وصیتی از امام خمینی به حجاج درباره اُنس با قرآن
و از همین فرصت از تمامی علمای اعلام فرزندان قرآن و دانشمندان ارجمند تقاضا دارم که از کتاب مقدسی که تِبْیان کُلِّ شَیْ‌ءٍ است و صادر از مقام جمع الهی به قلب نور اول و ظهور جمع الجمع تابیده است، غفلت نفرمایند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، عملیات حج تمتع 1403 با اتفاقات متعددی همزمان شده است. یکی از این حوادث تقارن ایام حج ابراهیمی با سی و پنجمین سالگشت ارتحال جانسوز حضرت امام خمینی (ره) معمار کبیر انقلاب اسلامی است.
در باب توجه به ابعاد معنوی حجّ، حضرت امام خمینی (ره) به ضرورت و لزوم اُنس با قرآن اهتمام فوق العاده داشتند. این حقیقت نه تنها در بیان مسائل مربوط به مناسک حجّ بلکه در تمامی سخنرانی ها، بیانات، پیام ها، آثار و کتب ایشان مشهود است و اوج این اهتمام و حساسیت را می توان در فرازهای آغازین وصیت نامه سیاسی، الهی آن پیر فرزانه مشاهده کرد که چگونه دردمندانه از مهجوریت قرآن می گوید و از امّت اسلام می خواهد که تمسّک به قرآن و عترت را سر لوحه حیات خود قرار دهد.
ناگفته پیداست که ایشان همیشه با قرآن محشور بود و این توفیق را داشت که از آغاز حیات پر برکتشان، در مکتب انسان ساز قرآن رشد یابند و همه چیز خود را از قرآن بدانند و طبیعی بود آنگاه که می خواهند انسان ها را به حقیقت، رهنمون سازند و زائران بیت الله الحرام را از ابعاد گسترده معنوی حجّ آگاه سازند، توجه وافر به کتاب خدا را ، آن هم برای آنان که توفیق حضور در مهبط وحی را یافته اند ، متذکر شوند:
«به زائران محترم تذکر می‌دهم که در این مواقف معظمه و در طول سفر به مکه مکرمه و مدینه منوره، از انس با قرآن کریم، این صحیفه الهی و کتاب هدایت، غفلت نورزند که مسلمانان هر چه دارند و خواهند داشت در طول تاریخ گذشته و آینده از برکات سرشار این کتاب مقدس است. و از همین فرصت از تمامی علمای اعلام فرزندان قرآن و دانشمندان ارجمند تقاضا دارم که از کتاب مقدسی که تِبْیان کُلِّ شَیْ‌ءٍ است و صادر از مقام جمع الهی به قلب نور اول و ظهور جمع الجمع تابیده است، غفلت نفرمایند.
این کتاب آسمانی- الهی که صورت عینی و کتبی جمیع اسما و صفات و آیات و بینات است و از مقامات غیبی آن دست ما کوتاه است و جز وجود اقدس جامع مَنْ خُوطِبَ بِهِ از اسرار آن کسی آگاه نیست و به برکت آن ذات مقدس و به تعلیم او خلص اولیای عظام دریافت آن نموده‌اند و به برکت مجاهدات و ریاضت های قلبیه، خلص اهل معرفت به پرتوی از آن به قدر استعداد و مراتب سیر بهره‌مند شده‌اند و اکنون صورت کتبی آن، که به لسان وحی بعد از نزول از مراحل و مراتب، بی‌کم و کاست و بدون یک حرف کم و زیاد به دست ما افتاده است.
خدای نخواسته مباد که مهجور شود و گر چه ابعاد مختلفه آن و در هر بُعد مراحل و مراتب آن از دسترس بشر عادی دور است لکن به اندازه علم و معرفت و استعدادهای اهل معرفت و تحقیق در رشته‌های مختلف، به بیان ها و زبان های متفاوت نزدیک به فهم از این خزینه لا یتناهای عرفان الهی و بحر مواج کشف محمدی- صلی اللَّه علیه و آله و سلم- بهره‌هایی بردارند و به دیگران بدهند و اهل فلسفه و برهان با بررسی رموزی که خاص این کتاب الهی است و با اشارات از آن مسائل عمیق گذشته، براهین فلسفه الهی را کشف و حل کرده، در دسترس اهلش قرار دهند. و وارستگان صاحب آداب قلبی و مراقبات باطنی رشحه و جرعه‌ای از آنچه قلب عوالم از «ادَّبَنی رَبِّی» دریافت فرموده، برای تشنگان این کوثر به هدیه آورند و آنان را مؤدب به آداب اللَّه تا حد میسور نمایند.
و متقیان تشنه هدایت بارقه‌ای از آنچه به نور تقوا از این سرچشمه جوشان هُدیً لِلْمُتَقین هدایت یافته‌اند، برای عاشقان سوخته هدایت اللَّه به ارمغان آورند. و بالاخره هر طایفه‌ای از علمای اعلام و دانشمندان معظم به بعدی از ابعاد الهی این کتاب مقدس دامن به کمر زده و قلم به دست گرفته و آرزوی عاشقان قرآن را برآورند و در ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، نظامی، فرهنگی و جنگ و صلح قرآن وقت صرف فرمایند تا معلوم شود این کتاب سرچشمه همه چیز است؛ از عرفان و فلسفه تا ادب و سیاست، تا بیخبران نگویند عرفان و فلسفه بافته‌ها و تخیلاتی بیش نیست و ریاضت و سیر و سلوک کار درویشان قلندر است، یا اسلام به سیاست و حکومت و اداره کشور چه کار دارد که این کار سلاطین و رؤسای جمهور و اهل دنیاست. یا اسلام دین صلح وسازش است و حتی از جنگ و جدال با ستمکاران بری است. و به سر قرآن آن آورند که کلیسای جاهل و سیاستمداران بازیگر به سر دین مسیح عظیم الشأن آوردند.
هان ای حوزه‌های علمیه و دانشگاههای اهل تحقیق! بپاخیزید و قرآن کریم را از شرّ جاهلان مُتنسِّک و عالمان متهتک که از روی علم و عمد به قرآن و اسلام تاخته و می‌تازند، نجات دهید. و این جانب از روی جِد، نه تعارف معمولی، می‌گویم از عمر به باد رفته خود در راه اشتباه و جهالت تأسف دارم. و شما ای فرزندان برومند اسلام! حوزه‌ها و دانشگاهها را از توجه به شئونات قرآن و ابعاد بسیار مختلف آن بیدار کنید. تدریس قرآن در هر رشته‌ای از آن را مَحطّ نظر و مقصد اعلای خود قرار دهید. مبادا خدای ناخواسته در آخر عمر که ضعف پیری بر شما هجوم کرد از کرده‌ها پشیمان و تأسف بر ایام جوانی بخورید همچون نویسنده.»
