حال و هوای زائران مدینه در دعای کمیل

در دل شب‌های مدینه، زائران مسجدالنبی(ص) و ائمه بقییع(ع) مشتاقانه با قلب‌هایی سرشار از ارادت و مودت، در هتل‌های خود در کنار بقیع گردهم می‌آیند تا با زمزمه فرازهای کمیل درس عاشقی با پروردگار را از امیرمؤمنان(ع) بیاموزند. دعایی که سرشار از مضامین عرفانی و توحیدی است و فرصتی برای دل‌های خسته است تا به درگاه الهی تقرب جویند و از او طلب مغفرت و رحمت کنند.

در این فضای معنوی، نوای حزین دعا در میان اشک‌های زائران طنین‌انداز می‌شود و با کمی دقت می‌توان نوای مناجات‌ و هق هق گریه‌های خالصانه امیرالمؤمنین (ع) در دل شب‌های مدینه را شنید. همین اشاره برای دل‌های عاشقان بس است که بعد از زمزمه‌ دعا، به یاد مظلومیت اهل بیت علیهم‌السلام و به‌ویژه حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها بیفتند. مرقد مخفی فاطمه(ص) و غربت چهار امام مدفون در بقیع، همچون کوه بر قلب زائر سنگینی می‌کند و همین برای شکستن بغض زائر کافی است.

آسمان در همه جا یکرنگ است ولی انگار زیر سقف ملکوتی بقییع آسمان واژگون شده است. دعای کمیل زیر چتر آسمان بقیع یعنی دوباره روییدن؛ یعنی فرصت برای عهدی نو و پیمانی تازه با پروردگار برای بهتر بودن در مسیر بندگی. کسی که قدر آن را بداند، دعای کمیل برای او پلی میان عاشقان و معشوق می‌شود؛ گویی لحظاتی ناب از وصال به محبوب را تجربه می‌کند و با او از دلتنگی‌هایش می‌گوید.

چشمان اشک‌بار و دل‌های آکنده از حزن زائران مدینه بعد از دعای کمیل و ذکر مصیبت اهل بیت(ع) گویی صاف ِصاف ِصاف شده است. این زلالی و پاکی را می‌توان از برق نگاه زائران و چهره پرمحبت‌شان به یکدیگر بعد از دعای کمیل دید.