تجربه الگوی همراهی تلاوت و معنا در محافل انس و معرفت مدینه + فیلم

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی حج، رهبر معظم انقلاب اسلامی در ابتدای ماه رمضان، در محفل انس با قرآن در حسینیه امام خمینی(ره) تأکید کردند که قاریان باید به گونه‌ای تلاوت کنند که مفاهیم و سرفصل‌های مهم قرآنی در ذهن و اندیشه مردم جای بگیرد و مبنای عمل قرار گیرد؛ چراکه تلاوت خوب موجب افزایش سواد قرآنی مردم می‌شود.

الگوی همراهی تلاوت و معنا در محافل انس و معرفت بعثه مقام معظم رهبری در هتل‌های مدینه منوره اجرا می‌شود. حجت‌الاسلام والمسلمین حمیدی‌نیک، قاری و مبلغ قرآن کریم، در یکی از این جلسات، پیش از تلاوت، توضیحی کوتاه و متناسب با زمان جلسه ارائه می‌کند. این روش علاوه بر آگاه‌سازی مخاطب نسبت به آیات، باعث افزایش تمرکز و تدبر او در مضامین قرآن می‌شود.

در ادامه، فیلم و متن سخنان حجت‌الاسلام حمیدی‌نیک از نظر می‌گذرد:

آیاتی که هم‌اکنون تلاوت می‌کنم، در همین مکان نازل شده است. سوره «انسان» که به «دهر» یا «هَلْ أَتَى» نیز مشهور است، شأن نزولی خاص دارد. در تفسیر نمونه آمده است که زمانی امام حسن(ع) و امام حسین(ع) بیمار شدند. حضرت رسول(ص) به همراه جمعی از مؤمنان برای عیادت به خانه حضرت زهرا(س) رفتند. پیامبر(ص) پیشنهاد کردند که برای شفای کودکان نذری کنند.

امیرالمؤمنین(ع)، حضرت زهرا(س)، فضه و به روایتی، خود امام حسن(ع) و امام حسین(ع) نذر کردند که پس از بهبودی، سه روز روزه بگیرند. پس از شفایافتن، هنگام ادای نذر، در آیه‌ای از قرآن می‌خوانیم: «یُوفُونَ بِالنَّذْرِ» یعنی «کسانی که به نذر خود وفا می‌کنند».

امیرالمؤمنین(ع) سه «مَن» جو قرض کردند و حضرت زهرا(س) از آن نان پختند. اما هنگام افطار، در سه شب متوالی، مسکین، یتیم و اسیری به در خانه آمدند و اهل‌بیت(ع) غذای خود را به آنان بخشیدند و خود تنها با آب افطار کردند. قرآن این ایثار را چنین توصیف می‌کند: «وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا» یعنی «و غذای خود را با عشق به خدا به مسکین و یتیم و اسیر می‌بخشند».

پس از این ماجرا، هنگامی که پیامبر(ص) امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را دید که از شدت گرسنگی ضعف کرده‌اند، و حضرت زهرا(س) را در حال عبادت اما با چهره‌ای گویای گرسنگی مشاهده کرد، متأثر شد. در این لحظه جبرئیل نازل شد و سوره «انسان» را برای بشارت به مقام والای اهل‌بیت(ع) آورد.

این سوره در همین مکان مقدس نازل شد، بنابراین شما آیاتی را می‌شنوید که در محل نزول خود تلاوت می‌شوند. یکی از درس‌های بزرگ برای ما از این ماجرا جریان اخلاص است. خداوند در این سوره می‌فرماید: «إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا»؛ یعنی «ما شما را تنها برای رضای خدا اطعام می‌کنیم و هیچ پاداش و سپاسی از شما نمی‌خواهیم».

اگر این پیام را در زندگی خود به‌کار بگیریم، کافی است. هر عمل خیری که انجام می‌دهیم، علت آن باید همان گونه که قرآن کریم می‌فرماید، باشد: «لِوَجْهِ اللَّهِ»، یعنی برای کسب رضای الهی. تمام اعمال و رفتار ما زمانی ارزشمند خواهند بود که نیت ما، تنها رضای خداوند باشد.