امروز، بانی مسجد «سید» اصفهان درگذشت
امروز دوم ربیع الثانی ، مصادف با روز رحلت حاج سید محمد باقر شفتی، از عالمان قرنهای دوازدهم و سیزدهم هجری و بانی مسجد سید در اصفهان است. ایشان از جمله افرادی بود که بیشتر برای سیدالشهدا گریه می کرد و آن را با فضیلت تر از نماز شب می دانست.
به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، نكاتي چند درباره شخصيت برجسته آيت اللّه حاج سيد محمد باقر شفتي، باني مسجد «سيد اصفهان» بيان مي‌شود:
۱. ايشان در سال ۱۱۷۵ق در قريه شفت، از توابع رشت به دنيا آمد. وي جهت كسب معارف ديني به ترتيب به كربلا، نجف، كاظمين، قم و كاشان مهاجرت كرد و در ۳۱ سالگي به منظور تبليغ و اجراي احكام دين به اصفهان عزيمت نمود.
۲. درباره عبادت ايشان آورده‌اند: «موقع نماز، بدنش به شدت ميلرزيد. از نيمه شب تا صبح، مشغول عبادت و مناجات با خداوند متعال بود. موقع مناجات، حالات خاصي داشت و بي‌اختيار با صداي بلند گريه ميكرد. در اواخر عمر، پزشكان گريه زياد را برايشان خطرناك دانستند و سيد را از اين كار منع كردند، ولي باز هم بي اختيار اشك از چشمانش جاري ميشد». ايشان فضيلت گريه بر سيدالشهدا (عليه السلام) را بالا‌تر از نماز شب مي‌دانستند.
۳. روزي در در ايام جواني و تحصيل در نجف اشرف، پس از تحمل گرسنگي طولاني، مقداري پول قرض و يك جگر بند گوسفند تهيه كرد. در راه برگشت به منزل، متوجه سگي شد كه همراه بچه‌هايش در گوشهاي از خرابه افتاده و زوزه ميكشند. سيد به اين حيوان ترحّم كرده و همه جگربند را جلويش گذاشت و سگ با ولع تمام آن را خورد و بعد سر به آسمان بلند كرد، گويا كه براي سيّد دعا ميكند.
پس از ايامي فردي آمد و گفت: فلان حاجي از دنيا رفت و ثلث مال خود را براي شما باقي گذاشته است. سيّد خودش ميفرمود كه: «حساب كردم و ديدم همان روز كه غذاي خود را جلو سگ گرسنه گذاشتم، اين وصيت در مورد من شده است».
۴. ايشان در سال ۱۲۳۱ يا ۱۲۳۲ ه. ق. از راه دريا رهسپار مكه و مدينه شد. گشاده دستي و مناظره‌هاي پيروزمندانه وي با دانشمندان مذاهب گوناگون علماي حجاز را سخت تحت تأثير قرار داد. مي‌خهايي كه او براي مشخص ساختن حدود طواف بر زمين كوفته بود، را پذيرفتند. او همچنين توفيق يافت فدك را از كارگزاران دولت عثماني باز ستاند و به سادات حريم خاك نبوي ـ صلّي الله عليه و آله ـ سپارد.
۵. ايشان در محله بيدآباد اصفهان، مسجد با عظمتي بنا كرد كه از نادر‌ترين مساجد ايران به شمار ميآيد و هم اكنون به نام مسجد «سيد» مشهور است. اين مسجد يكي از چهار مسجد كهن (مسجد جامع بزرگ يا مسجد جمعه؛ مسجد عباسي و مسجد حكيم ) اصفهان است. اين مسجد در مساحت ۸۰۷۵ متر مربع و داراي چهار در اصلي، دو چهلستون، دو شبستان بزرگ، يك گنبد، سه ايوان و بيش از ۴۵ حجره است، اما مناره ندارد همچنين درون شبستان‌هاي آن نيز كاشي كاري نشده‌است.
آورده‌اند: روزي فتحعلي شاه، بناي نيمه كاره اين مسجد بزرگ را ديد و به آيت اللّه شفتي گفت: شما قدرت تكميل اين بناي عظيم را نداريد، مرا هم در تكميل مسجد شريك گردانيد. سيد قبول نكرده و فرمود: دست من در خزانه خداوند عالم است. سيد تا آخر عمر شريفش در اين مسجد نماز ميخواند و سرانجام در ۸۵ سالگي در روز پنجشنبه دوم ربيع الاول ۱۲۶۰ق، به ديدار حق شتافت. پيكر پاكش در همان مسجد به خاك سپرده شد.
روحش شاد.
پايگاه اطلاع رساني حج
بركت رضايي