حاجی نوشت؛
خودت پاهای کم توانم را بِجُنبان به طواف وداع

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، حاجیه خانم بزاززاده که در سرزمین وحی حضور داشته و تاکنون چندمطلب برای حاجی نوشته، نگاشته است پس از چند روز وقفه، چنین نوشت:

این چند روز الطافِ شما هم کاروانی های دیده و ندیده ام، بسیار بود . قدردانتان هستم که جویای حالم بودید.
راستش به دو دلیل دلی نبود برای نگاشتن
اینکه میهن شریف و مقتدرم، در حال پنجه افکندن با باطل است و گمان می کردم در رصد اخبارید و بیش از این شاید تابِ ملالتِ رسانه دیگری را نداشته باشید.
و اینکه بانگ رحیل به صدا درآمده‌ و من در ژرفای حسرتی دلگُداز،ذره بین جلوی دیدِ قلبم گرفته ام...رج به رجِ پیراهن کعبه..ستون به ستون سنگی حیاط..نوک زدن کبوتران به باقی مانده ی خوراکی های روی فرش..خواب با پاهای چندبار تاخورده در باب فتح و لذت جان بخشی بعدش..نگاه پُر آرزوی طائفین به سمت چپشان، زمزمه مسبحاتِ واحد اما با گوناگونی گویش پیچیده در مطاف،ملاحت رکن یمانی، طواف در آفتاب یا شایدم آفتابِ در طواف..یس های نیم خوانده کوه صفا، حتی سرفه های متنوع حُجاج در قعرِ سکوت صفوف، همه را باید ذخیره کنم در جایی امن و در دسترس در هویتم.
یگانه محبوبِ من!همیشه از خداحافظی در گریز بودم و می بینی ام که اکنون ضعیفترینِ خودم هستم در وداع با بلدالامینت، نیمه جان و از پا افتاده ترینم.
ای آنکه صدایی تو را بازندارد از شنیدن صدای دیگری!صدای ترک برداشتن قلبم را در این روزهای آخر بشنو و دل بنده ات را بند کن به عزیمت، خودت تاب آورم کن در هجرت از این سکینه و سکون که در هیچ کجای گیتی ات، درک نکرده بودمش!!صاحبِ تمامم! خودت پاهای کم توانم را بِجُنبان به طواف وداع.....