چهل حدیث نورانی از رسول رحمت

احادیث بسیاری از حضرت ختمی مرتبت به یادگار مانده که 40 حدیث از ایشان به شرح زیر است:

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

پيامبر اكرم (ص) مي‌فرمايد: در سه چيز براي امّت خود احساس خطر مي‌كنم: گمراهي، بعد از آن كه هدايت و معرفت پيدا كردند، لغزش‌هاي به وجود آمده از فتنه‌ها و آرزوهاي نفساني و شهوت‌پرستي.

احاديث بسياري از حضرت ختمي مرتبت به يادگار مانده كه 40 حديث از ايشان به شرح زير است:

 

1ـ لا تُضَيعُوا صَلاتَكُمْ، فَإنَّ مَنْ ضَيعَ صَلاتَهُ، حُشِرَ مَعَ قارُونَ وَ هامانَ، وَ كانَ حَقّاً عَليِ اللّهِ أنْ يدْخِلَهُ النّارَ مَعَ الْمُنافِقينَ.

(وسائل الشّيعه: ج 4، ص 30، ح 4431)

نماز را سبك و ناچيز مشماريد، هر كس نسبت به نمازش بي‌اعتنا باشد و آنرا سبك و ضايع گرداند، همنشين قارون و هامان خواهد گشت و حقّ خداوند است كه او را همراه منافقين در آتش داخل كند.

 

2ـ مَنْ مَشي إلي مَسْجِد مِنْ مَساجِدِ اللّهِ، فَلَهُ بِكُّلِ خُطْوَه خَطاها حَتّي يرْجِعَ إلي مَنْزِلِهِ، عَشْرُ حَسَنات، وَ مَحي عَنْهُ عَشْرُ سَيئات، وَ رَفَعَ لَهُ عَشْرُ دَرَجات.

(عقاب الأعمال: ص 343، س 14، وسائل الشّيعه: ج 5، ص 201، ح 6328)

هر كس قدمي به سوي يكي از مساجد خداوند بردارد، براي هر قدم ثواب ده حسنه است تا برگردد به منزل خود، و ده خطا از لغزش‌هايش پاك مي‌شود، همچنين در پيشگاه خداوند ده درجه ترفيع مي‌يابد.

 

3ـ بَينَما رَسُولُ اللّهِ (ص) جالِسٌ فِي الْمَسْجِدِ، إذْدَخَلَ رَجُلٌ فَقامَ يصَلّي، فَلَمْ يتِمَّ رُكُوعَهُ وَ لا سُجُودَهُ، فَقالَ: نَقَرَ كَنَقْرِ الْغُرابِ، لَئِنْ ماتَ هذا وَ هكَذا صَلوتُهُ لَيمُوتُنَّ عَلي غَيرِ ديني.

(وسائل الشّيعه: ج 4، ص 31، ح 4434)

رسول خدا (ص) در مسجد نشسته بود كه شخصي وارد شد و مشغول خواندن نماز شد و ركوع و سجودش را كامل انجام نمي‌داد و عجله و شتاب مي‌كرد. حضرت فرمود: كار اين شخص همانند كلاغي است كه منقار بر زمين مي‌زند، اگر با اين حالت از دنيا برود بر دين من نمرده است.

 

4ـ قالَ (ص) لِعَليّ(ع): أنَا رَسُولُ اللّهِ الْمُبَلِّغُ عَنْهُ، وَ أنْتَ وَجْهُ اللّهِ وَ الْمُؤْتَمُّ بِهِ، فَلا نَظير لي إلاّ أنْتَ، وَ لا مِثْلَ لَكَ إلاّ أنَا.

(تأويل الآيات الظاهره: ص 549، س 5 و تفسير البرهان: ج 4، ص 184، س 26)

رسول خدا (ص) به امام علي (ع) فرمود: من رسول خدا هستم، كه از طرف او تبليغ و هدايت مي‌كنم. و تو وجه اللّه هستي، كه امام و مقتداي (بندگان خدا) خواهي بود، پس نظيري براي من وجود ندارد مگر تو و همانند تو نيست، مگر من.

