بخش 4

75

* ( 2 ) *

سوگنامه اهل بيت ( عليهم السلام )

77

فصل 1 : هم نوا با رسول ( صلّي الله عليه وآله ) ، هم راز با بقيع

مرآت خدا

ماتم جانسوز ختم الانبيا شد اي دريغ * * * لاله آسا قلب شاه اوليا شد اي دريغ

رفت از دنيا سفير بارگاه قرب دوست * * * زين مصيبت ، عالمي ماتمسرا شد اي دريغ

آسمان ، خون گريد از داغ رسول عالمين * * * در زمين ، طوفان غم يكسر به پا شد اي دريغ

مي رسد امشب ، صداي ناله زهرا به گوش * * * اشك غم ، جاري زچشم مرتضي شد اي دريغ

زآتش غم ، آب شد شمع وجود فاطمه * * * در نقاب خاك ، مرآت خدا شد اي دريغ

آنكه ديده رنج و غم ، در مدت بيست و سه سال * * * بهر احياي شريعت ، او فدا شد اي دريغ

78

چشم پاك اختران ، در ماتم خورشيد دين * * * « حافظي » دريايي از اشك عزا شد اي دريغ

( محسن حافظي )

* * *

داغ جگر سوز

هنگامه رنج و غم و ماتم شده امشب * * * گريان ، زغمي ديده عالم شده امشب

آهنگ سرشكم ، كه رسد بر لب مژگان * * * با اين دل سودا زده همدم شده امشب

پايان شب آخر ماه صفر است اين * * * يا آنكه زنو ماه محرّم شده امشب

مهتاب ، رخ خويش نهان كرد زماتم * * * چون رحلت پيغمبر خاتم شده امشب

از داغ جگر سوز نبي سيّد ابرار * * * نخل قد زهرا و علي خم شده امشب

شد كار فلك ، خون جگر خوردن از اين غم * * * گردون ، ز محن با رخ درهم شده امشب

سيماي جهان ، غرقه خون دل « ياسر » * * * در سوگ رسول اللّه اعظم شده امشب

( محمود تاري « ياسر » )

* * *

اي شهر مدينه

اي شهرپيمبر ، كه تويي مدفن اطهار * * * در خاك تو پنهان شده گنجينه اسرار

* * *

79

آرامگه نور خدا جان جهاني * * * برپاي و سرافراز ، به هر دور زماني

پاكيزه تر از تربت تو ، نيست مكاني * * * شوينده ناپاكي قلب همگاني

خفته ست در آغوش تو چون آيت غفّار اي شهر مدينه ، كه پر از آيت نوري * * * با اين همه انوار ، مگر وادي طوري

سوي تو شتابيم كه ميعاد حضوري * * * آيينه آيات خداوند غفوري

چون باب سلاميّ و دَرِ رحمت دادار خاك تو سراپرده قرآن مبين است * * * اين تربت پاك تو مگر عرش برين است

خورشيد نبوّت ، به برت پرده نشين است * * * باب حرمت ، مَهْبطِ جبريل امين است

آيند ز اطراف جهان ، سوي تو زُوّار پُراختر تابنده ، بقيع تو سراسر * * * اين جا بُوَد از پيكر سجّاد منوّر

اين جاست حسن ، پور علي ، سبط پيمبر * * * هم باقر و هم صادق و صد گوهر ديگر

اي دامن پُرمهر تو منزلگه اطهار

بسيار گل از روضه رضوان تو چيدم * * * بس در حرم نور تو ، خورشيد تو ديدم

80

بس كوكب رخشان ، كه حضورش برسيدم * * * با ياد « بلال » تو ، اذان تو شنيدم

از راز نهانت نشدم ليك خبردار كو ماه دل آراي تو ، اي شهر مدينه ؟ * * * كو فاطمه ، كو آن گل بي مثل و قرينه ؟

آن گوهر بشكسته كجا گشته دفينه ؟ * * * اي واي ، چه غم ها كه تو را هست به سينه

تا حشر بُوَد احمد ازين داغ عزادار كو مام حسين و حسن و همسر حيدر ؟ * * * ازجمله زنان برتر و والاتر و بهتر

كو بضعه طاها و چه شد عصمت داور ؟ * * * كو دخت نبي ، ركن علي آيت كوثر

مشكات دل افروز بشر در همه ادوار گشتم همه جا را ، و نجستم اثر از او * * * اي شهر مدينه ، چه شد آن گلبن مينو ؟

آن درگه و آن قتلگه محسن او كو ؟ * * * آن جا كه شكستند ورا سينه و پهلو

گويي شنوم ناله او از در و ديوار اي خاك مدينه كه گرفتيش در آغوش * * * با آن دل بشكسته و ، آن سينه و پهلوش

هرگز نشود شعله غم هاي تو خاموش * * * بشكن قلم شعر « حسانا » و بده گوش

تا قصّه او را شنوي از لب مسمار * * * ( چايچيان « حسان » )

81

يك باغ گل !

