گسترش برکت از آدم و بزرگداشت یاد آن ‌

گسترش بركت از آدم و بزرگداشت ياد آن <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

در برخي روايات آمده است كه: خداوند ذوالجلال بعد از ظهر نهم ماه ذي الحجه در عرفات آدم(ع) را مورد بخشايش قرار داد. سپس جبرئيل به هنگام غروب او را به سوي مشعر الحرام حركت داد. آدم(ع) در شب دهم ذي الحجه در آنجا با بيتوته و شب زنده داري به دعا و تشكر از خداوند در قبول توبه اش پرداخت. سپس صبح كه شد به سوي «مني» حركت كرد و در روز دهم سر خود را تراشيد تا نشانه قبول توبه و آزادي او از گناهان باشد.

خداوند نيز، اين روز را براي آدم(ع) و فرزندان او عيد قرار داد، و هر چه را آدم(ع) انجام داده بود، براي هميشه تاريخ، از مناسك حج فرزندان او گردانيد: در عصر روز نهم در عرفات توبه آنان را مي پذيرد و در شب دهم در «مشعر الحرام» به دعا و ياد خدا مي پردازند و روز دهم كه مي شود در «مني» سرهاي خود را مي تراشند. سپس بر اين مناسك و اعمال، آنچه ابراهيم و اسماعيل و هاجر نيز انجام داده بودند، افزوده شده و مناسك حج با آنها كامل گرديد.

بنابراين، اعمال حج همگي، بركت جويي از آن زمانها و مكانهايي است كه آن بندگان صالح و شايسته خداوند در آنها زيستند، و همه اين مناسك بزرگداشت ياد و خاطره آنان در هميشه تاريخ است.

در بخش بعد، نمونه اي از گسترش و سرايت شومي و نحوست از مكان به واردشوندگان در آن را مي آوريم.