آتش احسان بر خان حضرت على اکبر (ع)

به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، استاد حسين انصاريان در پايگاه اطلاع رساني شخصي خود منتشر كرد: "از سروده‏‌اى در كتاب مقاتل‏‌الطالبين كه درباره حضرت على‏ اكبر عليه‌السلام است، برمى‏‌آيد كه از زمانى كه على اكبر عليه‌السلام به دنيا آمد تا روز شهادتش در عاشورا، هر چند سال كه داشت، هجده سال و يا بيست و پنج سال، براى اين كه در شهادت سن مطرح نيست، در اين مدت، او حتى به اندازه يك پلك به هم زدن هم از خدا غافل نبود.
على‏‌اكبر عليه‌السلام وقتى كه ديگر جوان رشيدى شده بود و خانه‏‌اش از خان ابى‏ عبدالله عليه السلام جدا شده بود كه به نظر مى‏‌رسد ائمه بچه‏‌هاى خود را زود زن مى‌‏دادند و على اكبر عليه‌السلام هم زن گرفته بود و چون ادب داشت، نمى‏‌خواست در خانه پدرش باشد، اما هر روز پيش او مى‏‌آمد.
او خانه را كه عوض كرد، هر شب تابستان و زمستان بر روى پشت بام مى‏‌رفت، و از ساعت يازده به بعد شب آتش روشن مى‏‌كرد و سپرده بود كه هر كس مشكل دارد و خانه‏‌اش را بلد نيست، اين آتش نشان او باشد. هر وقت شب هم كه مى‏‌خواهد بيايد، بيايد كه او مشكلش را حل مى‏‌كند.
به نگهبانان دروازه‏‌هاى شهر مدينه هم سپرده بود، اگر غريبه‏‌اى مى‏‌خواست وارد شهر شود و خانه نداشت؛ پول نداشت؛ نان نداشت، به او بگويند، به آن جا كه آتش روشن است، برود. آن جا هم به او اتاق مى‌‏دهند، و هم به او نان مى‌‏دهند.
آن‏ها با مردم اين گونه رفتار مى‌‏كردند و به آن‏ها محبت مى‏‌نمودند. "