از صیغه شکر تا خود شکر

ذی الحجه، ماه صاحب حج نزدیک میشویم ماهی که در آن پروردگار متعال توفیقی بزرگ را شامل حال بندگانی خاص نموده است تا مجال حضور در سرزمین وحی و حج گزاری را داشته باشند. این نعمت آن چنان عظیم است که میطلبد درباره شکر گزاری آن بازاندیشی کنیم.

معنی «شکر» این است که انسان از فردی که به او خیری رسانده است قدردانی کند.

آیا معنی شکر خدا فقط همین است که بگوئیم «الهی شکر»؟ نه اشتباه است «الهی شکر» صیغه شکر است نه خود شکر، خود شکر، چیز دیگری است معنی دقیق تر شکر قدردانی،اندازه شناسی و حق شناسی است.

بنده اگر بخواهد شاکر باشد باید قدر نعمتهای خدا را بداند یعنی بداند که هر نعمتی برای چه هدف و منظوری است و در همان مورد مصرف کند.

در تعریف «شکر» چنین گفته‌اند: به بردن شی در راهی که به خاطر آن آفریده شده ، شکر واقعی این است که هر نعمتی را به درستی در مسیر خودش استفاده کنیم. بنابراین لازمه شکرگزاری در وهله نخست شناخت راه درست استفاده از یک نعمت است و نمی توان انتظار داشت صرفا با بیان خدا را شکر حق شکرگزاری ادا شده باشد.

لذا از ما خواسته اند که زیارت مان و حج گذاری مان با معرفت و شناخت باشد تا بتوانیم مراتب شکر خداوند را نه صرفاً در حرف بلکه در عمل به جای آوریم.