معراج پیامبر اسلام؛ شبی که آسمان‌ها به زمین رسیدند

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، پیامبر گرامی اسلام(ص) به فرمان خداوند در یک شب از مسجد الحرام به مسجد الاقصی آمد و از آن جا به آسمان ها عروج و آیات الهی را مشاهده کرد. این حادثه که در فرهنگ اسلامی تعبیر به معراج گردید از جمله رخدادهای پر ارج زندگی پیغمبر اسلام(ص) می باشد.
ماه مبارک رمضان، ماه نزول قرآن، نه تنها با شب‌های قدرش، بلکه با خاطره‌ای آسمانی نیز در اذهان مسلمانان نقش بسته است؛ خاطره معراج پیامبر اکرم (ص)، سفری روحانی که در آن، پیامبر از مسجدالحرام به مسجدالاقصی و از آنجا به آسمان‌ها عروج کرد و با خداوند متعال به گفتگو نشست.
معراج، که در سال‌های پایانی حضور پیامبر (ص) در مکه و در شرایط سخت و طاقت‌فرسا رخ داد، نوری از امید و استقامت را در دل مسلمانان روشن کرد. این سفر، که به روایتی در شب هفدهم ماه رمضان اتفاق افتاده است، نه تنها نشان از عظمت و جایگاه والای پیامبر (ص) نزد خداوند دارد، بلکه درس‌هایی ارزشمند از ایمان، صبر و استقامت را به مسلمانان می‌آموزد.
در این سفر روحانی، پیامبر (ص) از عجایب و شگفتی‌های آسمان‌ها دیدن کرد، با پیامبران الهی به گفتگو نشست و از نزدیک، عظمت و شکوه خداوند متعال را مشاهده کرد. معراج، نه تنها سفری جسمانی، بلکه سفری روحانی و معنوی بود که در آن، پیامبر (ص) به بالاترین درجات قرب الهی دست یافت.

در روایات آمده است رسول خدا(صلی الله علیه وآله) پس از نماز عشا، در خانه امّ هانی که خانه وی در نزدیکی کوه صفا بوده استراحت می کرد و از همان‌جا به معراج رفت. بر اساس ظاهر قرآن، معراج از مسجدالحرام بوده است مگر آن که مقصود شهر مکه باشد. در قرآن کریم در دو سوره ی اسرا و والنّجم صراحتاً در این باره سخن گفته است.

این رویداد مهم مباحث و اختلاف نظرهایی را به همراه داشته است. اگرچه عدّه ای معراج را فقط روحانی دانسته اند، اما عده ای دیگر آنرا هم روحانی و هم جسمانی دانسته اند.

با توجه با آیات قرآن، هدف اصلی معراج نشان دادن آیات الهی به پیامبر (ص) بوده است. به عقیده بعضی از صاحب نظران تشریع وجوب نماز در این سفر واقع شده است.
حدیث مِعراج، حدیثی قدسی که گفتگوی میان خداوند و پیامبر(ص) را در شب معراج گزارش می‌دهد. حدیثی که امروزه به نام «حدیث معراج»، شهرت دارد، روایتی طولانی است که نخستین بار در کتاب ارشاد القلوب آمده است. در این حدیث، از مسائل اخلاقی فراوانی مانند رضا، توکل، نکوهش دنیا، روزه، سکوت، محبت‌ورزیدن به مستمندان، ویژگی‌های اهل آخرت و اهل دنیا سخن به میان آمده است. کتاب‌های «راهیان کوی دوست» و «سِِرُّ الإسراء فی شرح حدیث المعراج»، به شرح حدیث معراج پرداخته‌اند.

در بخشی از این حدیث نورانی آمده است: از حضرت امیر (ع) روایت است که پیامبر(ص) در شب معراج از خداوند پرسید: پروردگارا کدام عمل فضیلت بیشتری دارد؟ خداوند پاسخ داد: چیزی نزد من از توکل به خودم و خشنودی از تقسیم بالاتر نیست.‌ای محمّد! دوستی خود را نسبت به دوست‌داران لازم نمودم، و محبت خود را به افراد مهربان که در راه من مهربانی می کنند، واجب کردم و محبّت خود را نسبت به کسانی که به من پیوسته‌اند و افرادی که بر من توکل نموده‌اند، لازم دیدم. باید بدانی که دوستی من پایانی ندارد و هر گاه بر دوستی خود نسبت به ایشان بیفزایم، نشانه ای در آن قرار میدهم. آنان کسانی هستند که چون من به مخلوقاتم می نگرند و نیازهای خود را نزد مردم ابراز نمی کنند و شکم‌ها را از حرام نگاه می دارند. در دنیا به ذکر و محبت من غرق در نعمت‌اند و نهایت رضایت را از ایشان دارم.‌ای احمد! اگر دوست میداری که باورعترین مردم باشی، نسبت به دنیا زهد پیشه کن و به آخرت تمایل داشته باش.