طواف در دل، حتی اگر جسم توان نداشته باشد+عکس

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، در دل شب‌های بی‌پایان مکه، وقتی در خانه خدا قدم می‌زنم، نگاه‌هایم به کسانی می‌افتد که نمی‌توانند مثل دیگران راه بروند. زائرانی که با ویلچر به دور خانه خدا طواف می‌کنند. هرچند که جسم شان فرسوده است و پاهایشان دیگر قادر به حرکت نیستند، اما دلشان همچنان در آسمان‌هاست، مثل پرندگانی که از بند زمین رها شده‌اند.

چشمانشان به سوی کعبه دوخته است، انگار نه فقط جسم، بلکه روحشان را هم در این طواف جا گذاشته‌اند. این‌جا، در حلقه‌های بی‌پایان طواف، درد و رنج جسمانی هیچ معنایی ندارد. آن‌ها نه از فاصله، که از عمق دل به خدا نزدیک می‌شوند. در این لحظات، گویی هیچ‌چیز نمی‌تواند آنها را از حرم امن الهی دور کند، حتی بیماری، حتی ناتوانی جسمانی.

اما چرا همیشه باید کسانی را ببینیم که در تلاش برای رسیدن به خدا، با دل‌های شکسته و جسم‌های زخمی، به سختی می‌کوشند؟ چرا باید شاهد باشیم که آنان، که در آرزوی زیارت خانه خدا هستند، توانایی جسمانی خود را از دست داده‌اند، ولی روحشان همچنان در پرواز است؟

چشمانشان پر از اشک است، نه از درد جسمانی، بلکه از احساس بی‌نهایت نزدیکی به خدا. نگاهشان، پر از سوالاتی است که در سکوت به خانه خدا می‌فرستند: «خدایا، آیا من در این آخرین سفرم، با جسمی شکسته و روحی بی‌قرار، برگزیده‌ام؟ آیا در این طواف، خانه‌ات را در آغوش می‌گیرم؟»

و در همین لحظه، تمام آن‌هایی که توان راه رفتن دارند، به خود می‌آیند و در دل خود سوال می‌کنند: آیا من از این فرصت عظیم بهره‌برداری کرده‌ام؟ آیا قدر این سلامتی و توانایی که دارم را می‌دانم؟ من که می‌توانم بی‌دغدغه طواف کنم، آیا لحظه‌ای به آن‌هایی که نمی‌توانند، فکر کرده‌ام؟

این زائران، با وجود ناتوانی‌هایشان، به ما درس بزرگی می‌دهند. درس ارزشمندی که در برابر همه‌چیزهایی که داریم، باید قدر لحظه‌های سالم بودن را بدانیم. باید قدر این توانایی را که می‌توانیم در میان صفوف طواف‌کنندگان قدم بزنیم، بدانیم. چرا که زمانی که پای انسان ناتوان می‌شود، قلبش چنان دردی را احساس می‌کند که کلمات قادر به بیان آن نیستند.

بیایید به این زائران نگاه کنیم و از خود بپرسیم: آیا ما در تمام لحظاتی که سالم و توانمند هستیم، همانطور که باید، به خدا نزدیک می‌شویم؟ آیا هر طواف، هر رکعت نماز، هر لحظه از عمرمان را همان‌طور که این زائران با ویلچر طواف می‌کنند، با اشتیاق و ایمان به پایان می‌رسانیم؟

یاد بگیریم که در هر نفس، در هر گام، در هر لحظه‌ای که در سلامت به سر می‌بریم، می‌توانیم به خدا نزدیک‌تر شویم. و در این راه، باید قدر سلامت خود را بدانیم، چرا که این نعمت را می‌توانیم برای نزدیکی به خدا و خدمت به بندگانش به کار بگیریم.