آوای ایثار و عشق در حریم پاک خانه خدا+عکس

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، صبح امروز، در میان هوای لطیف و دل‌انگیز مکه، کاروان جانبازان از گروه تواشیح قمر بنی‌هاشم وارد مسجدالحرام شده و این یادگاران دفاع مقدس با دل‌هایی پر از ایمان و اراده، در کنار هم، به سوی خانه خدا روانه شدند.

.این مردان بزرگ، که هر یک گوهری در دل دارند و در دل تاریخ، با جانفشانی‌هایشان نقش بسته‌اند،با دل‌های پر از عشق و چشمانی پر از اشک و امید، برای انجام اعمال عمره مفرده ، قدم‌هایشان را به سوی خانه خدا برداشتند درحالیکه نه تنها پاهایشان، که دل‌هایشان نیز در این سفر معنوی به پرواز در آمده بود.

این جانبازان که در فراقِ جسم‌های زخمی‌شان، دستان قطع شده و پاهای ناتوان ، روحی بلند دارند، از تمام گلوگاه‌ها عبور کردند تا در کنار خانه خدا، سر به خاک نهاده و عشق و ایثار را در برابر پروردگارشان به نمایش بگذارند.

هنگامی که آنان پای به صحن مسجدالحرام گذاشتند، آوای الهی «اللهم لبیک»، به همراه ذکر اسماء الحسنی و مناجات‌های دل‌نشین‌شان که از این دستان پُر از زخم و قلب‌های پُر از نور می‌آمد به خانه خدا وصل می‌شد و گویی کعبه خود را با آغوش باز به استقبال این عزیزان می‌برد.

در این لحظه، دنیای اطراف این بزرگواران انگار از حرکت ایستاده بود و تنها صدای مناجاتشان در فضا می‌پیچید. در این لحظه نگاه مسلمانان از اقصی نقاط جهان به این عزیزان معطوف می‌شد؛ نگاه‌هایی پر از تحسین و احترام به این مردانِ راست قامت، که بعضی روی ویلچر نشسته‌اند، یکی دست ندارد، دیگری پا، اما همگی در دل، جاودانه‌ایثار و عشق به خدا و اهل بیت(ع) را به نمایش می‌گذارند.

آنها، مردان بزرگ، با وجود تمام دردها و سختی‌ها، همچنان لبخند ایمان بر لب داشتند و در حریم خانه خدا قدم می‌زدند. چشمان مسلمانان از گوشه و کنار دنیا بر این جانبازان متمرکز شده بود، انگار همه جهان به آنها می‌نگریست و سر در برابر عزت و اراده‌شان فرو می‌آورد. هر لحظه‌ای که از طواف می‌گذشت، گویی کعبه به آغوش این ایثارگران می‌آمد و آنان را در دل خود جا می‌داد.

در هنگام قنوت نماز طواف، یکی از جانبازان که از ناحیه یک چشم نابینا بود، دستان قطع‌ شده خود را به سوی خانه خدا بلند ‌کرده بود ، همان دست‌هایی که سال‌ها قبل در راه دفاع از اسلام و حرمت ولایت در خون غلتیده، امروز برای پروردگار عالم بلند می‌شد.

در میان این صحنه، یکی از نیروهای بعثه که این عزیزان را همراهی می‌کرد، در حالی که اشک می‌ریخت و منقلب بود، گفت: «این طوافی که به همراه این عزیزان انجام دادم، به نیت و به عشق حضرت عباس (ع) و حضرت آقا انجام دادم.» کلامش همچون شعله‌ای در دل هر فردی که در آنجا حضور داشت، فروزان شد. لحظه‌ای که هیچ کلمه‌ای نمی‌توانست آن همه عظمت و عشق را وصف کند.

درسعی صفا و مروه، در قسمتی که باید تلبیه کرد نا خودآگاه فریاد عاشقانه‌ای بلند شد. و چند تن از جانبازان، با هر گامی که به سختی بر می‌داشتند، ذکر «گرد حرم دویده‌ام، صفا و مروه دیده‌ام، هیچ کجا برای من کربلا نمی‌شود» را با دل و جان زمزمه می‌کردند. گویی در دل این حرکت‌های معنوی، جایی برای کربلا و عاشورا بود، جایی برای فدای جان در راه عشق به اهل بیت(ع). این کلمات گویی به آسمان می‌رفتند و با دل‌های هزاران زائر در آنجا تلاقی می‌کردند. یکی از جانبازان، که بر ویلچر نشسته بود، در حالی که چشم‌هایش پر از اشک و یاد رفقای شهیدش بود، شعر «کجائید ای شهیدان خدایی» را با صدای لرزان ولی پر از ایمان زمزمه می‌کرد. انگار هر کلمه از این شعر، به یاد لحظات حماسی و عاشورایی بود که در خون این بزرگ مردان نقش بسته است.
و در میان این همه ایثار، یکی دیگر از همراهان این کاروان با قلبی سرشار از شکرگزاری و التماس دعا، خدا را شکر می‌کرد از این رزق معنوی عظیمی که امروز به او عطا کرده است. این روز، به یاد تمامی شهدا و رفقایشان، به یاد دل‌های پاک و ایثارگر آنان، به یاد فداکاری‌های جان‌فشانان این سرزمین، به یک تجربه بی‌نظیر در روح و قلب او تبدیل شده بود.

کاروان جانبازان امروز نه تنها در عمره شرکت کردند، بلکه حضورشان، عشقشان و ایثارشان، درس‌های بزرگی از ایمان، فداکاری و مقاومت به جهانیان آموخت. آنها نشان دادند که ایثار و خدمت به خداوند در هیچ شرایطی محدود نمی‌شود. هیچ زخمی نمی‌تواند از اراده‌ای که برای رسیدن به حریم خدا استوار است، بکاهد. امروز، این عزیزان به همه ما یادآوری کردند که ایمان واقعی، نه در جسم بلکه در روح انسان است و این روح است که در هر شرایطی در برابر خداوند عزت می‌یابد.