اي خاك تو به چشم مَلك توتيا بقيع ! * * * اي محترم تر از حرم كبريا بقيع !

يك باغ گل به دامن تو جا گرفته است * * * از گلشن خزان زده مصطفي بقيع !

با قطره هاي اشك ، دل از دست مي دهد * * * بگذارد آن كه گرد حريم تو پا ، بقيع !

اي شاهد خزان شدن باغ آرزو ! * * * بر قصّه هاي غصّه خود لب گشا ، بقيع !

آغوش تو ، به پاكي دامان فاطمه ست * * * اي تربت چهار وليّ خدا بقيع !

بر برگ برگ دفتر تو نقش بسته است * * * با خط خون ، حديث غم لاله ها ، بقيع !

خاك تو و سكوت شب و اشك مرتضي * * * با ما بگو حكايت آن ماجرا ، بقيع !

( محمّد نعيمي )

* * *

شبهاي بقيع

در جهان ، هم شأن و همتايي ، كجا دارد بقيع * * * چون كه يك جا ، چار محبوب خدا دارد بقيع

نور چشمان رسول و ، پور دلبند بتول * * * صادق و سجّاد و باقر ، مجتبي دارد بقيع

خلق شد عالم ز يُمنِ خلقت آل عبا * * * يك تن از آن پنج تن آل عبا دارد بقيع

82

همدم دلدادگان و محرم محراب راز * * * هست زين العابدين ، بنگر چه ها دارد بقيع

حاصل آيات قرآن ، باقر علم رسول * * * وارث فضل و كمال انبيا دارد بقيع

صادق آل محمّد ، ناشر احكام حق * * * دين و دانش را ، رئيس و پيشوا دارد بقيع

در نظر آيد ، زمين بر چرخ سنگيني كند * * * بس كه خاكش گوهر سنگين بها دارد بقيع

گرچه تاريك است و در ظاهر ندارد يك چراغ * * * همچو ايوان نجف نور و صفا دارد بقيع

رازها گويد به گوش شب در اين جا كهكشان * * * رمزها از خلقت ارض و سما دارد بقيع

اختران حيران و مه مات است و شب غرق سكوت * * * يا كه پاس احترام اوليا دارد بقيع ؟

سايه ها نجواكنان بر مدفن اين چار تن * * * كرده شب گيسو پريشان ؟ يا عزا دارد بقيع ؟

سر به ديوارش زند هر كس از اين جا بگذرد * * * در سكوتش ، ناله ها و گريه ها دارد بقيع

چار معصومند و دورند از حريم جدّشان * * * شكوه ها از دشمنان مصطفي دارد بقيع

مي كند محكوم ظالم را ، به هر دور زمان * * * گفته ها با زائران آشنا دارد بقيع

بشنو از اين قبرها ، بانگ : اَنَا الْمَظْلوم را * * * تا كه مهدي باز آيد ، اين ندا دارد بقيع

83

تا شود ثابت ، كه نور حق نمي گردد خموش * * * گرچه ويران شد ، جلال كبريا دارد بقيع

ناله اُمُّ البَنين با اشك زهرا همدم است * * * در غبار غم جمال كربلا دارد بقيع

چون « حسان » اين جا بود ، شب ها ، مسير فاطمه * * * تا كه نامحرم نيايد ، انزوا دارد بقيع

( چايچيان « حسان » )

* * *

راز نهان

برگشا مُهر خاموشي از زبانت اي بقيع ! * * * جاي زهرا را بگو با زائرانت اي بقيع !

ديده گريان ما را بنگر و با ما بگو * * * در كجا خوابيده آن آرام جانت اي بقيع !

لطف كن ، گم كرده ما را نشان ما بده * * * بشكن اين مُهر خموشي از زبانت اي بقيع !

