آستان بی‌گنبدی که تا آسمان ارتقاع دارد +فیلم
8 شوال روایت زخمی عمیق در تاریخ تشیع است؛ آن هنگام که گنبدها فرو ریختند و دیوارها به خاک غلطیدند، اما ارتفاع حریم معنوی بقیع فراتر از چشم و نظاره‌ای است.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی حج، در دل قبرستان بقیع، بارگاه چهار امام مظلوم شیعه روزگاری سایه‌بان دل‌های عاشق بود. ضریح‌هایی چوبی، به رنگ سبز امید، در دل آن بقعه‌ها جای داشت و بیت‌الاحزان، مأوای دلتنگی‌های حضرت زهرا(س)، در پسِ آن قبور نورانی، روایت‌گر غم بی‌پایان اهل‌بیت(ع) بود.
اما این آرامش دیری نپایید. نخستین بار در سال ۱۲۲۰ق و بار دیگر در ۸ شوال ۱۳۴۴ق، بقیع طعم تلخ ویرانی را چشید و آوارِ سنگ و خاک بر پیکر آن بقعه‌ها نشست و صداهای اعتراضی که بلند شد، هیچ گاه شنیده نشد. جهان اسلام، به‌ویژه در ایران، عراق، پاکستان و دیگر کشورها، یکپارچه عزادار شد.
در ایران، روزی به نام عزای عمومی اعلام شد، و دولت سه سال شناسایی رسمی کشور تازه تأسیس سعودی را به تأخیر انداخت. این فاجعه، شعله‌ی اعتراضات علمی و فرهنگی را نیز برافروخت؛ عالمان شیعه آثاری گرانسنگ در نقد وهابیت و دفاع از حرمت اماکن مقدس پدید آوردند؛ چون کشف الارتیاب و دعوة الهدی، که فریاد مظلومیتی‌اند بر صفحه تاریخ.
تلاش‌های مکرر برای ساخت دوباره بارگاهی درخور، هر بار با مانعی تازه از سوی حاکمان عربستان، ناکام مانده اما چشم های امید به آینده دوخته شده است. به انتظار روزی که قامت حرم بقیع دوباره برافراشته شود، اگرچه حریم معنوی بقیع به اذن الهی همواره برافراشته است: همان گونه که قرآن کریم فرمود: «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ؛ [این نور] در خانه هایی است که خدا اذن داده [شأن و منزلت و قدر و عظمت آنها] رفعت یابند و نامش در آنها ذکر شود، همواره در آن خانه ها صبح و شام او را تسبیح می گویند».
آستان بی‌گنبدی که تا آسمان ارتقاع دارد 3 