 

5ـ قالَ (ص): يا أباذَر، اَلدُّنْيا سِجْنُ الْمُؤْمِن وَ جَنَّهُ الْكافِرِ، وَ ما أصْبَحَ فيها مُؤْمِنٌ إلاّ وَ هُوَ حَزينٌ، وَ كَيفَ لايحْزُنُ الْمُؤْمِنُ وَ قَدْ أوَعَدَهُ اللّهُ أنَّهُ وارِدٌ جَهَنَّمَ.

(أمالي طوسي: ج 2، ص 142، بحارالأنوار: ج 74، ص 80، ح 3)

فرمود: اي ابوذر، دنيا زندان مؤمن و بهشت كافران است، مؤمن هميشه محزون و غمگين است، چرا چنين نباشد و حال آن كه خداوند به او ـ در مقابل گناهان و خطاهايش ـ وعده مجازات و دخول جهنّم را داده است.

 

6ـ وَ قالَ (ص): يا عَليّ! اِفْتَحْ طَعامَكَ بِالْمِلْحِ، فَإنَّ فيهِ شِفاءٌ مِنْ سَبْعينَ داء، مِنْها: الْجُنُونُ وَ الْجُذامُ وَ الْبَرَصُ وَ وَجَعُ الْحَلْقِ وَ الاْضْراسِ وَ وَجَعُ الْبَطْنِ.

(محاسن برقي: ص 593، ح 110، بحار: ج 63، ص 398، ح 20)

رسول خدا (ص) به امام عليّ (ع) فرمود: غذاي خود را با (تناول كردن كمي) نمك شروع نما، همانا كه در آن درمان و شفاء هفتاد نوع بلا و آفت خواهد بود، كه ديوانگي، پيسي، جُذام، درد و ناراحتي‌هاي حلق، دندان ها و شكم و معده از آنها است.

 

7ـ شَرُّالنّاسِ مَنْ باعَ آخِرَتَهُ بِدُنْياهُ، وَ شَرٌّ مِنْ ذلِكَ مَنْ باعَ آخِرَتَهُ بِدُنْيا غَيرِهِ.

(من لا يحضره الفقيه: ج 4، ص 353، ح 5762 چاپ جامعه مدرّسين)

بدترين افراد كسي است كه آخرت خود را به دنيايش بفروشد و بدتر از او آن كسي خواهد بود كه آخرت خود را براي دنياي ديگري بفروشد.

 

8ـ ثَلاثَهٌ أخافُهُنَّ عَلي اُمتَّي: ألضَّلالَهُ بَعْدَ الْمَعْرِفَهِ، وَ مُضِلاّتُ الْفِتَنِ، وَ شَهْوَهُ الْبَطْنِ وَ الْفَرْجِ.

(أمالي طوسي: ج 1، ص 158، بحارالأنوار: ج 10، ص 368، ح 15)

در سه چيز براي امّت خود احساس خطر مي‌كنم: گمراهي، بعد از آن كه هدايت و معرفت پيدا كرده باشند. گمراهي‌ها و لغزش‌هاي به وجود آمده از فتنه‌ها. مشتهيات شكم، و آرزوهاي نفساني و شهوت‌پرستي.

 

9ـ ثَلاثَهٌ مِنَ الذُّنُوبِ تُعَجَّلُ عُقُوبَتُها وَ لا تُؤَخَّرُ إلي الاخِرَهِ: عُقُوقُ الْوالِدَينِ، وَ الْبَغْي عَلَي النّاسِ، وَ كُفْرُ الاْحْسانِ.

(أمالي طوسي: ج 1، ص 13، بحارالأنوار: ج 70، ص 373، ح 7)

عقاب و مجازات سه دسته از گناهان زودرس است و به قيامت كشانده نمي‌شود: ايجاد ناراحتي براي پدر و مادر، ظلم در حقّ مردم، ناسپاسي در مقابل كارهاي نيك ديگران.

 

10ـ إنَّ أعْجَزَ النّاسِ مَنْ عَجَزَعَنِ الدُّعاءِ، وَ إنَّ أبْخَلَ النّاسِ مَنْ بَخِلَ بِالسَّلامِ.

