبارت «أَرِنَا مَنَاسِکَنَا»
آیا حضرت ابراهیم(ع) با عبارت «أَرِنَا مَنَاسِکَنَا» از خداوند می خواهد که مناسک حج و عبادت درست را به او بیاموزد تا بتواند حج و عبادات را به صورت صحیح آن انجام دهد؟
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی حج، قرآن کریم در موضوع حج، تقریباً به همه مباحث و مسایل مرتبط به آن پرداخته و از مجموع یکصد و 14 سوره، در 25 سوره به اجمال یا تفصیل به مسایل حج اشاره کرده و از شش هزار و 236 آیه قرآن، بیش از یکصد و بیست آیه به عنوان «آیات الحج» لقب گرفته است.
پایگاه اطلاع‌رسانی حج برای آگاهی از مقام رفیع حج در قرآن و جایگاه بلند و عظیم حاجیان در این کتاب آسمانی، به ارائه نکات ناب و پیام‌های زیبای آیات بیان‌گر احکام و تشریع‌گر مناسک حج براساس تفسیر نور حجت‌الاسلام والمسلمین قرائتی و دیگر منابع پرداخته که در این شماره، آیه 128 سوره بقره مورد بررسی قرار گرفته است.
آیه
«رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ لَکَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِنَآ أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّکَ وَأَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَتُبْ عَلَیْنَآ إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ».
ترجمه
پروردگارا، دل ما را تسلیم فرمان خود گردان و فرزندان ما را نیز امتی تسلیم و رضای خود بدار، و راه پرستش و طاعت را به ما بنما و بر ما (وظیفه بندگی را) سهل و آسان‌گیر، که تویی توبه‌پذیر و مهربان.
تفسیر
1. منظور از «مِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً»
در سه دین بزرگ الهی که امروزه وجود دارند (اسلام، مسیحیت، یهودیت) ابراهیم(ع) به عنوان یکی از مهم ترین و بهترین نمادها و الگوی خداپرستی معرّفی شده است. ابراهیم از جمله انبیایی است که امتحانات سختی را با موفقیّت پشت سر گذاشت و کارهای بزرگی چون ساخت کعبه را بر عهده داشت.
همان طور که قرآن کریم از حضرت ابراهیم(ع) به عنوان یکی از بزرگ ترین پیامبران الهی نام برده و از او به نیکی یاد کرده است: «کیست که از آیین ابراهیم روى گردان شود، جز کسى که خود را خوار و بى ارزش کند و خویش را به نادانى و سبک مغزى زند؟ یقیناً ما ابراهیم را در دنیا [به امامت و رسالت] برگزیدیم، و قطعاً در آخرت از شایستگان است».[1]
داستان های مختلف و دعاهای متنوّعی نیز از او در قرآن آمده است. یکی از آن دعاها، دعایی است که پس از ساختن کعبه از خداوند درخواست می کند: «پروردگارا! ما را تسلیم فرمان خود قرار ده! و از دودمان ما، امّتى که تسلیم فرمانت باشند، به وجود آور! و طرز عبادتمان را به ما نشان ده و توبۀ ما را بپذیر، که تو توبه پذیر و مهربانى!».[2]
حال باید دید که مراد از «مِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً» چه کسانی هستند و آیا تنها پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت(ع) را شامل می شود؛ یا این که پیامبر و امت او نیز بسان بسیاری از نسل ابراهیم(ع) از مصادیق این کلام هستند.
شایان ذکر است که کلمۀ «مِن» در آیۀ شریفه برای تبعیض است و اشاره به برخی از ذریّه ابراهیم(ع) دارد[3] که جزو صالحان هستند. بنابر این، منظور از این تعبیر، همۀ نسل ابراهیم(ع) نیستند و تمام افراد از نسل او را شامل نمی شود؛[4] اما علت این که ابراهیم(ع) برای تمام نسل خود دعا نکرد را می توان در این جست و جو کرد که یقیناً تمام امّت، نمی توانند مؤمن باشند و این از آن جهت است که عده ای از آنها راه حق را انتخاب نمی کنند. علاوه بر این، کلام خداوند که به ابراهیم(ع) گفت: «َإِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ»، نشان می دهد که در نسل آن حضرت عدّه ای از ظالمان قرار دارند و عهد خداوند بر آنها جاری نمی شود.[5] از این رو، منظور خداوند در این آیه نمی تواند تمام نسل ابراهیم باشد. بنابراین، «امة مسلمة» عده ای از نسل ابراهیم(ع) را شامل می شود که از جمله، پیامبر گرامی اسلام(ص) و ائمه اطهار(ع) هستند. [6]
البته تفسیر دیگری نیز وجود دارد به این که منظور از امت در این آیه، تنها پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت ایشان است.[7] شاهد بر این دیدگاه، آیۀ بعد است: «پروردگارا! در میان آنان پیامبرى از میان خودشان برانگیز، که آیات تو را بر آنان بخواند، و آنان را کتاب و حکمت بیاموزد، و [از آلودگى هاى ظاهرى و باطنى] پاکشان کند»،[8] حال از آنجا که منظور از این رسول، حضرت ختمی مرتبت است.[9] پس در آیه 128 نیز منظور پیامبر اسلام و امت آن حضرت می باشند. در هر صورت به طور قطع و یقین این آیه شامل پیامبر و اهل بیت او می شود.
