میلاد امام هادی(ع) و جلوه‌های غدیر
امام هادی(ع) دو یادگار را برای اثبات حقانیت غدیر از خویش به‌جا گذاشتند که یکی از آن‌ها زیارت غدیریه و دیگری زیارت جامعه کبیره است.
امروز ۱۵ ذی‌الحجه مصادف با سالروز ولادت دهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت امام علی‌النقی‌الهادی(ع) ملقب به امام هادی(ع) است که در اطراف مدینه منوره و در محلی به نام صریا به دنیا آمدند. پدر بزرگوارشان، حضرت امام جواد(ع) و مادرشان، سمانه مغربیه است که بانویی بافضیلت و باتقوا بود.
امام هادی(ع) در سن ۶ یا ۸ سالگی یعنی در سال ۲۲۰ هجری، پس از شهادت پدر بزرگوارشان، حضرت امام جواد(ع) به امامت رسیدند. مدت ۳۳ سال امامت حضرت هادی الائمه(ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوکل عباسی معاصر بود.
آن حضرت و فرزند گرامی ایشان، امام حسن عسکری(ع) به «عسکریین» شهرت یافتند، زیرا خلفای بنی‌عباس، ایشان را از سال ۲۳۳ به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پربرکتشان در آنجا تحت نظر قرار دادند.
امام هادی(ع) دو یادگار را برای اثبات حقانیت غدیر از خویش به‌جا گذاشتند که یکی از آن‌ها زیارت غدیریه و دیگری زیارت جامعه کبیره است. یکی از فرازهای زیارت غدیریه امام هادی(ع) را که به معرفی حضرت علی(ع) و بیان واقعه غدیر می‌پردازد، مرور می کنیم.
در این فراز از زیارتنامه آمده است: «السَّلامُ عَلَیْکَ یَا سَیِّدَ الْمُسْلِمِینَ وَ یَعْسُوبَ الْمُؤْمِنِینَ وَ إِمَامَ الْمُتَّقِینَ وَ قَائِدَ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِینَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ أَشْهَدُ أَنَّکَ أَخُو رَسُولِ اللَّهِ وَ وَصِیُّهُ وَ وَارِثُ عِلْمِهِ وَ أَمِینُهُ عَلَى شَرْعِهِ وَ خَلِیفَتُهُ فِی أُمَّتِهِ،وَ أَوَّلُ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ صَدَّقَ بِمَا أُنْزِلَ عَلَى نَبِیِّهِ وَ أَشْهَدُ أَنَّهُ قَدْ بَلَّغَ عَنِ اللَّهِ مَا أَنْزَلَهُ فِیکَ فَصَدَعَ بِأَمْرِهِ وَ أَوْجَبَ عَلَى أُمَّتِهِ فَرْضَ طَاعَتِکَ وَ وِلایَتِکَ وَ عَقَدَ عَلَیْهِمُ الْبَیْعَةَ لَکَ وَ جَعَلَکَ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ کَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ کَذَلِکَ ثُمَّ أَشْهَدَ اللَّهَ تَعَالَى عَلَیْهِمْ فَقَالَ أَ لَسْتُ قَدْ بَلَّغْتُ فَقَالُوا اللَّهُمَّ بَلَى فَقَالَ اللَّهُمَّ اشْهَدْ وَ کَفَى بِکَ شَهِیدا وَ حَاکِما بَیْنَ الْعِبَادِ فَلَعَنَ اللَّهُ جَاحِدَ وِلایَتِکَ بَعْدَ الْإِقْرَارِ وَ نَاکِثَ عَهْدِکَ بَعْدَ الْمِیثَاقِ؛ سلام بر تو اى آقاى مسلمانان و رئیس دین و پیشواى اهل تقوا و مقتداى سپیدرویان و رحمت و برکات خدا بر تو باد شهادت مىدهم که تویى برادر رسول خدا، جانشین و وارث علمش امین او بر قانونش و جانشین او در امّتش و اول کسىکه به خدا ایمان آورد و آنچه را بر پیامبرش نازل شده بود تصدیق کرد و شهادت مىدهم که آن حضرت همه آنچه را خدا درباره تو نازل کرد به مردم رساند و امر خدا را درباره تو با صداى بلند اعلام کرد و بر امّتش حتمى بودن طاعت و ولایتت را واجب نمود و بیعت تو را بر عهدّ آنان نهاد و حضرتت را نسبت به مؤمنان سزاوارتر از خودشان قرار داد، چنانکه خدا خود او را اینچنین قرار داد، سپس پیامبر اسلام خدا را بر مردم شاهد گرفت و فرمود: آیا من آن نیستم که رساندم.همه گفتند: به خدا آرى. پس فرمود: خدایا گواه باش و تو براى گواهى و حاکمیت بین بندگان بسى. پس خدا لعنت کند منکر ولایتت را بعد از اقرار و شکننده پیمانت را پس از پیمان بستن».
امام علی‌النقی(ع) دارای نفس زکیه و عزمی راسخ و همتی عالی بود و عظمت شخصیت آن بزرگوار به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است. قسمتی از این اعترافات، مبتنی بر شخصیت آن امام همام به لحاظ معنوی و اخلاقی و بخشی دیگر ناشی از ابعاد علمی آن حضرت و شمه‌ای هم، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار صادر شده است.
آن حضرت سرانجام در ۳ ماه رجب سال ۲۵۴ هجری قمری و در سن ۴۲ سالگی، توسط متوکل عباسی به شهادت رسید و مرقد شریف ایشان هم در جوار مرقد فرزند بزرگوارشان، حضرت امام حسن عسکری(ع) در شهر سامرا، ملجأ و پناه شیعیان و عاشقان است.