(أمالي طوسي: ج 1، ص 87، بحارالأنوار: ج 90، ص 291، ح 11)

عاجز و ناتوان‌ترين افراد كسي است كه از دعا و مناجات با خداوند ناتوان و محروم باشد، و بخيل‌ترين اشخاص كسي خواهد بود كه از سلام كردن خودداري كند.

 

11ـ إذا تَلاقَيتُمْ فَتَلاقُوا بِالتَّسْليمِ وَ التَّصافُحِ، وَ إذا تَفَرَّقْتُمْ فَتَفَرَّقُوا بِإلاسْتِغْفارِ.

(أمالي طوسي: ج 1، ص 219، بحارالأنوار: ج 73، ص 4، ح 13)

هنگام برخورد و ملاقات با يكديگر، سلام و مصافحه نمائيد و موقع جدا شدن، براي همديگر طلب آمرزش كنيد.

 

12ـ بَكِرُّوا بِالصَّدَّقَهِ، فَإنَّ الْبَلاءَ لا يتَخَطاّها.

(أمالي طوسي: ج 1، ص 157، بحارالانوار: ج 93، ص 177، ح 8)

صبحگاهان حركت و كار خود را با دادن صدقه شروع كنيد، چون بلاها و آفت‌ها را بر طرف مي‌كند.

 

13ـ يؤْتَي الرَّجُلُ في قَبْرِهِ بِالْعَذابِ، فَإذا اُتِي مِنْ قِبَلِ رَأسِهِ دَفَعَتْهُ تِلاوَهُ الْقُرْآنِ، وَ إذا اُتِي مِنْ قِبَلِ يدَيهِ دَفَعَتْهُ الصَّدَقَهُ، وَ إذا اُتِي مِنْ قِبَلِ رِجْلَيهِ دَفَعَهُ مَشْيهُ إليَ الْمَسْجِدِ.

(مسكّن الفؤاد شهيد ثاني: ص 50، س 1)

هنگامي كه بدن مرده را در قبر قرار دهند، چنانچه عذاب از بالاي سر بخواهد وارد شود، تلاوت قرآن‌اش مانع عذاب مي‌شود و چنانچه از مقابل وارد شود، صدقه و كارهاي نيك مانع آن است. و چنانچه از پائين پا بخواهد وارد شود، رفتن به سوي مسجد مانع آن خواهد شد.

 

14ـ عَلَيكُمْ بِمَكارِمِ الاْخْلاقِ، فَإنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ بَعَثَني بِها، وَ إنَّ مِنْ مَكارِمِ الاْخْلاقِ: أنْ يعْفُوَالرَّجُلُ عَمَّنْ ظَلَمَهُ، وَ يعْطِي مَنْ حَرَمَهُ، وَ يصِلَ مَنْ قَطَعَهُ، وَ أنْ يعُودَ مَنْ لايعُودُهُ.

(أمالي طوسي: ج 2، ص 92، بحارالأنوار: ج 66، ص 375، ح 24)

بر شما باد رعايت مكارم اخلاق، كه خداوند مرا بر آن‌ها مبعوث كرد، و ـ بعضي از ـ آن‌ها عبارتند از: كسي كه بر تو ظلم كند ـ به جهت غرض شخصي ـ او را ببخش، كسي كه تو را نسبت به چيزي محروم كند، كمكش نما، با شخصي كه با تو قطع دوستي كند رابطه دوستي داشته باش، شخصي كه به ديدار تو نيايد به ديدارش برو.

 

15ـ مَنْ وَجَدَ كَسْرَهً اَوْ تَمْرَهً فَأكَلَهَا لَمْ يفارِقْ جَوْفَهُ حَتّي يغْفِرَاللّهُ لَهُ.

(أمالي صدوق: ص 246، ح 14، بحارالأنوار: ج 63، ص 430، ح 12)

هر كس تكّه‌اي نان يا دانه‌اي خرما در جائي ببيند، و آن را بردارد و ميل كند، مورد رحمت و مغفرت خداوند قرار مي‌گيرد.

 

16ـ ما تَواضَعَ أحَدٌ إلاّ رَفَعَهُ اللّهُ.

