گزارش ایسنا از محراب و مقبره‌ی پیامبر اکرم
چه حسی خواهید داشت وقتی یک لحظه خود را در وضعیتی ببینید که این امکان برای شما فراهم شده است تا در محلی نماز بخوانید که زمانی پیامبر عظیم‌الشأن اسلام (سلام‌الله علیه) در آن فضا در شبانه‌روز چند بار نماز خوانده، نفس کشیده، سخنرانی کرده، لبخند زده، در برابر حق‌تعالی اشک ریخته و خاک را به قدوم مبارکش مزین ساخته است؟ چه فرصتی و چه لذتی از این والاتر؟
به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در مدینه‌ي منوره، فضای مسجدالنبی (ص)، بویژه برای زائری که نخستین‌بار است این فضا را تجربه می‌کند، از چنان گیرایی و حیرتی برای انسان برخوردار است که تا مدتی و شاید تا چندبار حضور، چندان قدرت تفکری برای او باقی نمی‌گذارد.
شاید بیشتر آن‌هايي که برای نخستین‌بار در این فضا حضور می‌یابند و پیش‌تر درباره‌ي نخستین ذکرها و نیایش‌های خود در مواجهه با مسجدالحرام و مسجدالنبی فکرهایی داشته‌اند، اگر هنگام ورود به این اماکن، بر ذکر خواسته‌ها و راز و نیازشان تمرکز نکرده باشند، به‌محض ورود به این فضا کل برنامه‌ریزی‌شان را فراموش کنند و مسحور رودخانه‌ای شوند که خیلی آرام و عمیق آن‌ها را با خود می‌برد؛ اما به کجا؟
نکته‌ی دیگر، کثرت حضور مسلمانانی از نژادها و تیره‌های مختلف جهان است که به شکلی وحدت‌آفرین، روبه سوی یک سرچشمه‌ی لطف الهی در حرکت‌اند تا هریک به وسع ظرف خود، بهره‌ای از این منشأ حیات‌بخش برگیرند. این ازدحام آرام اما پرمغز، بویژه در زمان‌های برگزاری نماز جماعت به اوج خود مي‌رسد و نهایت اشتیاق و جهد انسانی را به‌نمایش می‌گذارد؛ وقتی که شهروندانی از سراسر گیتی، با لباس‌ها، زبان‌ها، رنگ‌ها و شمایل متنوع، شانه‌به‌شانه‌ی هم و همدل و همزبان، همه به یک طریق با معبود خویش به راز و نیاز می‌پردازند و در جایی که برگزیده‌ترین و امین‌ترین مخلوق به نماز ایستاده، زیسته و هدایت فرموده است، مقام او و پیروان راستینش را در برابر خالق متعال به شفاعت می‌گیرند.
و صدالبته که دسترسی نزدیک به پاسخ‌های این پرسش‌ها به‌خودی‌خود دشوار است و قطعا انتقال و به مشارکت گذاشتن این احساس با توجه به محدودیت‌ها و ممنوعیت‌هایی که خادمان مسجد در جهت نظم بخشیدن به عبور و مرور و البته حساسیت‌هایی که نسبت به تصویربرداری دارند، دشوارتر می‌نماید؛ اما امری نشدنی هم نیست.
اینجا در واقع منزل پیامبر (ص) بوده که در فاصله‌ی نزدیکی به مسجد مدینه قرار داشته است. گویا هنگامی که پیامبر گرامی اسلام به رب‌العالمین پیوسته و حضرت علی (علیه‌السلام) شیون‌کنان مسلمانان را از رحلت ایشان خبر می‌دهند، پس از انجام غسل و کفن، در زمینه‌ی دفن ایشان اختلاف نظری پیش می‌آید؛ تا آن‌که علی (ع) از قول ایشان نقل می‌کنند که هیچ پیامبری رحلت نیافته جز آن‌که او را در همان جایی که از دنیا رفته، دفن کرده‌اند. در نهایت هم با کمک مردانی از بنی هاشم، پیکر مطهر ایشان را در منزل خودشان که عایشه در آن می‌زیست دفن می‌کنند.
سپس خلیفه‌ی اول و دوم در سال‌های بعد در جوار ایشان به خاک سپرده می‌شوند و در حکومت‌های بعدی علاوه بر افزودن فضاهایی، محدودیت‌هایی هم در دسترس مسلمانان به ترتب مزار ایشان ایجاد می‌شود. گفته می‌شود پوشاندن قبر پیامبر (ص) در زمان معاویه صورت گرفت و آن هنگامی بود که حضرت امام حسن مجتبی (ع) رحلت یافتند و وصیت ایشان این بود که پیکر نوه‌ی پیامبر در جوار ایشان به خاک سپرده شود؛ اما با مخالفت مروان بن حکم و دیگرانی، این امر محقق نشد و در ادامه مزار با سنگ مرمر پوشانده شد. در دوران حکومت عثمانیان نیز صندوقی در بالای سر پیامبر قرار می‌دهند که ردای ایشان با دو قرآن خطی یکی متعلق به خلیفه‌ي سوم و دیگری به خط حضرت علی (ع) در آن قرار داشته است.
گزارش از عليرضا بهرامي، خبرنگار ايسنا
