شعری در آستانه میلاد حضرت ولیعصر(عج)/ از لطف تو افتاده به دل درد محبت

"از لطف تو افتاده به دل دردِ محبت"

همـراهِ صبــا عطـرِ رُخِ دلبــرِ مــا بود
کـز فیضِ وی آفاق پر از شور و نـوا بود

آن نوگلِ زیبا که زِ بُستـانِ بهشت است
از غنچه چو بِشکُفت در اندیشه¬ی ما بود

تا روحِ خــدا گشت عَجیـن با گِلِ آدم
در طولِ زمان منتظرش شاه و گدا بود

آن مِهرِ درخشان که بُوَد مهدی موعود
خورشیـدِ رُخَش آیِنـه¬ی نـورِ خـدا بود

عیسی به فلک منتظـرِ نطق و پیـامش
پیغمبـر و آلش پِـیِ آن نطق و ثنا بود

شد قسمت عشّاق زِ هجرش دلِ خونین
دل بر سرِ کویش همه مشغولِ دعـا بود

گویم چو گذاری کند آن روشنیِ چشم 
کُحـلِ بَصَـرم خـاکِ رَهِ کـویِ شما بود

از لطفِ وی افتــاده به دل دردِ محبت
دردی که بر این عاشقِ دلخسته دوا بود

عمـری شــده ام منتظرِ گوشـه¬ی چشمی
آن گوشه که بر عالَم از آن لطف و عطا بود

هادی، شـده آئینـه، دل از وصفِ جمالش
زان جلوه چه گویم که در آئینه چه¬ها بود