(أمالي طوسي: ج 1، ص 56، بحارالأنوار: ج 72، ص 120، ح 7)

كسي اظهار تواضع و فروتني نكرده، مگر آن كه خداوند متعال او را رفعت و عزّت بخشيده است.

 

17ـ مَنْ أنْظَرَ مُعْسِراً، كانَ لَهُ بِكُلِّ يوْم صَدَقَهٌ.

(أعيان الشّيعه: ج 1، ص 305، بحارالأنوار: ج 100، ص 151، ح 17)

هر كس بدهكار ناتواني را مهلت دهد، براي هر روزش ثواب صدقه در راه خدا منظور مي‌شود.

 

18ـ ما مِنْ هُدْهُد إلاّ وَ في جِناحِهِ مَكْتُوبٌ بِالِسّرْيانيهِ «آلُ مُحَمَّد خَيرُ الْبَريهِ».

(أمالي طوسي: ج 1، ص 360، بحارالأنوار: ج 27، ص 261، ح 2)

هيچ پرنده‌اي به نام هدهد وجود ندارد مگر آن كه روي بال‌هايش به لغت سرياني نوشته شده است: آل محمّد (ص) بهترين مخلوق روي زمين هستند.

 

19ـ يأتي عَليَ النّاسِ زَمانٌ، الصّابِرُ مِنْهُمْ عَلي دينِهِ كَالْقابِضِ عَليَ الْجَمَرِ.

(أمالي طوسي: ج 2، ص 92، بحارالأنوار: ج 28، ص 47، ح 9)

زماني بر مردم خواهد آمد كه صبر كردن در برابر مسائل دين ـ و عمل به دستورات آن ـ همانند در دست گرفتن آتش گداخته است.

 

20ـ سَيأتي زَمانٌ عَلي اُمتَّي يفِرُّونَ مِنَ الْعُلَماءِ كَما يفِرُّ الْغَنَمُ مِنَ الذِّئْبِ، إبْتَلاهُمُ اللّهُ بِثَلاثَهِ أشْياء: الاْوَّلُ: يرَفَعُ الْبَرَكَهَ مِنْ أمْوالِهِمْ، وَ الثّاني: سَلَّط اللّهُ عَلَيهِمْ سُلْطاناً جائِراً، وَ الثّالِثُ: يخْرُجُونَ مِنَ الدُّنْيا بِلا إيمان.

(مستدرك الوسائل: ج 11، ص 376، ح 13301)

زماني بر امّت من خواهد آمد كه مردم از علماء گريزان شوند، همان طوري كه گوسفند از گرگ گريزان است، خداوند چنين جامعه‌اي را به سه نوع عذاب مبتلا مي‌گرداند: 1 ـ بركت و رحمت خود را از اموال ايشان برمي‌دارد. 2 ـ حكمفرمائي ظالم و بي مروّت را بر آن ها مسلّط مي‌گرداند. 3 ـ هنگام مرگ و جان دادن، بي‌ايمان از اين دنيا خواهند رفت.

 

21ـ اَلْعالِمُ بَينَ الْجُهّالِ كَالْحَيّ بَينَ الاْمْواتِ، وَ إنَّ طالِبَ الْعِلْمِ يسْتَغْفِرُلَهُ كُلُّ شَيء حَتّي حيتانِ الْبَحْرِ، وَ هَوامُّهُ، وَ سُباعُ الْبَرِّ وَ أنْعامُهُ، فَاطْلُبُوا الْعِلْمَ، فَإنّهُ السَّبَبُ بَينَكُمْ وَ بَينَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ، وَ إنَّ طَلَبَ الْعِلْمِ فَريضَهٌ عَلي كُلِ مُسْلِم.

(بحارالأنوار: ج 1، ص 172، ح 25)

دانشمندي كه بين گروهي نادان قرار گيرد همانند انسان زنده‌اي است بين مردگان، و كسي كه در حال تحصيل علم باشد تمام موجودات برايش طلب مغفرت و آمرزش مي‌كنند، پس علم را فراگيريد چون علم وسيله قرب و نزديكي شما به خداوند است، و فراگيري علم، بر هر فرد مسلماني فريضه است.

 

22ـ مَنْ زارَ عالِماً فَكَأنَّما زارَني، وَ مَنْ صافَحَ عالِماً فَكأنَّما صافَحَني، وَ مَنْ جالَسَ عالِماً فَكَأنَّما جالَسَني، وَ مَنْ جالَسَني فِي الدُّنْيا أجْلَسْتُهُ مَعي يوْمَ الْقِيامَهِ.

(مستدرك الوسائل: ج 17، ص 300، ح 21406)

هر كس به ديدار و زيارت عالم و دانشمندي برود مثل آن است كه مرا زيارت كرده، هر كه با دانشمندي دست دهد و مصافحه كند مثل آن كه با من مصافحه نموده، هر شخصي همنشين دانشمندي گردد، مثل آن است كه با من مجالست كرده، و هر كه در دنيا با من همنشين شود، در آخرت همنشين من خواهد گشت.

 

23ـ مَنْ تَزَوَّجَ إمْرَأهً لِمالِها وَ كَلَهُ اللّهُ إلَيهِ، وَ مَنْ تَزَوَّجَها لِجَمالِها رَأي فيها ما يكَرَهُ، وَ مَنْ تَزَوَّجَها لِدينِها جَمَعَ اللّهُ لَهُ ذلِكَ.

(تهذيب الأحكام: ج 7، ص 399، ح 5)

فرمود: هر كس زني را به جهت ثروتش ازدواج كند خداوند او را به همان واگذار مي نمايد، و هر كه با زني به جهت زيبائي و جمالش ازدواج كند خوشي نخواهد ديد، و كسي كه با زني به جهت دين و ايمانش تزويج نمايد خداوند خواسته‌هاي او را تأمين مي‌گرداند.

 

24ـ مَنْ قَلَّ طَعامُهُ، صَحَّ بَدَنُهُ، وَ صَفا قَلْبُهُ، وَ مَنْ كَثُرَ طَعامُهُ سَقُمَ بَدَنُهَ وَ قَسا قَلْبُهُ.

(تنبيه الخواطر، معروف به مجموعه ورّام: ص 548، بحارالأنوار: ج 59، ص 268، ح 53)

هر كه خوراكش كم‌تر باشد، بدنش سالم و قلبش با صفا خواهد بود و هر كس خوراكش زياد باشد، امراض جسمي بدنش و كدورت، قلبش را فرا خواهد گرفت.

 

25ـ لا تُشْبِعُوا، فَيطْفأ نُورُ الْمَعْرِفَهِ مِنْ قُلُوبِكُمْ.

(مستدرك الوسائل: ج 16، ص 218، ح 19646)

شكم خود را از خوراك سير و پر مگردانيد، چون كه سبب خاموشي نور عرفان و معرفت ـ در افكار و ـ قلب‌هايتان مي‌شود.

 

26ـ مَنْ تَوَلّي عَمَلا وَ هُوَيعْلَمُ أنَّهُ لَيسَ لَهُ بِأهْل، فَلْيتُبَّوَءُ مَقْعَدُهُ مِنَ النّارِ.

(تاريخ إلاسلام: ج 101ـ120، ص 285)

هر كه رياست و مسئوليتي را بپذيرد و بداند كه اهليت آن را ندارد ـ در قبر و قيامت ـ جايگاه او پر از آتش خواهد شد.

 

27ـ إنَّ اللّهَ عَزَّ وَجَلَّ لَيبْغِضُ الْمُؤْمِنَ الضَّعيفِ الَّذي لادينَ لَهُ، فَقيلَ: وَ ما الْمُؤْمِنُ الضَّعيفُ الَّذي لا دينَ لَهُ؟ قالَ: اَلذّي لا ينْهي عَنِ الْمُنْكَرِ.

(وسائل الشّيعه: ج 16، ص 122، ح 21139)

همانا خداوند مؤمني را كه ضعيف و بي‌دين است، دشمن مي‌داند. سئوال شد: مؤمن ضعيف و بي‌دين كيست؟ پاسخ داد: كسي كه نهي از منكر و جلوگيري از كارهاي زشت نمي‌كند.

