«توبه» همیشه و همه‌جا خوب است، اما در مدینه بهتر
توبه هر جا و هر لحظه‌ای خوب است و انشاءالله مورد پذیرش خدای متعال، اما اگر همین توبه در مدینه باشد، امید به قبولی آن بسیار بیشتر است، چراکه خدای متعال به پیامبرش فرمود اگر تو برایشان طلب آمرزش می‌کردی، خدا را توبه‌پذیر و مهربان می‌یافتند.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی حج، باید بدانیم که توبه واجبِ فوری است و تأخیر در آن معصیت دیگری است. استاد ابوالفضل بهرامپور در کتاب پیمان پارسایی می‌نویسد: در مدینه و در کنار خانه خدا توبه کنید تا خدا از شما بگذرد.
اما توبه، توبه است؛ چه در ایران، چه در حجاز، و خداوند توبه ما را هر جا و هر گاه تصمیم بگیریم، می‌پذیرد. پس باید پرسید امتیاز توبه در مدینه چیست ؟
باید بگوییم: ای خدای من! تو وعده کرده‌ای که ما هر جا و هر وقت توبه کنیم، خواهی پذیرفت؛ پس حتما امتیاز توبه در این مکان، این است که طلب کنیم: خداوندا این بخشودگی را تا پایان عمر بر ما مستدام بدار و بر این بقا امضا بده.
نکته دیگر اینکه در قرآن و در آیه 64 سوره نساء آمده است: و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جاؤوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما / یعنی اگر آنان هنگامی که به خود ستم کردند، استغفارکنان پیش تو می‌آمدند و پیامبر نیز برایشان طلب آمرزش می‌کرد، خدا را توبه‌پذیر و مهربان می‌یافتند.
ای رسول گرامی تا چندی که ایران بودیم بخشی از بخشوده شدن ما ناقص بود و آن، نبود شما بود و اینک ما از ایران به قصد تطهیر و پالایش خود از کراهت‌ها، قصد مدینه کرده‌ایم و در این مدت در حال استغفار بوده‌ایم «فاستغفروا الله»، و حالا آمده‌ایم تا تو ای رسول خدا برای ما نزد خدا طلب مغفرت کنی؛ زیرا در این صورت خداوند به ما وعده داده است که حتما ما را ببخشد. واسطه شدن شما، غفران را برای ما تحکیم می‌کند ( معلوم می‌شود که شفاعت وقتی است که گناهکار قبلا توبه کرده باشد.
سه عاملی که سبب آمرزش انسان می‌شود
یکی توبه و دیگری حسنات و صالحات است که خداوند در آیه 114 سوره هود فرمود: «ان الحسنات یذهبن السیئات»، و سوم آنکه کبیره‌ها را ترک کند، که در آیه 31 سوره نساء فرمود: اگر از گناهان بزرگی که از آن نهی شده‌اید، دوری کنید، بر گناهان کوچک شما سرپوش می‌گذاریم و شما را به جایگاهی ارجمند وارد می‌کنیم.
امام صادق (ع) فرمود: با آب توبه خالص، گناهانت را بشوی و لباس راستی و پاکی و تواضع و فروتنی بر تن کن.
وقتی که درخواستی می‌کنیم، باید به آن مقداری که در حوزه توان ماست، اقدام کنیم و سامان‌دهی و ادامه آن را از خدا بخواهیم. توبه از گناه، طبق وعده خدا، بخشودگی در پی دارد، ولی در مدینه، چیزی اضافی را انتظار داریم و آن ادامه بخشودگی تا مرگ است و لازمه‌اش آن است که ما خود ترک گناه را ادامه دهیم و خدا هم نور و صفای ترک را عطا کند، بلکه بالاتر آنکه معاصی را منفور ذائقه ما گرداند، چنان‌که در آیه 7 سوره حجرات می‌فرماید: انکار و نافرمانی و عصیان را منفور شما گردانید.
حال و هوای توبه در مدینه
توبه در مدینه، حال و هوای خاص خود را دارد؛ اول اینکه آن کسی که ما را نزد خدا برده و با او آشنایمان کرده، پیامبر اکرم(ص) است.
حدیث نفس ما با پیامبر(ص) این است: آقا ! تو بودی که مرا آموختی چگونه خدا را بشناسم، چگونه نماز بخوانم و روزه بگیرم. تو به من آموختی این حلال است و آن حرام، اگر نبود هدایت‌های تو، من از کجا می‌فهمیدم حق چیست و باطل کدام است؟!
ای رسول گرامی! هیچ وقت یادم نمی‌رود که دندانت را شکستند و به پیشانی‌ات سنگ زدند و از ساق‌هایت به سرزمین طائف خون چکید و خم به ابرو نیاوردی و همه این تحمل‌ها برای این بود که من، امروزه راه خدایم را بشناسم و وارستگی اندوزم.
و اینک ما نزد تو آمده‌ایم و کراهت‌های خود را پیش‌تر کنار گذاشته و به حضورت شرفیاب شده‌ایم.
از طرفی، خدا فرموده است که اگر استغفار کنید و رسول من هم برای شما از من مغفرت بخواهد، قطعا بخشوده خواهید شد.
اما لازمه وساطت و استغفار پیامبر، بقای آثار توبه است. از این نظر، مدینه این امتیاز را دارد؛ زیرا ما اول سراغ پیامبر(ص) می‌رویم و پالایش می‌یابیم. وانگهی به خانه مُرسل رو می‌آوریم.
از این رو (مدینه قبل) یک سلوک منطقی به جانب خداوند است.
درنهایت و خلاصه اینکه:
1) امتیاز «توبه در مدینه» امتیازش این است که ما این بخشودگی را به سادگی از دست ندهیم و آن را تا آخر عمر حفظ کنیم.
2) حالا که توبه کرده‌ایم، آن را تا آخر عمر با عمل به مفاد آن حفظ خواهیم کرد.
3) با ترک گناه و عمل به تکالیف، از زحمات پیامبر اکرم (ص) قدردانی می‌کنیم.
4) هر بار که توبه می‌کنیم، هر چند به مدینه دسترسی نداریم که حضور بیاییم تا پیامبر(ص) برای ما استغفار کند، از دور استغفارکنان می‌گوییم یا رسول الله، ما را در این استغفار شفاعت فرما.
