چگونه یک ناصبی راهزن، شاعر و شیعه مخلص اهل بیت(ع) شد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج ، حجت الاسلام والمسلمین اویسی سخنران بعثه مقام معظم رهبری در کربلا در جمع زائران حسینی  در حرم حضرت سیدالشهدا(ع)، یکی از داستان هایی را که آثار پر برکت قبر امام حسین (ع) را در حسن عاقبت نشان می دهد داستان «خلیعی شاعر» عنوان کرد.

وی گفت: ابوالحسن جمال الدین علی ابن عبد العزیز ابن ابی محمد الخلعی یا، خلیعی یکی از شاعران برجسته و مدیحه سرایان مخلص اهل بیت عصمت و طهارت (ع) است که در ابتدا خود و پدر و مادرش ناصبی و از دشمنان اهل بیت(ع) بودند اما، با عنایت ویژه خاندان اهل بیت راه حق را شناخت و از کرده های بد گذشته خویش توبه کرد.
وی گفت جریان هدایت او را مرحوم علامه امینی در کتاب شریف الغدیر چنین بیان فرموده است:
خلیعی اهل «موصل» و ساکن «حله» بود، پدر و مادرش ناصبی و دشمن اهل بیت(ع) بودند؛ مادرش نذر کرد که اگر خدا به او فرزند پسری عنایت فرماید، او را برای راهزنی و آزار و اذیت و حتی کشتن زائران امام حسین (ع) سر راه کاروان زائران امام حسین (ع) بفرستد.
خدای متعال به او فرزند پسری داد. این پسر بزرگ شد و به سنی رسید که آن زن می توانست به نذرش ادا کند، موضوع را با فرزندش مطرح کرد و او نیز خواست مادر را پذیرفت؛ به بیابان های منطقه «مسیب» رفت و در کمین زائران امام حسین(ع) مدتی منتظر ماند تا وقتی کاروانی از زائران امام حسین(ع) از راه می رسد به آنها حمله کند و نذر مادر را ادا نماید. هنوز کاروان از راه نرسیده بود که خواب بر چشمان او غلبه کرد.
سخنران بعثه مقام معظم رهبری در کربلا افزود: قافله زائران امام حسین (ع) از راه رسیدند اما علی رغم سر و صدای کاروان و گرد و غباری که از آمدن آنها به پا شده بود از خواب بیدار نشد، گرد و غبار کاروان لباس و بدن او را هم فرا گرفت؛ در همان حال «خلیعی» در خواب دید: صحنه قیامت بر پا شده است، فرمان رسید که او را به آتش بیاندازند، او را به میان آتش انداختند اما، گرد و غباری بر بدن و لباس او وجود داشت که او را از سوختن و گرمای آتش، در امان نگه می داشت.
حجت الاسلام والمسلمین اویسی ادامه داد: در عالم خواب متوجه شد که این گرد و غبار، گرد و غبار کاروان زائران امام حسین (ع) است که بر بدن و لباس او نشسته است و به برکت آن، او از آتش عذاب الهی در امان مانده است.
از خواب بیدار شد؛ فهمید که اشتباهی بزرگ کرده است، از کرده خود پشیمان شد و از قصد خود بازگشت و همان جا توبه کرد و تصمیم گرفت برای عرض پوزش به کربلا برود؛ با دلی پر از اضطراب و نگرانی به کربلا رفت و به حرم مقدس امام حسین (ع) وارد شد و عرض ادب نمود و به خاطر قصد گذشته خود، از درگاه آن حضرت پوزش طلبید و دو بیت سرود که آن دو بیت را یکی از شعرای حله چنین تخمیس کرده است:
أری بحیرة ملأتک رینا - و شتتک الهوی بینا فبینا فطب نفسا و قر بالله عینا - اذا شئت النجاة فزر حسینا لکی تلقی الاله قریر عینا اذا علم الملائک منک عزما - تروم مزاره کتبوک رسما و حرمت الجحیم علیک حتما - فان النار لیس تمس جسما علیه غبار زوار الحسینا
ترا حیران می بینم و شک ترا فرا گرفته - و هوای نفس ترا آشفته و بینابین قرار داده پس دلت را پاک کن و چشم را به خدا روشن دار - اگر نجات خواهی، حسین را زیارت کن تا خدا را با روشنی چشم دیدار کنی اگر فرشتگان بدانند که تصمیم گرفته ای - او را زیارت کنی نام تو را می نویسند و آتش دوزخ بر تو، قطعا، حرام می شود - چونکه آتش نمی رسد به جسمی که بر آن غبار زائران حسین است.
وی گفت: بدین ترتیب او از دوستان خالص و پاک اهل بیت(ع) رسالت شد و مورد عنایت و الطاف ویژه آن خاندان گرامی قرار گرفت.
ماجرا به همین جا ختم نمی شود؛ یکی از عنایاتی که از سوی اهل بیت(ع) به خلیعی شد و به سبب آن، او را خلیعی یا خلعی نامیدند جریانی است که در کتاب دارالسلام نوری به این صورت نقل شده است:
حجت الاسلام والمسلمین اویسی خاطرنشان کرد: یک روز خلیعی وارد حرم امام حسین(ع) شد و قصیده هایی در مدح آن حضرت سرود و برای آن حضرت آن را خواند؛ در اثناء خواندن این قصیده بود که پرده های درب حرم بر شانه او افتاد و در واقع این خلعت و هدیه ای بود که از طرف آن حضرت به او داده شد و از آن پس، او را خلیعی یا خلعی نامیدند و او خود به همین واژه تخلص می کرد؛ او بعدها از خان کرم امیرمؤمنان نیز نوشید و از مولای متقیان نیز خلعت گرفت.
امروز مرقد و مزار او در شهر حله عراق بارگاه عاشقان و دلسوختگان حسینی است.
در ادامه این مراسم مداح اهل بیت (ع) آقای کربلایی  طیبی با ذکر مصائب اهل بیت (ع) به نوحه خوانی پرداخت.