احکام روزه قضا

احكام روزه قضا

١٦٩٤ اگر ديوانه عاقل شود، واجب نيست روزه‏هاي وقتي را كه ديوانه بوده قضا نمايد.

١٦٩٥ اگر كافر مسلمان شود، واجب نيست روزه‏هاي وقتي را كه كافر بوده قضا نمايد، ولي اگر مسلماني كافر شود و دوباره مسلمان گردد، روزه‏هاي وقتي را كه كافر بوده بايد قضا نمايد.

١٦٩٦ روزه‏اي كه از انسان به واسطه مستي فوت شده بايد قضا نمايد، اگرچه چيزي را كه به واسطه آن مست‏شده براي معالجه خورده باشد، بلكه اگر نيت روزه كرده و مست‏شده و در حال مستي روزه را ادامه داده تا از مستي خارج شده باشد، بنا بر احتياط واجب بايد روزه آن روز را تمام كند و بعدا قضا نمايد.

١٦٩٧ اگر براي عذري چند روز روزه نگيرد و بعد شك كند كه چه وقت عذر او برطرف شده، مي‏تواند مقدار كمتر را كه احتمال مي‏دهد روزه نگرفته قضا نمايد، مثلا كسي كه پيش از ماه رمضان مسافرت كرده و نمي‏داند پنجم رمضان از سفر برگشته يا ششم، مي‏تواند پنج روز روزه بگيرد. و نيز كسي هم كه نمي‏داند چه وقت عذر برايش پيدا شده، مي‏تواند مقدار كمتر را قضا نمايد، مثلا اگر در آخرهاي ماه رمضان مسافرت كند و بعد از رمضان برگردد و نداند كه بيست و پنجم رمضان مسافرت كرده يا بيست‏و ششم، مي‏تواند مقدار كمتر يعني پنج روز را قضا كند.

١٦٩٨ اگر از چند ماه رمضان روزه قضا داشته باشد، قضاي هر كدام را كه اول بگيرد مانعي ندارد، ولي اگر وقت قضاي رمضان آخر تنگ باشد، مثلا پنج روز از رمضان آخر قضا داشته باشد و پنج روز هم به رمضان مانده باشد، بايد اول، قضاي رمضان آخر را بگيرد.

١٦٩٩ اگر قضاي روزه چند رمضان بر او واجب باشد، و در نيت معين نكند روزه‏اي را كه مي‏گيرد قضاي كدام رمضان است، قضاي سال اول حساب مي‏شود.

١٧٠٠ كسي كه قضاي روزه رمضان را گرفته، اگر وقت قضاي روزه او تنگ نباشد، مي‏تواند پيش از ظهر روزه خود را باطل نمايد.

١٧٠١ اگر قضاي روزه ماه رمضان شخص ديگري را گرفته باشد،

١٧٠٢ اگر به واسطه مرض يا حيض يا نفاس، روزه رمضان را نگيرد و پيش از تمام شدن رمضان بميرد، لازم نيست روزه‏هايي را كه نگرفته، براي او قضا كنند، اگر چه مستحب است.

١٧٠٣ اگر به واسطه مرضي روزه رمضان را نگيرد و مرض او تا رمضان سال بعد طول بكشد، قضاي روزه‏هايي را كه نگرفته بر او واجب نيست، و بايد براي هر روز يك مدكه تقريبا ده سير است طعام، يعني گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد.ولي اگر به واسطه عذر ديگري، مثلا براي مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقي بماند، روزه‏هايي را كه نگرفته، بايد قضا كند، و احتياط مستحب آن است كه براي هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد.

١٧٠٤ اگر به واسطه مرضي روزه رمضان را نگيرد و بعد از رمضان مرض او برطرف شود ولي عذر ديگري پيدا كند كه نتواند تا رمضان بعد قضاي روزه را بگيرد، بايد روزه‏هايي را كه نگرفته، قضا نمايد. و نيز اگر در ماه رمضان غير مرض، عذر ديگري داشته باشد و بعد از رمضان آن عذر برطرف شود و تا رمضان سال بعد به واسطه مرض نتواند روزه بگيرد، روزه‏هايي را كه نگرفته، بايد قضا كند.

١٧٠٥ اگر در ماه رمضان به واسطه عذري روزه نگيرد و بعد از رمضان عذر او برطرف شود و تا رمضان آينده عمدا قضاي روزه را نگيرد، بايد روزه را قضا كند و براي هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها هم به فقير بدهد.

١٧٠٦ اگر در قضاي روزه كوتاهي كند تا وقت تنگ شود و در تنگي وقت عذري پيدا كند، بايد قضا را بگيرد و براي هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد، بلكه اگر موقعي كه عذر دارد، تصميم داشته باشد كه بعد از برطرف شدن عذر روزه‏هاي خود را قضا كند، و پيش از آن كه قضا نمايد در تنگي وقت عذر پيدا كند، بايد قضاي آن را بگيرد، و احتياط واجب آن است كه براي هر روز هم يك مد غذا به فقير بدهد.

١٧٠٧ اگر مرض انسان چند سال طول بكشد، بعد از آن كه خوب شد اگر تا رمضان آينده به مقدار قضا وقت داشته باشد، بايد قضاي رمضان آخر را بگيرد و براي هر روز از سالهاي پيش يك مد كه تقريبا ده سير است، طعام يعني گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد.

١٧٠٨ كسي كه بايد براي هر روز يك مد طعام به فقير بدهد، مي‏تواند كفاره چند روز را به يك فقي بدهد.

١٧٠٩ اگر قضاي روزه رمضان را چند سال تاخير بيندازد، بايد قضا را بگيرد و براي هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.

١٧١٠ اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد، بايد قضاي آن را به جا آورد و براي هر روز دو ماه روزه بگيرد، يا به شصت فقير طعام بدهد، يا يك بنده آزاد كند. و چنانچه تا رمضان آينده قضاي آن روزه را به جا نياورد، براي هر روز نيز دادن يك مد طعام لازم است.

١٧١١ اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد و در روز كاري كه روزه را باطل مي‏كند انجام دهد، مثلا چند مرتبه جماع كند، يك كفاره كافي است.

١٧١٢ بعد از مرگ پدر، پسر بزرگتر بايد قضاي نماز و روزه او را به تفصيلي كه در مساله گفته شد بجا آورد، ولي قضاي روزه مادر بر پسر واجب نيست.

١٧١٣ اگر پدر غير از روزه رمضان، روزه واجب ديگري را مانند روزه نذر نگرفته باشد، بايد پسر بزرگتر قضا نمايد.