 

28ـ صَدَقَهُ السِّرِّ تُطْفِيءُ الْخَطيئَهَ، كَما تُطْفِيءُ الماءُ النّارَ، وَ تَدْفَعُ سَبْعينَ باباً مِنَ الْبَلاءِ.

(مستدرك الوسائل: ج 7، ص 184، ح 7984)

صدقه‌اي كه محرمانه و پنهاني داده شود، سبب پاكي گناهان است، همان طوري كه آب، آتش را خاموش مي‌كند، همچنين صدقه هفتاد نوع بلا و آفت را بر طرف مي‌نمايد.

 

29ـ عَجِبْتُ لِمَنْ يحْتَمي مِنَ الطَّعامِ مَخافَهَ الدّاءِ، كَيفَ لايحْتمي مِنَ الذُّنُوبِ، مَخافَهَ النّارِ.

(بحارالأنوار: ج 70، ص 347، ح 34)

عجّب دارم از كساني كه نسبت به خورد و خوراك خود اهميت مي‌دهند، تا مبادا مريض شوند وليكن اهميتي نسبت به گناهان نمي‌دهند و باكي از آتش‌سوزان جهنّم ندارند.

 

30 ـ حُبُّ الْجاهِ وَ الْمالِ ينْبِتُ النِّفاقَ فِي الْقَلْبِ، كَما ينْبِتُ الْماءُ الْبَقْلَ.

(تنبيه الخواطر، معروف به مجموعه ورّام: ص 264)

علاقه نسبت به رياست و ثروت، سبب روئيدن نفاق در قلب و درون خواهد شد، همان طوري كه آب و باران سبب روئيدن سبزيجات است.

 

31ـ مَنْ اَصابَ مِنْ إمْرَأه نَظْرَهً حَراماً، مَلاَاللّهُ عَينَيهِ ناراً.

(مستدرك الوسائل: ج 14، ص 270، ح 16685)

هركس نگاه حرامي به زن نامحرمي بيفكند، خداوند چشم‌هاي او را پر از آتش مي‌كند.

 

32ـ حَسِّنُوا أخْلاقَكُمْ، وَ ألْطِفُوا جيرانَكُمْ، وَ أكْرِمُوا نِسائَكُمْ، تَدْخُلُوا الْجَنّهَ بِغَيرِ حِساب.

(أعيان الشّيعه: ج 1، ص 301)

رفتار و اخلاق خود را نيكو سازيد، نسبت به همسايگان با ملاطفت و محبّت برخورد كنيد، زنان و همسران خود را گرامي داريد تا بدون حساب وارد بهشت شويد.

 

33ـ اَلْمَرْءُ عَلي دينِ خَليلِهِ، فَلْينْظُر أحَدُكُمْ مَنْ يخالِطُ.

(أمالي طوسي: ج 2، ص 132، بحارالأنوار: ج 71، ص 192، ح 12)

انسان بر روش و اخلاق دوستش پرورش مي‌يابد و شناخته مي‌شود، پس متوجّه باشيد با چه كسي دوست و همنشين هستيد.

 

34ـ اَلصَّدقَهُ بِعَشْر، وَ الْقَرْضُ بِثَمانِيهَ عَشَرَ، وَ صِلَهُ الرَّحِمِ بِأرْبَعَهَ وَ عِشْرينَ.

(مستدرك الوسائل: ج 7، ص 194، ح 8010)

پاداش و ثواب دادنِ صدقه 10 برابر درجه، و دادن قرض‌الحسنه 18 درجه، و انجام صله رحم 24درجه افزايش خواهد داشت.

 

35ـ لا يمْرُضُ مُؤْمِنٌ وَ لا مُؤْمِنَهٌ إلاّ حَطّ اللّهُ بِهِ خَطاياهُ.

(جامع الأحاديث: ج 3، ص 89، ح 35، مستدرك الوسائل: ج 2، ص 66، ح 1422)

هيچ مؤمن و مؤمنه‌اي مريض نمي‌شد مگر آن كه خطاها و لغزش‌هايش پاك و بخشوده مي‌شود.