2. تفسیر «أَرِنَا مَنَاسِکَنَا»
در تفسیر عبارت «أَرِنَا مَنَاسِکَنَا» دو دیدگاه بیان شده است.
یک. حضرت ابراهیم(ع) با این دعا از خداوند می خواهد که مناسک حج و عبادت درست را به او بیاموزد تا بتواند حج و عبادات را به صورت صحیح آن انجام دهد.[10] طبق این تفسیر، ابراهیم(ع) پس از ساخت کعبه اعمال حج و سایر عبادات را از خداوند درخواست می نماید تا بتواند آن را به گونه ای که مورد رضایت خداوند است، انجام دهد.
دو. از آن جایی که واژۀ «مناسک» به ضمیر «نا» اضافه شده است، باید نتیجه گرفت که ابراهیم(ع) کارهایی را انجام داده و با این دعا از خداوند می خواهد که حقیقت اعمال او را نشانش دهد تا بتواند بفهمد کدام یک از آنها بیشتر مورد خواست خداوند است. بنابر این، کلمه «مناسکنا»، این نکته را مى رساند که خدایا حقیقت اعمالى که از ما به عنوان عبادت تو سر زده، به ما نشان بده، و نمی خواهد درخواست کند: که خدایا طریقه عبادت خودت را به ما یاد بده، و یا ما را به انجام آن موفّق گردان.[11] البته علامه طباطبایی این وجه را به عنوان یکی از موارد محتمل در آیه ذکر کرده است.
نکته‌ها
با آنکه حضرت ابراهیم و اسماعیل هر دو در اجراى فرمان ذبح، عالى‌ترین درجه تسلیم در برابر خدا را به نمایش گذاردند، امّا با این همه در این آیه از خداوند مى‌خواهند که ما را تسلیم فرمان خودت قرار ده. گویا از خداوند تسلیم بیشتر و یا تداوم روحیّه تسلیم را مى‌خواهند.
کسى که فقط تسلیم خدا باشد، نه در برابر عموى بت‌تراش تسلیم مى‌شود و نه در برابر بت‌ها به زانو مى‌افتد و نه از طاغوت‌ها پیروى مى‌کند.
پیام ها
1- به کمالات امروز خود قانع نشوید، تکامل و تداوم آنرا از خدا بخواهید. «رَبَّنا وَ اجْعَلْنا مُسْلِمَیْنِ لَکَ»
2- توجّه به نسل و فرزندان، یک دورنگرى عاقلانه و خداپسندانه است که حاکى از وسعت نظر و سوز وعشق درونى است وبارها در دعاهاى حضرت ابراهیم آمده است. «وَ مِنْ ذُرِّیَّتِنا»
3- راه و روش بندگى را باید از خدا آموخت وگرنه انسان گرفتار انواع خرافات و انحرافات مى‌شود. «أَرِنا مَناسِکَنا»
4- تا روح تسلیم نباشد، بیان احکام سودى نخواهد داشت. در اینجا ابراهیم علیه السلام ابتدا از خداوند روح تسلیم تقاضا مى‌کند، سپس راه و روش عبادت و بندگى را مى‌خواهد. «وَ اجْعَلْنا مُسْلِمَیْنِ لَکَ ... أَرِنا مَناسِکَنا»
5- نیاز به توبه وبازگشت الطاف الهى، در هر حال وبراى هر مقامى، ارزش است. «1» «تُبْ عَلَیْنا»
6- یکى از آداب دعا، ستایش پروردگار است که در این آیه نیز به چشم مى‌خورد. «التَّوَّابُ الرَّحِیمُ»
«1». در حدیث مى‌خوانیم: رسول اکرم صلى الله علیه و آله هر روز، هفتاد مرتبه استغفار مى‌نمود، با اینکه او معصوم بود و هیچ گناهى نداشت.
پانویس
[1]. بقره، 130.
[2]. بقره، 128: «رَبَّنَا وَ اجْعَلْنَا مُسْلِمَینِْ لَکَ وَ مِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّکَ وَ أَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَ تُبْ عَلَیْنَا إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحیمُ».
[3]. فخرالدین رازى، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج 4، ص 54، دار احیاء التراث العربى، بیروت، چاپ سوم، 1420ق.
[4]. فیض کاشانى، ملا محسن، الأصفى فى تفسیرالقرآن، ج 1، ص 66، دفتر تبلیغات اسلامى، قم، چاپ اول، 1418 ق؛ طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص393، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش.
[5]. ر.ک: مفاتیح الغیب، ج 4، ص 54 ؛ مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 393.
[6]. بیضاوى، عبدالله بن عمر، أنوار التنزیل و أسرار التأویل، ج 1، ص 106، دار احیاء التراث العربى، بیروت، چاپ اول، 1418ق.
[7]. صادقى تهرانى، محمد، البلاغ فى تفسیر القرآن بالقرآن، ص 20، مولف، قم، چاپ اول، 1419 ق.
[8]. بقره، 129.
[9]. طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 286، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، 1417ق.
[10]. مغنیه، محمد جواد، التفسیر المبین، ص 25، بنیاد بعثت، قم، بی تا؛ مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 39.
[11]. طبرسى، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، ج 1، ص 79، انتشارات دانشگاه تهران و مدیریت حوزه علمیه قم، تهران، چاپ اول، 1377ش؛ قرشى، سید على اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج 1، ص 242، بنیاد بعثت - تهران، چاپ سوم، 1377 ش.
[12]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 284.