گر دهي بر من نشان از قبر زهرا ، تا ابد * * * برندارم سر ز خاك آستانت اي بقيع !

گفت مولا رازِ اين مطلب مگو با هيچ كس * * * خوب بيرون آمدي از امتحانت اي بقيع !

گر نداري اذن از مولا كه سازي برملا * * * لااقل با ما بگو از داستانت اي بقيع !

فاطمه با پهلوي بشكسته شد مهمان تو * * * دِه خبر ما را ز حال ميهمانت اي بقيع !

84

آرزو دارد به دل خسرو كه تا صاحب زمان * * * برملا سازد مگر راز نهانت اي بقيع !

( محمّد خسرو نژاد )

* * *

اين جا بقيع است

اي راهيان شهر نور اين جا بقيع ست * * * اين خاك عنبربوي مشك آسا ، بقيع ست

اين جا هزاران داستان ناگفته دارد * * * اين جا دوصد سرّ نهان بنهفته دارد

سوز جگرها بس در اين خاك بقيع ست * * * بيرون ز حدّ عقل ادراك بقيع ست

آيينه آيين حق را قبر اين جاست * * * خاكش عجين با زهر تلخ و صبر اين جاست

اين خاك تا عرش خدا ره توشه دارد * * * ركن و حطيم و كعبه در هر گوشه دارد

بيمار عشق سرمدي را تربت اين جاست * * * يك شهر ني ، يك دهر حزن و غربت اين جاست

اين جا به « كرّمنا بني آدم » طرازست * * * از اين زمين تا عرش رحمان راه ، بازست

ايمان و عشق و سرّ حق را جوهر اين جاست * * * انهار نور و چشمه سار كوثر اين جاست

روح عروج « اِرجعي » پوياست اين جا * * * خاكش قرين با تربت زهراست اين جا

85

عطري ز بوي بقعه زهرا در اين جاست * * * حزني ز اندوه شب مولا در اين جاست

داناي اسرار نهانِ اين جهان كو * * * فرزند زهرا ، مهدي صاحب زمان كو

كو آن كه از هر بي نشان دارد نشانه ؟ * * * كو آن كه باشد آگه از دفن شبانه ؟

كو آن كه ريزد اشك و از سيلي بگويد * * * با سوز دل از صورت نيلي بگويد

تا از مزار مخفي مادر بگويد * * * تا از جفاي خصم بدگوهر بگويد

اي دست حق ، وي حجّت خلاّق دادار * * * زنجير و غُل از گردن بيمار بردار

( محمّد آزادگان « واصل » )

* * *

بغض غريب

غُربت آبادِ ديار آشناييها ، بقيع ! * * * همدم ديرينه غم هاي ناپيدا بقيع !

در تو حتّي لحظه ها هم بي قراري مي كنند * * * اي تمام واژه هاي درد را معني ، بقيع !

سنگ فرش كوچه هايت ، داغ هاي سينه سوز * * * شمع فانوس نگاهت چشم خون پالا بقيع !

تو بلور روشنايي هاي شهر يثربي * * * چون نگيني مانده در انگشتر بطحا بقيع !

86

هم صدا با قرن ها مظلومي آل رسول * * * حنجري كو تا در اين غربت كند آوا بقيع !

وسعت غم هاي تو ، دل هاي ما را مي برد * * * تا خدا ، تا عشق ، تا تنهايي مولا بقيع !

قصّه مظلومي اش را با تو گفت آن شب كه داشت * * * در گلو بغض غريب ماتم زهرا بقيع !

در هجوم تيرگي ها در شب سردِ سكوت * * * حسرتي مي بُرد خورشيد جهان آرا بقيع !

اي بهشت آرزو ؛ گم كرده جان هاي پاك * * * اي زيارتگاه يك عالم دل شيدا بقيع !

آنچه از ايل شقاوت رفت بر آل علي * * * شرح غم هاشان گذشت از خاطرت آيا بقيع ؟

اي مزار پنج خورشيد از سپهر روشني * * * اي شكوه نور در آيينه غَبْرا بقيع !

تا تن پاك امام صبر شد آماج تير * * * صبر هم آن جا گريبان چاك زد ، آن جا بقيع !

( جعفر رسول زاده « آشفته » )

* * *

87

فصل 2 : در عزاي امير مؤمنان ( عليه السلام )

شرح ماتم

دلي دارم پر از خون از جفاي روزگار امشب * * * كه روزم تيره گرديده است از شام تار امشب

هزاران زخم در دل دارم از يك زخم اي مردم * * * چه گويم من ز زهر و جور تيغ آبدار امشب

به محراب عبادت گشت مُنشق تارك حيدر * * * به سوي جنّت المأوا علي شد رهسپار امشب

حسين و مجتبي نالند از داغ پدر امّا * * * چو ابر نوبهاري با دو چشم اشكبار امشب

حسن را اين وصيّت مرتضي فرمود قبل از مرگ * * * كه چون دُر ، پند من در گوش جان كن گوشوار امشب

حسن جان از حسين جان ، مبادا دست برداري * * * كه مي گريد حسينم بي كس و بي غمگسار امشب

88

ابوالفضلم ، تو هم در كربلا يار حسينم باش * * * بماند با تو از من اين وصيّت يادگار امشب

يتيمان جهان بار دگر داغ پدر ديدند * * * نشست از اين مصيبت بر رخ آنان غبار امشب

مبادا ابن ملجم را فزون از حد بيازاري * * * كه شايد باشد او از كرده خود شرمسار امشب

به شرح ماتمش « حدّاد » عالم را خبر كردي * * * ببار از ديده خونين ، چو ابر نوبهار امشب

( حاج عباس حدّاد )

* * *

شهيد محراب

فضاي كوفه غمبار است امشب * * * غم از هرسو پديدار است امشب

سحاب غم گرفته روي مه را * * * زمين و آسمان تار است امشب

همه ذرّات عالم بي قرارند * * * هراسان چرخ دوّار است امشب

همه افلاك در سوز و گدازند * * * شب افشاي اسرار است امشب

سرشگ از ديده جبريل جاري * * * بسان درّ شهوار است امشب

ملايك در سما سر در گريبان * * * نبي را ديده خونبار است امشب

نداي قَدقُتل مي آيد از عرش * * * جهان مبهوت و افگار است امشب

چه در سر دارد آيا ابن ملجم * * * كه لرزان عرش دادار است امشب

به محراب عبادت شاه مردان * * * قتيل تيغ اشرار است امشب

ميان خاك و خون چون مرغ بسمل * * * علي سلطان احرار است امشب

عدالت را به خاك و خون كشيدند * * * ز خون محراب گلزار است امشب

براي بهترين فرزند آدم * * * همه عالم عزادار است امشب

89

[ ستون خيمه اشراق بشكست * * * رسول حق عزادار است امشب ]

رخ مهتابي فرزند كعبه * * * ز شوق وصل گلنار است امشب

[ بگفتا « فزت ربّ الكعبه » زيرا * * * شب ديدار با يار است امشب ]

به گردون آه فرزندان زهرا * * * جگرسوز و شرربار است امشب

ز چشم آسمان گر خون ببارد * * * در اين ماتم سزاوار است امشب

ترا « فولادي » ار داغ علي نيست * * * چرا غم يار و غمخوار است امشب

( حسين فولادي )

* * *

افلاك بر خاك

ترتيل بيا به گريه خوانيم * * * سيل از رخ هر دو ديده رانيم

امشب شب گريه است و ناله * * * داغ است به دل بسان لاله

اي واي شكسته كاسه جم * * * از ضربتِ تيغ ابن ملجم

گويا كه چو فرق فجر بشكفت * * * آن ضارب تيغ يا علي گفت

با نيل رقابتي مگر داشت * * * فرقي كه شكاف تيغ برداشت

آن روز علي نبود در خاك * * * افلاك فتاده بود بر خاك

آهنگ حزين فُزْتُ يا رب * * * پيچيد در آسمان در آن شب

خنديد به تيغ فرق دريا * * * بشكفت دريغ فرق دريا

هستي همه هستي اش ز كف داد * * * روزي كه علي به خاك افتاد

ترتيل بيا به گريه خوانيم * * * خون از دل هر دو ديده رانيم

خون گريه ماست زاد توشه * * * از گوشه چشم خوشه خوشه

هر ذره من علي علي گوست * * * هر قطره اشك من علي جوست

ما را به زبان زبانه از تُست * * * اين شعله عاشقانه از تُست

90

تا كينه و جهل با هم آميخت * * * خونش دل و ديده را به هم ريخت

اي شير هميشه بيشه حق * * * قائم به تو مانده ريشه حق

لب هاي تو نور بخش مي كرد * * * دستان تو عشق پخش مي كرد

اي تيغ زبان بي قرارت * * * همدوش زبان ذوالفقارت

يك دست تو در جهاد با تيغ * * * يك دست دگر عقيده ، تبليغ

يك دست به عرصه تيغ مي زد * * * يك دست قلم بليغ مي زد

با تيغ قلم جهاد بشكوه * * * با تيغ دودم جهاد نستوه

معناي حيات تو دو چيز است * * * تيغ و قلم تو هر دو تيز است

يعني كه حيات در ممات است * * * يعني كه ممات ما حيات است

اي صاحب ذوالفقار عرفان * * * بر جسم جهان وجود تو جان

در هر دو جهت جهاد كردي * * * در راه عقيده ، رادمردي

خصمي كه به راه هرزه افتاد * * * از هيمنه ات به لرزه افتاد

افسانه اي از حقيقتي جو * * * گنجينه اي از فضيلتي تو

آدم اگر او ز خاك و آب است * * * نام تو ولي ابوتراب است

( امير علي مصدّق )

* * *

نخل بارور

روا باشد كه گردد آسمان زير و زبر امشب * * * كه شد فرق علي شير خدا شقّ القمر امشب

ز خون فرق حيدر دامن محراب گلگون شد * * * به خاك افتاد از بيداد ، نخلي بارور امشب

شد از نيرنگ و تزوير رياكاران بداختر * * * علي در دامن محراب در خون غوطهور امشب

91

منادي اين ندا بين زمين و آسمان درداد * * * علي زين دار فاني كرد آهنگ سفر امشب

چو شمشير عدو بر تارك حيدر فرود آمد * * * به جنّت دست ماتم زد به سر خيرالبشر امشب

فغان زاندم كه مولا را به سوي خانه آوردند * * * چو از احوال بابا گشت زينب باخبر امشب

كشيد از سر به آه و ناله آن دم معجر خود را * * * فغان سرداد كلثوم از مصيبت تا سحر امشب

به دور بسترش آزادگانش جمع گرديدند * * * پريشان بهر باب خويش هر يك نوحه گر امشب

مزن « محبوب » ديگر دم از اين ماتم كه در عالم * * * زدي از سوز دل آتش به جان خشك و تر امشب

( احمد مشجّري « محبوب » )

* * *

مُحاق خون

به محراب شفق ، منشق سر مهتاب مي بينم * * * الهي هاله اي از غم ، در اين محراب مي بينم

علي و مسجد و عدل و شجاعت جملگي در خون * * * تمام انبيا را اين چنين بي تاب مي بينم

نداي « فُزتُ ربّ الكعبه » را مولا چه سان گفت ؟ * * * كه عرش و فرش را لرزان و در ارعاب مي بينم

نماز عشق او با اشك ياران كرده همراهي * * * لهيب غصّه ها را در دل احباب مي بينم

92

هلا روح الامين ! بشتاب ، ميقات وصال است اين * * * دعاي شير حق را مستجاب الباب مي بينم

فراق لاله گون او ، چنان سخت و غم افزا شد * * * كه چشمان يتيمان را چنين پر آب مي بينم

هلال صورت او در مُحاق خون چون پنهان شد * * * پيمبر را سيه پوشيده با اصحاب مي بينم

چه صبحي بود آن صبح دل آزار و ستم پيشه ؟ ! * * * شرار اشك زينب را چونان سيلاب مي بينم

علي ( عليه السلام ) ، آيينه دار مهر و خوبي هاي اين عالم * * * جهان را بيوجود او ، سراب آب مي بينم

خموش اي پارسا ! آتش زدي بر خرمن جان ها * * * جهاني را ز هجر مرتضي بي تاب مي بينم

( رحيم كارگر « پارسا » )

* * *

چلچراغ اشك

اي آسمان غم زده ، امشب ، شب علي است * * * مطلوب اولياي خدا ، مطلب علي است

امشب به كوفه ديده بيدار اختران * * * مثل هميشه محو نماز شب علي است

مسجد گرفته ماتم و گلدسته غريب * * * چشم انتظار زمزمه يا رب علي است

در دوردست حادثه قلب صبور چاه * * * لبريز سوز سينه و تاب و تب علي است

93

دلجويي از خرابه نشينان مستمند * * * درس محبّتي است كه در مكتب علي است

همكاسه فقير شدن رسم مرتضاست * * * دمساز با يتيم شدن مذهب علي است

تصوير هرچه غم كه تصوّر كند كسي * * * در چلچراغ اشك غم زينب علي است

آيينه جمالش اگر غرقه خون شود * * * ذكر جميل فاطمه نقش لب علي است

( مشهدي « شفق » )

