اهل بیت نجات دهنده کشتی نوح از هلاکت هستند
سخنران بعثه مقام معظم رهبری گفت: نوح پیامبر(ع) وقتی کشتی می ساخت، جبرئیل به او میخ هایی داد که نام مبارک پنج تن که به روی آن حک شده بود، را به روی کشتی بزند.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی حج از کربلای معلا، مراسم سخنرانی و عزاداری از سوی دفتر نمایندگی بِعثه مقام معظم رهبری در کربلا، (23 مردادماه) با حضور زائران ایرانی و دلباختگان حسینی در سرداب علقمی حرم مطهر قمر بنی هاشم(ع) برگزار شد.
حجت الاسلام محسن اویسی در این مراسم با بیان اینکه سبب اصلى حرکت کشتی حضرت نوح(ع) و نجات از غرق و هلاکت، ذوات مقدّسه اهل بیت(ع) بودند و گفت: هنگامى که خدا خواست قوم حضرت نوح (ع) را نابود کند، به آن حضرت وحى کرد که تخته هاى چوب درخت ساج را دو نیم سازد.
وقتی نوح(ع) این کار را انجام داد، نمىدانست با آنها چه باید بکند. جبرئیل(ع) نازل شد و شکل کشتى را به او نشان داد. او جعبهاى هم با خود آورده بود که 129 هزار میخ در آن بود. حضرت نوح میخ ها را به تخته ها کوبید تا پنج میخ باقى ماند. به یکى از آنها دست زد. در کف دستش درخشید و نورى از آن بیرون آمد؛ چنان که ستارهاى پر نور در آسمان نور افشانى کند.
جبرئیل بر نوح فرود آمد. نوح از او پرسید: این چه میخى است که تاکنون مانند آن را ندیدهام؟ گفت: این میخ به نام بهترین مخلوق خداوند، حضرت محمّد(ص)، است. آن را بر سمت راست جلوى کشتى بگذار. بعد دستش را به میخ دوّم زد؛ آن هم درخشید و پرتو افشاند.
نوح به جبرئیل گفت: این چه میخى است؟ جبرئیل گفت: این میخ به نام برادر و پسر عمویش، علىّ بن ابى طالب(ع)، است؛ آن را در جلوى کشتى، سمت چپ بکوب. بعد به میخ سوم دست زد؛ شکوفا شد و درخشید و نور داد. جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت فاطمه(س) است؛ آن را کنار میخى که به نام پدرش بود بکوب.
حضرت نوح(ع) دست برد و میخ چهارم را گرفت؛ آن هم روشنى داد و پرتو افشاند. جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت امام حسن(ع) است؛ آن را در کنار میخى که به نام پدرش بود بکوب. سپس دستش را به میخ پنجم زد. از آن هم فروغى برخاست و نور افشاند و گریست. نوح گفت: جبرئیل، این گریه و زارى چیست؟ جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت حسین بن على(ع)، سرور شهیدان است؛ آن را در کنار میخى که به نام برادرش بود، بکوب.
سخنران بعثه مقام معظم رهبری در کربلا خاطرنشان کرد: پیامبر اکرم(ص) می فرمایند «الواح، چوب هاى کشتى و ما، میخ هاى آن بودیم و اگر ما نبودیم کشتى مسافرانش را حرکت نمى داد».
