یاداشت: این غافله عمر عجب می گذرد

 انگار ! همين ديروز بود كه دوست ، آشنا و فاميل همه التماس دعا گويان ، ما را راهي زيارت خانه معبود ساختند .

انگار ! همين ديروز بود كه عمري دعاهاي ما به درگاه حق تعالي ، شفاعت خواستن از ائمه و معصومين ، و دعاي خير پدر و مادر مقبول افتاد و به ضيافت الله دعوت شديم . روزهاي در مدينه بودن بسرعت بسر مي آيد كه آمده است ، و امروز و يا فردا راهي مكه مكرمه خواهيم شد .

ابتدا در مسجد شجره محرم مي شويم و سپس كمي بيش از 400 كيلومتر راه را سوار بر اتوبوس طي مي كنيم تا به خانه خدا مشرف شويم . آنجا اعمالي را صورت مي دهيم و از احرام خارج مي شويم تا احرام دوباره براي تمتع ! همين ؟ نه ! خيلي اتفاق ها بايد بيفتد و يا بهتر است بگوييم لازم صورت دهيم تا براي تشرفي با معرفت آماده شويم . براي خيلي ها ، آنهايي كه تا موذن تكبير گفت و حتي قبل از آن براي اقامه نماز آنهم به جماعت در حرم حاضر بودند ، آنهايي كه شب ها را با قرائت قران و اقامه نماز شب در حرم به صبح وصل كردند ، آنهايي كه زيارت نامه خواندن هايشان كنار بقيع شريف هر روز و شب بود ، آنهايي كه خاضعانه و خالصانه در نيمه شب هاي حرم  اشك به صورت داشتند واز معبود خواستند تا بر كرده هاي آنها قلم عفو بكشد ،آنهايي كه ختم قران داشتند ، آنهايي كه هر قدم خود را بر جاي پاي پيامبر(ص) و اهل بيت بزرگوار آن حضرت با سلام و صلوات بر آن بزرگواران گذاشتند و...

در مورد آنها اين اتفاقات افتاده است و خوش به سعادتشان ، ولي هنوز بعضي ها مثل خود ما شايد باشند كه نياز است اتفاقاتي عميق تر در روح و روان آنها رخ دهد . اتفاقاتي انقلاب گونه در روح و ذهن  براي آن لحظه كاملا خدايي شدن ، لحظه اي كه بايد همه چيز را گذشت و فقط به خدا انديشيد ،لحظه اي كه نزديك تر از آن به خدا قطعا وجود ندارد . لحظه اي كه معصوم (ع) با قرار گرفتن در آن به سختي بر خود مي لرزيد و خدا را مي خواند تا او را پاك و منزه در جوار با كرامتش   بپذيرد . لحظه اي كه با لبيك گفتن – قبول كردن دعوت - براي حضور در ضيافت الرحمان آنچه لذت هاي ظاهري است را بر خود حرام مي سازيم و  فقط به او مي انديشيم كه  فقط بايد به او انديشيد ، كه نهايت و غايت و هدف حج است.

   كارنامه اين روزهايمان را ارزيابي كنيم و به بررسي بگيريم . اين روزها را چگونه گذرانديم ؟ چقدر از وقت خود را صرف نماز و قران كرديم . نماز در حرم رسول الله (ص) ثوابي بس بزرگ دارد . پس از حرم شريف الهي  ، با فضيلت ترين نمازها ، نمازيي است كه در حرم رسول الله الاعظم (ص) اقامه شود . در اين روزها چند بار نماز اول وقت را در آن به جماعت خوانده ايم و از معنويت جماعت در اين با شريف  ترين مكانهاي عالم بهره برده ايم ؟ چند بار ختم قران كرده ايم ؟ اگر توفيق بوده است كه زهي سعادت اما اگر سعادت با ما نبوده است ، هنوز وقت است مي توان  جبران كرد .