* * *

هواي جنّت

ز سيل اشك ديده ، خاك را گِل مي كنم امشب * * * نباشد محرمم كس ، راز با دل مي كنم امشب

نظر بر آسمان مي افكنم گه بر مه و انجم * * * گه از منزل برون ، گه رو به منزل مي كنم امشب

روان گردم سحرگاهان به سوي مسجد كوفه * * * ز خواب صبحدم بيدار ، قاتل مي كنم امشب

ز ضرب تيغ خصم دون ، سرم شق القمر گردد * * * ز خون زخم سر پيمانه كامل مي كنم امشب

هواي جنّت و خلد برينم آرزو باشد * * * به سوي قرب حق طيّ مراحل مي كنم امشب

« افق » باشد گدا و خوشه چين خرمن مولا * * * جُوي از خرمن لطف تو حاصل مي كنم امشب

( سيد حسن حسن زاده « افق » )

* * *

94

خون فَلَق

نيست جز بر اثر كوكبه طاعت حق * * * كه به محراب شب تيره شود مه منشق

اختر از ديده مهتاب چكد وقت سحر * * * شب سيه پوش كند هيمنه خون شفق

حق كشي ، دامن شب را چو بيالود ، نشست * * * مرغ حق ، شب همه شب نوحه گر از ماتم حق

صبحدم مهر سرآسيمه برآيد ز افق * * * زان كه شد مهر ولا كشته به هنگام فلق

شد شهيد ره ايمان و وفا رهبر عدل * * * آن كه زو ملك شريعت به نظام است و نسق

مشهدش خانه حق مولد او كعبه دوست * * * نام آن پاك هم از حضرت اعلا مشتق

بر سپهر دل عاشق غم او همچو « شهاب » * * * اهرمن سوز شد از پرتو ذات مطلق

( شهاب تشكّري « شهاب » )

* * *

بال شوق

گذر دارد زمان بر جادّه شب سوگوار امشب * * * مه از غم كرده روي خويش پنهان در غبار امشب

چه افتاده است يا رب در حريم گنبد گردون * * * كه مي ريزند انجم اشك حسرت در كنار امشب

مگر كشتند در محراب آن دلداده حق را * * * كه دل در سينه مي گريد ز ماتم زار زار امشب

95

نسيم مويه گر غمگين به گوش نخل مي گويد * * * دوتا شد پشت چرخ از سوگ آن يكتاسوار امشب

ز تيغ شب پرستان در حريم مسجد كوفه * * * رخ فرزند قرآن شد ز خون سر ، نگار امشب

علي مولود كعبه حجّت حق يار محرومان * * * به خون غلطيد و شد فارغ ز رنج و انتظار امشب

سوي معبود شد ، زنداني زندان آب و گل * * * شد از « فُزت و ربّ الكعبه » اين راز آشكار امشب

علي در چاه غم فرياد زد تنهايي خود را * * * شنو پژواك آن را از وراي شام تار امشب

بنال اي همنوا با من سرشك از ديده جاري كن * * * كه خون مي گريد از اين قصه چاه رازدار امشب

گل گلزار مسكينان مگر شد از خزان پرپر * * * كه مي بارند اشك از ديده چون ابر بهار امشب

دگر آن ناشناس مهربان از در نمي آيد * * * كه بنوازد يتيمان را به لطف بي شمار امشب

دلا پرواز كن سوي نجف آن قبله دل ها * * * سلام ما به بال شوق بر تا آن ديار امشب

بگو اي يار محرومان شب قدرت مبارك باد * * * ترا قدر آفرين داده است قدر بي شمار امشب

« سپيده » سر به درگاه علي بهر شفاعت نه * * * مگر در پرتو لطفش دلت يابد قرار امشب

( سپيده كاشاني )

* * *

96

نخلستان خاموش

زمين و آسمان امشب غم و دردي دگر دارد * * * به پشت تيره ابري ، ماه چشمي پرگهر دارد