 

36ـ مَنْ وَقَّرَ ذا شَيبَه فِي الاْسْلامِ أمَّنَهُ اللّهُ مِنْ فَزَعِ يوْمِ الْقِيامَهِ.

(كافي: ج 2، ص 658، ح 3، بحارالأنوار: ج 7، ص 302، ح 53)

هر كس بزرگ‌سال مسلماني را گرامي دارد و احترام كند، خداوند او را در قيامت از سختي‌ها و مشكلات در أمان مي‌دارد.

 

37ـ كُلُّ عَين باكِيهٌ يوْمَ الْقِيامَهِ إلاّ ثَلاثَ أعْين: عَينٌ بَكَتْ مِنْ خَشْيهِ اللّهِ ، وَ عَينٌ غُضَّتْ عَنْ مَحارِمِ اللّهِ، وَ عَينٌ باتَتْ ساهِرَهً في سَبيلِ اللّهِ.

(ثواب الأعمال: ص 211، ح 1، بحارالأنوار: ج 46، ص 100، ح 88)

تمامي چشم‌ها در روز قيامت گريانند، مگر سه دسته: 1 ـ آن چشمي كه به جهت خوف و ترس از عذاب خداوند گريه كرده باشد. 2 ـ چشمي كه از گناهان و موارد خلاف بسته و نگاه نكرده باشد. 3 ـ چشمي كه شب‌ها در عبادت و بندگي خداوند متعال بيدار بوده باشد.

 

38ـ سادَهُ النّاسِ فِي الدُّنْيا الأسْخِياء، سادَهُ النّاسِ فِي الاخِرَهِ الاْتْقِياء.

(أعيان الشّيعه: ج 1، ص 302، بحارالأنوار: ج 68، ص 350، ح 1)

سرور و سيد مردم در دنيا افراد سخاوتمند خواهند بود، و سيد و سرور انسان‌ها در قيامت پرهيزكاران هستند.

 

39ـ وَ عَظَني جِبْرئيلُ: يا مُحَمَّدُ ، أحْبِبْ مَنْ شِئْتَ فَإنَّكَ مُفارِقُهُ، وَ اعْمَلْ ما شِئْتَ فَإنَّكَ مُلاقيهِ.

(أمالي طوسي : ج 2، ص 203، بحارالأنوار: ج 68، ص 188، ح 54)

جبرئيل مرا موعظه و نصحيت كرد: با هر كس كه خواهي دوست باش، بالأخره بين تو و او جدائي خواهد افتاد. هر چه خواهي انجام ده، ولي بدان نتيجه و پاداش آن‌را خواهي گرفت.

 

40ـ اَوْصاني رَبّي بِتِسْع: اَوْصاني بِالاْخْلاصِ فِي السِّرِّ وَ الْعَلانِيهِ، وَ الْعَدْلِ فِي الرِّضا وَ الْغَضَبِ، وَ الْقَصْدِ فِي الْفَقْرِ وَ الْغِني، وَ اَنْ أعْفُوَ عَمَّنْ ظَلَمَني، وَ أعطِي مَنْ حَرَمَني، وَ أصِلَ مَنْ قَطَعَني، وَ اَنْ يكُونَ صُمْتي فِكْراً، وَ مَنْطِقي ذِكْراً، وَ نَظَري عِبْراً.

(أعيان الشّيعه، ج 1، ص 300، بحارالأنوار: ج 74، ص 139، ضمن ح 1)

پروردگار متعال، مرا به 9 چيز سفارش نمود: اخلاص در آشكار و پنهان، دادگري در خشنودي و خشم، ميانه‌روي در نياز و توانمندي، بخشيدن كسي كه در حقّ من ستم روا داشته است، كمك به كسي كه مرا محروم گردانده، ديدار خويشاونداني كه با من قطع رابطه كرده‌اند، و اين كه خاموشي انديشه و سخنم، و يادآوري خداوند را، و نگاهم عبرت و پند باشد.

 

منبع: خبرگزاري فارس به نقل از سايت مرجع فقيد آيت‌الله محمدتقي بهجت (ره) با اندكي تغيير


| شناسه مطلب: 17675