بخش 2

25

تا بدانجا رفت كه: {أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَل‏} ؛ « مانند حيوان، بلكه از آن هم پست‌تر شدند ». (اعراف: 179)

قرآن مجيد انسان را با توجه به فطرت خداشناس او به داوري مي‌خواند و مي‌فرمايد:

{كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَكُنْتُمْ أَمْواتاً فَأَحْياكُم‏‌} (بقره: 28)

چگونه به خدا كافر مي‌شويد، در حالي كه شما اجسام بي‌روحي بوديد و او شما را زنده كرد و نعمت حيات بخشيد.

به راستي حقيقت حيات چيست؟ در پاسخ فقط مي‌توان گفت حيات وزن، حجم و مكان ندارد. مرده و زنده از نظر وزن و حجم يكسانند، ولي حقيقت هستي در علم باري تعالي نهان است. زنده، زاينده و پديدآورنده است، اما مرده نه مي‌زايد و نه پديد مي‌آورد. حيات را حيات‌آفريني است كه هميشه بوده و هست. اوست آفريننده دانش، قدرت، حكمت و اراده و مهر و محبت. ناگفته پيداست كه تنها چنين موجود مستقلي مي‌تواند پديد آورنده حيات باشد و او همان نور مطلق، حيّ مطلق و يكتاي هستي آفرين است، فتبارك الله احسن الخالقين.

شگفتي‌هاي چشم

چشم انسان را از نظر ساختمان پيچيده آن و هم از نظرگاه روان‌شناسي مي‌توان بررسي كرد.