نواي مرغكانِ نغمه خوان در سينه بشكسته * * * به هر سو بنگري مرغي سر از غم زير پر دارد

به نخلستان گذر كردم كه جويم حال مولا را * * * بديدم از دل غمگين من غم بيشتر دارد

هزاران بوسه بر پاي علي اي خاك نخلستان * * * بزن امشب كه آن مولا سحر عزم سفر دارد

به گوش جان شنو امشب مناجات علي اي دل * * * كه اين باشد كلام آخر و سوزي دگر دارد

به مسجد مي رود مولا پي انجام امرِ حق * * * دل و جاني همه تسليم امر دادگر دارد

دمي ديگر چو بگذارد به محراب عبادت رخ * * * ز تيغ كين سري پُرخون رخي هم رنگ زر دارد

علي مهمان كلثومش بود افطار آخر را * * * كه از نان و نمك قوت غذايي مختصر دارد

به خون غلتيده در محراب ، شير بيشه تقوا * * * در آن حالت نواي ديگر و شور دگر دارد

به ناگه نغمه « فُزتُ و رب الكعبه » زد مولا * * * بلي هر گفته كز دل سركشد بر دل اثر دارد

( سيد تقي قريشي « فراز » )

* * *

97

امام عاشقان

شد امشب شمع جمع كودكان بينوا خاموش * * * عدالت شد يتيم و گشت كانون وفا خاموش

ز بانگ قَدقُتِل جبريل آورده پيام خون * * * شده نور هدي از صرصر جور و جفا خاموش

به موج خون فتاده ناخداي كشتي عصمت * * * ز طوفان بلا شد شمع فانوس وفا خاموش

دريغا گشت از شمشير زهرآگين خصم دون * * * چراغ پرفروغ مكتب و دين خدا خاموش

به قامت بست قدقامت ، امام عاشقان ليكن * * * به گاه سجده شد از تيغ اشقي الاشقيا خاموش

بهار عدل و آزادي خزان شد از سموم كين * * * چراغ لاله شد در دامن دشت صفا خاموش

اگر با خون او آباد گشته كاخ عدل و داد * * * وليكن شد چراغ روشن ويرانه ها خاموش

چه حالي داشت هنگامي كه زينب ديد در بستر * * * نوابخش جهان يكباره گرديد از نوا خاموش

شرر زد « حافظي » بر دفتر دل خامه ات زيرا * * * به بستان ولا شد بلبل دردآشنا خاموش

( محسن حافظي )

* * *

معراج از محراب

مسجد كوفه ببين عزم سفر كرد علي * * * با دلي خون ز تو هم قطع نظر كرد علي

98

مسجد كوفه مگر مسجدالاقصايي تو * * * كه ز محراب تو تا عرش سفر كرد علي

رفت آن شب كه به مهماني امّ كلثوم * * * دخترش را ز غمي سخت خبر كرد علي

خبر از كشتن خود داد به تكبير و فسوس * * * هر زمان جانب افلاك نظر كرد علي

كس چو او روزه يك ساعته هرگز نگرفت * * * چون كه افطار به هنگام سفر كرد علي

گرچه جانش سفر تير بلا بود ، آخر * * * پيش شمشير ستم فرق سپر كرد علي

ريخت بر دامن محراب ز فرق سر او * * * آنچه اندوخته از خون جگر كرد علي

گرچه در هر نفسي بود علي را معراج * * * غوطه در خون زد و معراج دگر كرد علي

( سيد رضا مؤيّد )

* * *

قائمه عرش

شمشير خصم تارك حيدر شكسته است * * * محراب ، همچو لاله در خون نشسته است

فلك نجات و قائمه عرش كردگار * * * از موج خيز حادثه بي تاب و خسته است

آزادمرد صف شكن خيبر و احد * * * چشم از جهان و هر چه در او هست ، بسته است

99

مولا چو شمع ز آتش بيداد آب شد * * * تار حيات و رشته عمرش گسسته است

« تائب » كسي كه درد دل خود به چاه گفت ، * * * از قيد اين جهان تبه كار رسته است

( حسين اخوان « تائب » )

* * *

هنگام سجود

پيچيد به كوفه اين خبر در رمضان * * * شد شام غم علي سحر در رمضان

هنگام سجود شد دوتا فرق علي * * * يعني كه دونيمه شد قمر در رمضان

( سيد تقي قريشي « فراز » )

