آرزویم این است ناظر جمال خداوند باشم
روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به او فرمود: «دخترم از خدا چیزی بخواه که جبرئیل از جانب خدا وعده اجابت داده است.»، فاطمه (سلام الله علیها) عرض کرد: «حاجتی جز توفیق در بندگی خدا ندارم. آرزویم این است ناظر جمال او باشم و به وجه کریمش نظاره کنم» و خود در مناجاتش می فرمود: «أسالک لذّة النّظر الی وجهک».
به گزارش سرويس انديشه پايگاه اطلاع رساني حج وابسته به بعثه مقام معظم رهبري، عبادت و شب زنده داري از جنبه هاي ناگسستني زندگي حضرت فاطمه زهرا (سلام الله عليها) بود ايشان در كنار كارهاي سنگين خانه هيچ گاه در عبادت پروردگار خود سستي نمي كرد. ايشان در خانه حضرت علي (عليه السلام) و با راهنمايي هاي پدر مهربانش توانست با تمام مشكلات، به عرفان كامل برسد. وي به جايي رسيد كه جبرئيل امين بر او نازل مي شد. ايشان عاشق عبادت بود و در تسليم و اطاعت و در استقبال از عبادت، چنان به پيش رفت كه حتي سلامت خويش را از ياد بُرد.
حسن بصرى كه يكى از عباد و زهاد معروف دنياى اسلام است، دربارهى فاطمهى زهرا سلام اللَّه عليها مىگويد: به قدرى دختر پيغمبر عبادت مي كرد و در محراب عبادت مي ايستاد كه «تورمت قدماها». پاهاى آن بزرگوار از ايستادن در محراب عبادت، ورم مي كرد! امام حسن مجتبى عليهالصّلاةوالسّلام مىگويد: شبى - شب جمعهاى - مادرم به عبادت ايستاد و تا صبح عبادت كرد. «حتى انفجرت عمود الصبح». تا وقتى كه طلوع فجر شد. مادر من از سر شب تا صبح مشغول عبادت بود و دعا و تضرع كرد. امام حسن، عليهالصّلاةوالسّلام، مىگويد - طبق روايت - شنيدم كه دائم مؤمنين و مؤمنات را دعا كرد؛ مردم را دعا كرد؛ براى مسائل عمومى دنياى اسلام دعا كرد. صبح كه شد گفتم: «يا اماه!»؛ «مادرم!» «لم لا تدعين لنفسك كما تدعين لغيرك؛» «يك دعا براى خودت نكردى! يك شب تا صبح دعا، همه براى ديگران!؟» در جواب فرمود: «يا بنى، الجار ثم الدار؛» «اول ديگران بعد خود ما!» اين، آن روحيهى والاست.
حضرت علي عليه السلام و فاطمه زهرا (سلام الله عليها) هر دو عاشقانه و خالصانه عبادت مي كردند. اين طور نبود كه فقط علي (عليه السلام) در نماز غرق شود؛ بلكه فاطمه زهرا (سلام الله عليها) نيز چنان در محراب به عبادت مي ايستاد كه از شدّت ترس، نَفَسش به شماره مي افتاد.
علاّمه مجلسي قدس سره در مورد خانه حضرت علي و فاطمه الزهرا (عليهماالسلام) از انس بن مالك، و بُريره نقل مي كند: هنگامي كه رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم اين آيه شريفه را خواند: «في بيوتٍ اَذِنَ اللّهُ اَن تُرْفَعَ و يُذْكَرَ فيها اسمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فيها بالْغُدُوِّ والآصالِ»1؛ در خانه هايي (مانند معابد، مساجد و منازل انبيا و اوليا) خدا رخصت داده كه آنجا رفعت يابد و در آن، ذكر نام خدا شود و صبح و شام تسبيح و تنزيه ذات پاك او كنند.
مردي برخاست و سؤال كرد: اي رسول خدا! اين خانه ها كدامند؟ حضرت فرمود: خانه هاي انبيا. سپس ابوبكر برخاست و پرسيد: اي رسول خدا! آيا اين خانه (اشاره به خانه علي و فاطمه) نيز از همان خانه هاست؟ حضرت فرمود: آري و از برترين آنان است.
ابن عباس مي گويد: در مسجد پيامبر بوديم كه يكي از قاريان قرآن آيه «في بيوتٍ اذِنَ اللّهُ...» را تلاوت كرد. پرسيدم: اي رسول خدا! اين خانه ها كدام خانه ها هستند؟ حضرت فرمود: خانه هاي انبيا. و سپس با دست خويش به خانه فاطمه زهرا (سلام الله عليها) اشاره كرد.