دل نوشته های منتظران

 

در لحظه هاي رو به آينده، آنچه مي شود به تماشاي زمانه برد انتظار سحر سبزي است كه آرزويش در قفس سينه ها بال گشوده و جانها را پر از غزل تمناي وصال كرده است...<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

باخنده هر سپيده، هزار پنجره اميد به سوي هلهله ميخك ها گشوده مي شود و روزها پر از باور بهار و بوي سيب مي شوند.
اي خاطره خوب زمين! اينجا كسي باور نمي كند، سحر دورترين حادثه باشد و كسي با باور خاك به خواب نمي رود. اينجا درختان تن به آسمان داده اند، كوه در حسرت تماشاي تو قد برافراشته و شكوه نامت را هيچ چشم زخمي نيست.
اي مسافر تنهايي! با يادت خانه اي ساخته ايم به رنگ بلوط با درگاهي از نجابت و پنجره هايي به سمت طلوع سپيده با درختاني پر از انجير وحي، روبروي اين خانه بايست و شهابي بفرست تا واژه هاي تابنده اش رگهايمان را به تپش وادارد و اندوه دوريت را در هياهوي پر از آبي نام و يادت شست وشو دهد