* * *

شب قدر علي ( عليه السلام )

پيشاني عدل و عدالت را شكستند * * * آن دسته اي كه با علي پيمان ببستند

معصوم را ديدي كه مظلومانه كشتند * * * در سجده گاهي ناجوانمردانه كشتند

يا رب چه صبحي در پي شب هاي او بود * * * « فُزتُ وربّ الكعبه » بر لب هاي او بود

تا كي شود بي حرمتي در اين ليالي * * * وقت نماز و كشتن مولي الموالي

اسطوره علم و ولايت را شكستند * * * ديديد اركان هدايت را شكستند

ديگر اذان گويي نماند از بهر كوفه * * * بگرفت رنگ خون تمام شهر كوفه

100

ديگر كه ، نان و آب بر ايتام آرد * * * ديگر كه بر دامن ، سر آنان گذارد

ديگر ز سرها ، هوش و از تن ، عقل ها رفت * * * شب زنده داري در كنار نخل ها رفت

آخر همان خار به ديده رفته اش كشت * * * آن استخوان در گلو بگرفته اش كشت

بانگ منادي را چو بشنيد ام كلثوم * * * ديگر يتيمي گشتنش گرديد معلوم

آن كس كه اقضي الناس بود و اشجع الناس * * * تاول زده بر دست زهرايش ز دستاس

مهر و ولايش « اشعري » در حشر كافي است * * * مظلوم تر از فاطمه غير از علي كيست

( عبدالحسين اشعري )

* * *

پيشاني خورشيد

پيشاني او به مرگ خنديد ، شكافت * * * چون ماه كه تا روي نبي ديد ، شكافت

« با دست نبي رقابتي داشت مگر » * * * آن تيغ كه پيشاني خورشيد ، شكافت

( قيصر امين پور )

* * *

امير دادگستر

از تيغ زهرآلود دژخيمي ستمگر * * * محراب شد يادآور درياي احمر

101

ديگر چه كس داد ضعيفان را ستاند * * * افتاد از پا آن امير دادگستر

شب باوران خورشيد را در خون كشيدند * * * خون گريه كن در سوگ او اي صبح باور

كو ، آن كه بردوشش كشاند در دل شب * * * قوت يتيم و دردمند و زار و مضطر

اي واي من ناراستان ديدي چه كردند * * * با راستين احياگر راه پيغمبر

از رويداد آن شب خونين عجب نيست * * * گر خون ببارد ديده ها تا صبح محشر

از ماتم جانكاه او هر رادمردي * * * دست مصيبت مي زند بر سينه و سر

( علي نسائي « شيدا » )

* * *

خوناب شفق

( 1 )

چون تيغ ستم فرق علي را بشكافت * * * خورشيدسراسيمه زمشرق بشتافت

خوناب شفق ز چشم خون پالا ريخت * * * چون كاسه چشمِ چشم حق پرخون يافت

( 2 )

دروازه شهر علم بستند امشب * * * نظم دو جهان ز هم گسستند امشب

102

بر سر نزني چرا كه با تيغ ستم * * * فرق سر مرتضي شكستند امشب

( 3 )

در مسجد كوفه شير مست افتاده * * * در پيش خدا ، خداپرست افتاده

غلطيده به خون خود علي در محراب * * * اركان وجود را شكست افتاده

( 4 )

از چيست بُوَد مسجد كوفه خاموش * * * آواز علي دگر نيايد بر گوش

از ضربت تيغ زهرآگين مولا * * * افتاده به محراب عبادت مدهوش

( 5 )

امامي گشت شهره عالم عبادتش * * * دلجويي از ستمزدگان بود عادتش

در كعبه شد تولد و در سجده شد شهيد * * * نازم به آن ولادت و بر آن شهادتش

( سيد مصطفي آرنگ )

* * *

وصف علي ( عليه السلام )

بايد ز قلب ظلمت شب كسب نور كرد * * * وز كسب نور ديده خفاش كور كرد

103

از بهر درك قدرت پروردگار خويش * * * بايد كتاب وصف علي را مرور كرد

* * *

نور جلي

در ظلمت شب نور جلي را كشتند * * * سرچشمه فيض ازلي را كشتند

جبريل امين گفت به آواز جلي * * * از فرط عدالتش علي را كشتند

* * *