توصیه های آیت الله بشیر نجفی به زائران حرم علوی و حسینی

به گزارش خبرنگار اعزامي پايگاه اطلاع رساني به عتبات عاليات، آيت الله بشير نجفي از مراجع تقليد عراق چندي پيش در ديدار حجت الاسلام اسكندري مسئول نمايندگي بعثه مقام معظم رهبري در عراق با وي در موضوعات گوناگون سخن گفت."پيام يكي از مراجع نجف به رهبر معظم انقلاب"كه در هشتم آبان در همين پايگاه اطلاع رساني منتشر شد بخشي از گفته هاي وي در آن ديدار بود،آن چه در ادامه مي آيد توصيه هاي عرفاني اين مرجع تقليد به زائران اعتاب مقدسه بالاخص حضرت سيدالشهدا و حضرت امير است كه نكاتي ارزشمند،خواندني و ماندني است. هر زائري كه به عتبات مشرف مي شود بايد به دو نكته توجه كند؛ 1-من به عنوان يك زائر چگونه مي توانم معناي زائر را محقق كنم و يك زائر واقعي باشم؟ 2-چگونه مي توانم بهترين منفعت را از زيارتم ببرم؟ در مورد مطلب اول بايد بگويم اين صحيح نيست كه من خيال كنم همين كه اذن دخول خواندم و ساعت ها در كنار ضريح نشستم كليد بهشت را گرفته ام،نه،اين كافي نيست،بنده بايد قبل از ايستادن در برابر معصوم دلم و روحم را آماده كنم كه بتوانم بمانم،اگر دلم پر از كينه و غيبت ديگران و امثال اين مسائل باشد معصوم به من توجه نمي كند،اين كه من از زيارت خسته مي شوم علتش مشخص است،آقا نگاهم نمي كند! حالا چه كنيم كه آقا و معصوم نگاه مان كند، بايد چند كار انجام بدهيم؛بايد نسبت به هر انسان شيعه اي - از حضرت آدم تا الان - استغفار كنيم به درگاه خدا،استغفار به خاطر رفتاري كه احتمالا داشته ايم و درست نبوده است.كار ديگر اين كه داخل حرم و قبل از سلام كردن به آقا بايد دلم هم با آن معصوم باشد،اين طور نباشد كه جسمم در حرم باشد و روح و دلم با غير معصوم.
در مورد مطلب دوم بايد به اين نكته توجه كنيم كه مقصد ما از زيارت چيست؟براي حاجات دنيايي خدمت معصوم رسيده ايم يا چيزي براي ايشان آورده ايم.خدا رحمت كند امام خميني را،نقل كرده اند كه جواني بعد از پيروزي انقلاب اسلامي ايران خدمت ايشان رسيد و پرسيد:انقلاب از ما چه مي خواهد كه تقديم كنيم.
الان و در همه حال نداي هل من ناصر ينصرني امام حسين(ع)بلند است،حضرت امام زمان هم اين ندا را دوباره تكرار مي كنند.من وقتي به خدمت ضريح سيدالشهدا مي رسم بايد گردنم را ببرم جلو و بگويم آقاجان!آن وقتي كه شما نداي هل من ناصر ينيرني را سر داديد من در جهان نبودم اما الان گردنم را آورده ام و در خدمتم.اين را به زبان بياوريم و سپس به گناهان اعتراف كنيم و بخشش بطلبيم. اين را هم بدانيم كه اگر در زيارت اين دو موضوع را محقق نكنيم زيارت ما سبب مسووليت ما در روز قيامت مي شود.