تواضع امام علی(ع) در لقب ابوتراب نمود مشخصی دارد
تواضع امام علی(ع) در لقب ابوتراب نمود مشخصی دارد، خاکی بودن و یا همان ابوتراب بودن راه‌های حقیقی دارد و آن تواضع در مقابل خداوند است. برای به دست آوردن آن باید خاضع بود، برای خضوع باید خشوع را به دست آورد و خاشع بود.
به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج به نقل از ايكنا ،حجت‌الاسلام و المسلمين «روح‌الله حريزاوی»، مدرس مدرسه علميه حقانی قم، اظهار كرد: لقب ابوتراب، لقبی بود كه توسط دوست و دشمن به حضرت امام علی(ع) اطلاق می‌شد و مورد تأييد همگان است. همه پيروان حضرت و حتی دشمنان نيز به مانند معاويه اين لقب را پذيرفته بودند.
وی گفت: كنايه و منظور از ابوتراب، فردی است كه با خاك كه پست‌ترين مخلوق خداوند است و ارزش آن حتی از آب پايين‌تر است، مأنوس و مرتبط بود و نشست و برخاست می‌كرد. ابوتراب كنايه از تواضع و فروتنی افراد دارد. بی‌توجه بودن امام علی(ع) به دنيا به گونه‌ای بود كه حتی در لباس پوشيدن ايشان نيز نمود داشته است.
حريزاوی افزود: لباس‌های ايشان در عين نظافت مندرس بودند و اوقاتی را برای وصله كردن كفش خود اختصاص می‌دادند.
وی ادامه داد: به عنوان مثال زمانی كه حضرت امام علی(ع) مشغول وصله‌زدن كفش خود بودند يكی از اصحاب خطاب به ايشان گفت اين كفش چه ارزشی دارد كه شما اين قدر وقت خود را برای وصله كردن آن اختصاص می‌دهيد؟ امام در پاسخ اظهار كرد ارزش اين كفش از دنيای شما و حكومت بر شما بالاتر است مگر اين كه بتوانم در اين حكومت حق مظلومی را از ظالمی بگيرم.
حريزوای گفت: به زهد و يا همان بی‌توجهی امام علی(ع) به دنيا در احاديث و آيه‌های قرآنی متعددی اشاره شده است و نمونه بارز آن آيه ﴿إِنَّمَا وَلِیُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ یُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَ هُمْ رَاكِعُونَ﴾ است كه اهميت توجه به فقرا و زكات دادن را منعكس می‌كند.
مدرس مدرسه علميه حقانی قم، افزود: دست‌يابی به اين خصلت توسط هر شخصی به دست نمی‌آيد و ويژگی مهمی است كه افراد نمی‌توانند به صورت تصنعی و نمادين در خود ايجاد كنند. اين حالت با تمرين به دست نمی‌آيد.
وی ادامه داد: بعضی از اهل معنا با طی كردن مراحل معنوی، اطاعت خداوند در مقابل دستورات خود را كسب كردند و به گونه‌ای بود كه وقتی آن‌ها فرمانی صادر می‌كردند، خداوند دستورات آن‌ها را اطاعت می‌كرد و اين رابطه دو سويه می‌شد كه در مورد امام علی(ع) نيز مصداق داشت.
مدرس مدرسه علميه حقانی قم، به بحث فلسفی و اعتقادی امام علی(ع) نسبت به دنيا اشاره كرد و افزود: امروز در فلسفه روز دنيا كه در غرب كاربرد دارد و مطرح است، فلسفه «اوماتيسم» و يا همان «انسان محوری و انسان‌مداری» در مقابل فلسفه اسلام «تئوئيسم»، «خدا محوری»، قرار گرفته است. اين در حالی‌است كه «روحيه انسان محوری» سركشی و تجاوز به حقوق افراد را به همراه دارد.
حريزوای تصريح كرد: ولی در فلسفه اسلامی، انسان به عنوان اشرف مخلوقات معرفی شده و گرچه همه چيز برای افراد خلق شده ولی محور اصلی خداوند است و افراد بايد در مقابل خداوند متواضع باشند. فلسفه اسلامی بيان كننده اين مدعاست كه انسان نسبت به مال دنيا بی‌تعلق باشد. در عين غير تعلق به دنيا، به خداوند تعلق داشته باشد و امام علی(ع) نمونه بارز بی‌توجهی به دنيا هستند.