گزارشی از وداع زائران ایرانی از مکه مکرمه

ضجه های شمار اندک زایرین مشغول طواف کعبه و قطره های اشکی که مثل دری درخشان بر گونه هایشان جاری می شود، صحنه ی غمبار وداع با  یار را به تصویر می کشد.

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

نمی تواند دل بکند ، قبول ندارد که لحظات پایانی در جوار معبود بودن را پشت سر می گذارد ، ولی این یک واقعیت است که باید امشب بار ، چمدان و ساک هایش را تحویل دهد ، چون چند ساعت دیگر دل و روحش در قالب یک پرنده آهنین به پرواز در خواهد آمد و تنها  باید خاطرات چند روز گذشته را در ذهن مرور کند، آهی کشد و حسرت بخورد.

 

انگار همین چند لحظه و یا چند دقیقه ی پیش بود که مهماندارهواپیمای بوئینگ 727 اعلام کرد که تا چند دقیقه دیگر در فرودگاه بین المللی جده به زمین می نشینیم . او درجه حرارت هوای این شهر را 42درجه سانتیگراد بالای صفر اعلام  و برای مسافران این پرواز، روزها و لحظات معنوی و پرباری را در مدینه منوره و مکه  معظمه آرزو کرد.

 

از شیرینی لحظات 10روز وقوف در مدینه منوره ، زیارت حرم نبوی و ائمه ی مظلوم آرمیده در بقیع ، هنوز سیراب نشده بود که مجبور به بستن رخت سفر شد و خداحافظی از شهر رسول الله (ص) را با عشق دیدار یار و مناجات با خالق ، پذیرا گردید.

 

ولی ، امروز و این ساعتها غمی بزرگ در آشیانه ی دلش لانه کرده است ، دیگر مکه مکرمه و خانه کعبه ای  در کار نیست تا خود را تسلی دهد ، در این لحظات پایانی سفر این سخنان روحانی کاروان را در دهن مرور می کند که بارها و بارها  می گفت، فرصت را غنیمت بدارید و از ثانیه های آن به بهترین وجه بهره بگیرید.

 

مرور این توصیه ها نیز غم دلش را بزرگ و بزرگتر می کند تا جایی که اگر به ضجه و گریه متوسل نشود موفق نخواهد شد تا شعله های آتش درونی ناشی از آه و حسرت را کمی مهار کند.

 

چاره ای ندارد که باتمام وجود و تواضع و بندگی از خدایش دعوتنامه ی دیگری را درخواست کند و با زبان روزه و دلی آرام  و امیدوار به لطف و کرم باریتعالی این زمزمه و مناجات را سر دهد که "خدایا و بار الها ، روزی کن تا دوباره به زیارت خانه ات مشرف شوم ، نصیرم باش تا اسیر دنیا نشوم و یاورم باش تا باورم را از دست ندهم . آمین یا رب العمین" .