درس هفتم :رنگ دل

درس هفتم :رنگ دل

در میان تمام مخلوقات، تنها آفریده ای که می تواند مظهر جمیع اسما و صفات الهی گردد، انسان است. تنها او ست که می تواند با استعدادی که خداوند در وجودش نهاده است، به سوی جمال و جلال الهی اوج گیرد و آینه تمام نمای اسما و صفات الهی گردد

انسان می تواند ، لحظه به لحظه ارتقا یابد و به عالی ترین مراتب جلوه نمایی حق، واصل گردد و آیینه تمام نمای اسما و صفات خدایی شود ، آن وقتی است که قدم بر هوای نفس خود می نهد و ظهور صفات الهی در وجودش آغاز می شود و لحظه به لحظه به، تناسب مرتبه بندگی اش، فزونی می گیرد.و دل او رنگ خدایی می پذیرد.

جلوه کند نگار من، تازه بتازه نو بنو دل برد از دیار من، تازه بتازه نو بنو

چهره بی مثال او، وهله بوهله روبرو برده زمن قرارمن، تازه بتازه نو بنو

زلف گره گشای او، حلقه بحلقه مو بمو موجب تار و مار من، تازه بتازه نو بنو

عشوه جان شکار او، خانه بخانه کو بکو در صدد شکار
من، تازه بتازه نو بنو( [1])

خداوند خود را در قرآن با صفات زیادی به بندگان خویش معرفی فرموده است؛ صفاتی که هر کدام جلوه‎ای از جمال و جلال الهی را به نمایش میگذارد وانسان مظهرآن صفا ت او می شود

. صفت رحمت یکی از این صفات است که خداوند رحمت را بر
خویش واجب فرموده است »( [2]) ورحمتش
گسترده وفراگیر است »( [3])

رحمت خدا دو گونه است رحمت امتنانی ورحمت وجوبی همان که در بسم الله الرحمن الرحیم جمع شده و بعنوان تابلوی رحمت الهی دراول سوره های قرآنی قرار گرفته است.

رحمت امتنانی در مقابل اعمال عبد نیست، بلکه لطفی است که خداونددر حق بنده اش قرار داده است، ولی رحمت وجوبی در مقابل عمل عبد واقع می شود

رحمت رحمانیه مثل حرف زدن آسان است ولی رحمت رحیمیه مثل سکوت که چانه را کنترل نماید، بسیار دشوار است.لذا حق تعالی از باب امتنان در مقابل تقوی و پارسایی عبدش رحمت رحیمیه را بر خویش واجب ساخت اگر چه عبد وظیفه بندگی دارد و وی را سزاوار نیست که در ازای عمل به وظیفه اش از حق چیز خاصی را طلب نماید که:

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

که خواجه خود روش بنده پروری دارد.

همه از انسانها بر سر سفره عمومی الهی نشسته اند ولی بسیاری ازآنها در جهت تکامل خود گام برنمی دارند

مثلاً اگر چه عالم شدن را همگان دوست دارند ولی به دنبال آن نمی روندزیرا گرچه سفره پر برکتی است اما سختی راه به همگان اجازه رفتن به طرف علم را نمی دهد. تا چه مردان بلند همتی باشند که از میان گردنه ها بالا روند.

و یا مثلاً شب زنده داری و خلوت با یار را همگان مشتاقند اما در دل شب از خواب بیدار شدن و به همه تعلقات نفس پشت پا زدن، کار شیر مردان عاشق و دلیر مردان الهی است ومشکل تر از آن، استقامت در علوم و معارف و در عمل است که، تک تک مردان قوی دل از عهده آن بر می آیند و از این گردنه های بزرگ عبور می نمایند.

الهی رحمتت را شاملم کن سرا پا عیب و نقصم کاملم کن

کمال آدمیّت حق شناسیست به جمع حق شناسان واصلم کن

خداوند انسان را دعوت کرد تا رنگ او را به خود بگیرد وفرمود([4]) رنگ خدائی به خود بگیریدچه رنگی از رنگ خدائی بهتر است"

باید حرم دل رنگ رحمت راا به خود بگیرد ومهربان و بخشنده شودواین کمال بزرگی است
قرآن مجيد مي فرمايد از كساني باشد كه ايمان آورده اند و يكديگر را به صبر و
مهرباني سفارش كرده اند . ( [5] )

علی (ع) فرمود:"( [6] ) رحم کن تارحم کرئه شوی پیامبر (ص)فرمود: "([7]) خداوند به رحم کنندگان رحم مي کند ، به همه اهل زمين رحم كنيد تا خدا به شما رحم کند

نقل است که در مسجد مدینه در محضر رسول الله (ص) اعرابی به نماز ایستاد و در قنوت نماز این را گفت که خداوندا بر من و محمد (ص) رحم کن و احدی را با ما ترحم مکن. بعد از سلام نماز حضرت به ایشان از باب تعلیم فرمود که: تو رحمت واسعه الهی را تحجر کردی.یعنی دور رحمت واسعه را سنگ چینی کردی وگفتی که فقط مرا و پیامبر را مورد رحمت قرار ده، و
احدی را با ما ترحم نکن( [8])

گفته اندکه روزی رسول خدا (ص) به قبرستان بقیع گذر کرد، به نزدیک قبری رسید اصحاب را فرمود: که با تعجیل گذرید و در محل برگشتن فرمود که تعجیل مکنید. گفتند یا رسول الله در محل رفتن تعجیل فرمودی گفت: بلی شخصی را عذاب می کردند طاقت ناله و فریاد او نداشتم اکنون خدای تعالی بر وی رحمت کرد گفتند یا رسول الله (ص) سبب چه بود؟ فرمود: کودکی از وی مانده حالا او را به مکتب دادند معلم وی را تعلیم "بسم الله الرحمن الرحیم" کرد و کودک آن را بر زبان راند خطاب رسید که ای فرشتگان دست از این کس بدارید که روا نباشد که پدر را عذاب کنند و پسرش در
یاد ما باشد( [9])

ای عزیز! قدر خود را بدان! تو برای خوردن و آشامیدن آفریده نشده ای ، تو برای دل سپاری به مظاهر دنیا بدین سرا نیامده ای. تو آمده ای تا خلیفة الله شوی. خلق شده ای تا جلوه نمای جمیع اسما و صفات الهی گردی. تو افریده شده ای تا با انتخاب راه بندگی و عبودیت خدا، خویش را به اوج کمال برسانی