شبهه هشتم: اختلاف حضرت فاطمه س با امام علی ع به خاطر خواستگاری از دختر ابوجهل

[1]. شیخ صدوق، علل الشرایع، ج1، ص185.

[2]. جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص384.

[3]. مامقانی، تنقیح المقال، ج8، ص237.

[4]. ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغة، ج4، ص63-64.

[5]. علم‌الهدی، تنزیه الانبیاء، ص167؛ طوسی، تلخیص الشافی، ج2، ص276.

[6]. تنزیه الانبیاء، ص167.

[7]. تنزیه الانبیاء، ص168؛ تلخیص الشافی، ج2، ص278.

[8]. طوسی، تلخیص الشافی، ج2، ص278.

[9]. همان، ص279.

[10]. همان.

[11]. طوسی، تلخیص الشافی، ج2، ص279.

[12]. ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، ج7، ص85.

[13]. علقمه به امام صادق٧ می‌گوید: «مردم به ما نسبت‌هایی می‌دهند که برای ما خیلی سخت می‌آید». امام صادق٧ فرمود: «ای علقمه، رضایت مردم را نمی‌توانی به‌ دست آوری و همچنین زبان مردم را نمی‌توانی نگه داری». بعد حضرت شروع می‌کند به بیان دروغ‌هایی که مردم به انبیاء نسبت داده‌اند تا می‌رسد به پیامبر9 و بعد دروغ‌هایی را که به امام علی7 نسبت می‌دهند، بیان می‌کند. از دروغ‌هایی که به امیرالمؤمنین7 نسبت داده‌اند، ازدواج با دختر ابی‌جهل است: «أ لَمْ یَنْسُبُوهُ إِلَى أَنَّهُ 7 أَرَادَ أَنْ یَتَزَوَّجَ ابْنَةَ أَبِی جَهْلٍ عَلَى فَاطِمَةَ3 وَ أَنَّ رَسُولَ الله شَکَاهُ عَلَى الْمِنْبَرِ إِلَى الْمُسْلِمِینَ... ». (شیخ صدوق، الامالی، ص102)

[14]. بخاری، صحیح البخاری، ص553؛ مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ص1056.

[15]. هیثمی، مجمع الزوائد، ج9، ص327؛ ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ج10، ص137. ابن حجر می‌گوید: «مسوره که راوی جعلی خواستگاری است، بعد هجرت به دنیا آمد و زمان خواستگاری جعلی امام علی با دختر ابی‌جهل، شش سال داشت. اما در روایت دارد که مسوره در حالی این روایت را نقل کرده که محتلم بوده است؛ ازاین‌رو سؤال این است که چطور فردی که شش‌ساله است، محتلم می‌شود؟!»

[16]. شیخ صدوق، علل الشرایع، ج1، ص186.

[17]. آیت‌ ‌الله سیدعلی میلانی در کتاب خواستگاری ساختگی، روایات منابع اهل ‌سنت را می‌آورد و به نقد و بررسی سند و دلالت آن روایات می‌پردازد.

[18]. «لا أنکح علیا ما دامت فاطمة حیة» (ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص411)

[19]. طوسی، تهذیب الاحکام، ج7، ص475.

[20]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، ج4، ص308- 315.

[21]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، ج4، ص241- 242.

[22]. همان، ص252؛ آمدی، ابکار الافکار، ج5، ص202.

[23]. ابن ‌تیمیه، منهاج السنة النبویة، ج4، ص253.

[24]. همان، ص255.