یاداشت زائری از کربلا: آرزویی که دست یافتنی شد و چه خوب که قدر بنهیم

خوب به ياد داريم كه رسيدن به وصل يار (زيارت امام حسين (ع براي ما ايرانيان آرزويي بس بزرگ بود و گاه شاهد بوداه ايم كه افرادي از ديار فاني به ديار باقي شتافتند و در حسرت اين آرزو ماندند.

بسيار شنيده ايم از كهنسالاني كه سالهاي آخرين عمر را سپري كردند و يكي از حسرت هاي زندگيشان تشرف به كربلا بود و حاضر بودند كه در دوران جنگ هشت ساله به اسارت در مي آمدندو پس از تحمل مرارتهاي زيارت قبر شش گوشه و علمدارش نصيبشان مي شد.

اما وقتي كه انسان به وصال يار مي رسد گاه دچار فراموشي مي شود.البته در حال حاضر نيز تشرف به عتبات عاليات پيمودن راهي دشوار و طاقت فرساي را  مي طلبد و تحمل شرايط سخت در كشوري غير از وطن شرايط تشرف را سخت تر مي نمايد .

حال كه با چنين مرارتي به سفر عشق رهسپار مي شويم چه خوب كه قدر دانسته و از لحظه لحظه آن كمال حض و لذت را ببريم .

متاسفانه در اين ايام شاهديم كه بسياري از زائران به جاي اينكه رسيدن به كربلا را بهانه اي براي مدهوش شدن از عطر و بوي عشقشان باشد و جز محبوب نبينند در بازارهاي اين شهر به سر مي برندو براي قيمت اجناس بنجول چانه زني مي كنند .

هيچ خاطرشان نيست كه حرمي كه پشت سرشان در حال خريد از بازار روبرويش هستند زيارتش و حضور در صحنش آرزويي بس بزرگ براي تمامي ايرانيان به ويژه شهدا بود.اما چه سود كه ماانسانها سريع ارضاء مي شويم و راه را بيراهه مي رويم .

حال كه وصال يار فراهم شده  و به سرزميني پاي گذاشته ايم كه ستارگان به احترام گلدسته هاي اين شهر رخ نمي نمايند چه خوب است كه شكر نعمت كرده تا نعمت از كفمان بيرون نرود.