بخش 3

50

گفته شده و بدون افراط در اين كار، عملي پسنديده است؛ وگرنه معناي حديث، نهي از هرگونه ستايش پيامبر مي‌شد و روشن است كه جاهل‌ترين مسلمانان نيز معتقد به چنين چيزي نيستند؛ چرا كه خود خداي تعالي از پيامبر تجليل نموده و در قرآن نيز ما را امر كرده است تا به بهترين شكل، آن حضرت را گرامي بداريم. ازاين‌رو ما وظيفه داريم كسي را كه خدا بزرگ داشته و به بزرگداشت او فرمان داده است، بزرگ بداريم. البته در اين ميان نبايد آن حضرت را با صفات ربوبيت وصف كنيم و به گفته شاعر:

دع ما ادعته النصاري فـي نبيـهم

واحـكم بمـا شئت مدحـا فيه واحتكم⁽¹⁾

آنچه را نصارا در حق پيامبران گفتند، به كناري بنه و هر مدحي كه مي‌خواهي، در حق پيامبر بر زبان آر.

بزرگداشت پيامبر، بدون نسبت دادن صفات ربوبي به آن حضرت نه تنها شرك و كفر نيست، بلكه از بزرگ‌ترين طاعات و عبادات است. همين‌طور تمام كساني كه خدا آنان را ستوده است، نظير انبيا، ملائكه، صديقين، شهدا و صالحان، بزرگداشت آنان نيز از طاعات بزرگ است.

خداي متعال مي‌فرمايد: