گزارش تصویری از مسجد النبی + عکس
مانده ام! این ذوات مقدس این مکان‌های شریف چه مغناطیسی دارند که پیرمرد هندوانه کاری از روستای یزد را می نشاند توی پرواز و می اورد به مدینه که «سلام» بدهد! عقلم تیر می کشد، دندان عقلم نیز.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی حج ، توی همین فکروخیال، گنبد سبزش دلبری می کند. کمرتا می‌کنم به تمنا و تماشا. گلدسته‌ها قدم به قدم می کشند و نرده های بقیع پدیدار می شوند.
صدوده دانه تسبیح صلوات تا پشت درهای مسجدالنبی راه است. می رسم به باب جبرئیل. خنکای شبستان به پیشواز می آید؛ آمیخته به عطر شکوفه های سنجد و بوته های سبز حنا.
چشم‌هایمان خیس است. شوخی نیست آمده‌ایم مسجد النبی؛ جایی که محمد آخرین پیغمبر خدا آنجا زیسته، نفس کشیده، راه رفته، خندیده و حرف زده.
روایت می گوید زیارت نبی در حیات و مماتش یکسان است. روایت می گوید هیچگاه کسی نتوانست در سلام برمحمد مصطفی پیشی بگیرد. روایت معتبر و متواتر است. یک ورِ ذهنم می گوید: «سلام داده»، ور دیگر ذهنم می گوید: «شأنش اجل است.» همان ور اول ذهنم می گوید: «بدبخت! گوش‌هایت پر است از صداهای دنیایی. توقع داری بشنوی؟»
حالا درست است سلامش را نشنیدم؛ ولی قطعاً سلام داد و جواب سلام واجب است. خنکای نرمه نسیمی از داخل شبستان، آغشته به عطری زلال هوریز می کند توی ریه‌هایم. آخ! نفس می کشم. شبستان هوش ربایی دارد. با ستون هایی بی شمار و سرستون هایی درخشان تر از خورشید. بُهت مطلقم!
