عرفات؛ جایی که حضرت آدم(ع) در آن بخشیده شد/ پیش از رفتن به عرفات این فیلم را ببینید

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، حجت الاسلام والمسلمین محمد حاج ابوالقاسم می گوید:

سرزمین عرفات، سرزمین استغفار و دعاست؛ جایی که امام حسین علیه‌السلام در یکی از سفرهای حج خود، دعای معروف عرفه را در آنجا قرائت کردند و این دعا را برای ما به یادگار گذاشتند. ایشان در دامنه جبل‌الرحمه، این دعای بزرگ را خواندند؛ همان کوهی که در صحرای عرفات معروف است و از تمام قسمت‌های صحرای عرفات قابل مشاهده است. بر فراز این کوه، ستونی سنگی بنا شده که نمادی از تابش نور رحمت الهی و پذیرش توبه حضرت آدم علیه‌السلام است.

برخی گفته‌اند حضرت آدم نیز(ع) در همین سرزمین، مشمول عفو و مغفرت پروردگار قرار گرفت. پس از آن که از بهشت رانده شد، سال‌ها بر روی زمین و در همین سرزمین گریه کرد تا این که خداوند متعال توبه‌اش را پذیرفت. بنابراین، جبل‌الرحمه محل نزول رحمت الهی است و در واقع، تمام سرزمین عرفات این ویژگی را دارد.

زائرین محترم توجه داشته باشند که رفتن بر بالای جبل‌الرحمه در حال وقوف، کراهت دارد. توصیه می‌شود زائران از بالا رفتن از این کوه پرهیز کنند؛ چرا که هم ممکن است صدماتی به آنان وارد شود و هم ممکن است به اعمالشان خلل ایجاد گردد. اما حضور در دامنه کوه و قدمگاه سیدالشهدا علیه‌السلام اشکالی ندارد و می‌توان در آنجا به حضرت سلام داد.

از دیگر ویژگی‌های سرزمین عرفات این است که هر ساله به قدم ولی‌عصر و امام زمان (عجل‌الله تعالی فرجه) متبرک می‌شود. مرحوم شهید مطهری فرموده است: «من شیراز را خیلی دوست دارم، چون استاد من صدرالمتألهین، در شیراز نفس کشیده است.» البته باید دانست فاصله بین آن استاد و شاگرد صدها سال بوده است. زائر خانه خدا باید بداند که در همان لحظاتی که در صحرای عرفات نشسته است، امام زمان او نیز در همان فضا نفس می‌کشد و عطر نفس‌های امام زمان علیه‌السلام در سرزمین عرفات جاری است.

دعای عرفه ما ایرانیان، از یک سو رنگ و بوی امام زمانی دارد و از سوی دیگر یادآور خاطرات حسینی است. کربلای ما در سرزمین عرفات به امام زمانمان متصل می‌شود. دعای عرفه دعایی است که در آن حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام نعمت‌های بزرگ خداوند متعال را یک‌به‌یک برمی‌شمارد و سپس ویژگی‌های این خدای مهربان را بیان می‌کند و به ما می‌آموزد چگونه به خطاها و گناهان خود اعتراف کنیم.

سرزمین عرفات، سرزمین اعتراف است؛ اعتراف به خطاها و گناهان. سرزمین عرفات خارج از محدوده حرم است و کسی که می‌خواهد وارد محدوده حرم شود، باید به سرزمین عرفات بیاید و آنجا پاک شود تا اجازه ورود به حرم را بیابد:

 «به طواف کعبه رفتم، به حرم راه ندادند  
     که تو در برون چه کردی که درون خانه آیی؟»

کسی که قرار است وارد این خانه شود و محرمِ راز خداوند متعال و اسرار اولیایش گردد، باید پاک باشد:

 «آیینه شو جمال پری‌طلعتان طلب  
     جاروب کن خانه و پس میهمان طلب»

سرزمین عرفات، سرزمین جدا شدن از بدی‌هاست و غروب عرفه، لحظه‌ای است که خداوند متعال در آن همه گناهان را می‌بخشد. فرموده‌اند بزرگ‌ترین گناه در غروب روز عرفه آن است که انسان گمان کند خداوند گناه او را نبخشیده است.

پاکی عرفات گوارای وجودتان.