سیره امام حسن مجتبی(ع)؛ والاترین الگوی مواسات و کمک مؤمنانه

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج به نقل ازحوزه، تاریخ به خوبی گواه آن است که هیچ فقیری از درِ خانه اش دست خالی باز نمی گشت، چه آن که سفره کریمانه ی این مرد بزرگ اما مظلوم، زبانزد خاص و عام بود.

نیمه ی ماه عزیز ضیافت الهی، سالروز میلاد امام حسن مجتبی(ع) نه تنها موسم شادی اهل بیت(ع) و دوستداران و محبان آن بزرگوار بلکه برای ما یادآور یک نکته کلیدی است و آن هم این که چگونه می توانیم از زندگی کریمانه و سیره نورانی حضرت برای زندگی دنیایی خود ره توشه لازم را برگیریم و صحت و درستیِ سبک زندگی مان را با آموزه ها و سیره رفتاری ایشان بسنجیم؛ به خصوص در دوران همه گیری ویروس منحوسی چون کرونا که در این وضعیت بیش از هر زمان دیگری در زمینه مواسات، کمک و همدلی مؤمنانه نیازمند الگوگیری از سیره و سبک زندگی کریم اهل بیت(ع) هستیم.

 بی تردید آگاهی از سیره کریمانه حضرات معصومین(ع) و از جمله کریم آل طاها راهی است که به ما در شناخت مسیر سعادت و به ویژه استواری و ثابت قدمی در این طریق کمک می نماید.

برخورد کریمانه و توأم با سعه صدر امام مجتبی(ع) در مواجهه با آن مرد شامی که دهان به فحاشی علیه امام و والدین بزرگوار ایشان گشوده بود، والاترین الگوی رفتاری برای ماست تا بدانیم در تنش ها و برخوردهای زندگی روزمره خود، چه نوع شیوه رفتاری و کرداری را در پیش بگیریم و در مواجهه با نااهلان و جاهلان از چه سبک گفتاری استفاده کنیم.

توجه به این مساله با توجه به این که متأسفانه در جامعه کنونی ما، سعه صدر و کرامت در برخورد اجتماعی، نمودِ کمرنگی دارد، بسیار می تواند حائز اهمیت باشد.

پیشوای دوم ما شیعیان همچنین در عین بخشندگی و سخاوت بی نظیری که در طول زندگی خویش داشتند، اما همواره در رفع نیازِ نیازمندان به اصل حفظ آبروی آنان اهتمام ویژه ای داشتند.

حضرت گاهی مبالغ قابل توجهی پول را به شکل یکجا به مستمندان می ‌بخشیدند، به نحوی که حتی مایه ی تعجب سائلین می شد؛ درسی که از چنین جود و بخشش چشمگیری می توان گرفت این است که ایشان با این کار برای همیشه شخص فقیر را بی نیاز می ‌ساخت چه آن که او می ‌توانست با این مبلغ، تمام احتیاجات خود را برطرف نموده و زندگی آبرومندانه ‌ای تشکیل بدهد و احیاناً سرمایه ‌ای برای خود تهیه نماید.

طبعاً هر نیازمند آبرومندی در هیچ شرایطی حاضر نیست آبروی خود را با بیان حاجت نزد دیگران ببرد. این در حالی است که حسن بن علی (ع) با استقبال از چنین افرادی ضمن رفع نیازشان، از آنان می خواست در صورت پیش آمدن چنین حالتی، از عرض حاجت مجدد به ایشان دریغ نورزند.

در واقع امام مجتبی(ع) روا نمی ‌دید مبلغ ناچیزی که خرج یک روز فقیر را به سختی تأمین می ‌کند، به وی داده شود و در نتیجه او ناگزیر گردد برای تامین روزی بخور و نمیری، هر روز دست احتیاج به سوی این و آن دراز کند.

شیخ رضی الدین حلی در کتاب خود می نویسد: «شخصی به محضر مبارک امام حسن (ع) شرفیاب شد و گفت: "ای فرزند امیر مومنان! تو را سوگند می دهم به کسی که این نعمت را بدون شفاعت کسی به تو عنایت نموده از دشمنم انتقام بگیری چرا که او دشمنی است که به مردم حیله و ستم می کند نه به پیرمرد احترام می کند و نه به کودک شیرخوار ترحم. امام حسن مجتبی(ع) که تکیه زده بود وقتی سخن آن شخص را شنید فوراً برخاست و نشست. آنگاه به او فرمود: دشمن توکیست تا از او برایت انتقام بگیرم؟

گفت: فقر و تنگدستی.  امام لحظاتی سر مبارک را به زیر انداخت سپس سر را بلند کرد و به خدمتکار خود فرمود: آنچه از اموال نزد تو هست آن ها را حاضر کن. او رفت و مبلغ پانصد درهم آورد.

سپس حضرت فرمود: تمام این پول را به این شخص نیازمند بده. آنگاه رو به او کرد و گفت: تو را به حق همان سوگندهایی که به من دادی قسمت می دهم هرگاه این دشمن به تو روی آورد نزد من بیا و دادخواهی کن».