بخش 6

125

غربت بقيع

حسرت گرفته باز حصار مدينه را * * * غم تيره كرده است ديار مدينه را

از غربت بقيع كه غمخانه علي ست * * * گلرنگ خون زدند حصار مدينه را

آثار خون فاطمه و غربت علي * * * پر كرده است گوشه كنار مدينه را

در كوچه هاي شهر چو ماه علي گرفت * * * رنگي دگر نماند عذار مدينه را

زآن گل كه از جسارت مسمارِ در شكفت * * * نقش خزان زدند بهار مدينه را

در خلوت بقيع به جز اشك مهدي اش * * * شمعي كجا بود شب تار مدينه را

من جان نثارِ مكتب اويم ، مؤيّدم * * * دارم ازو اميد جوار مدينه را

( سيّد رضا مؤيّد )

* * *

نور علي نور

علي چون جسم زهرا را كفن كرد * * * شقايق را نهان در ياسمن كرد

دو نور ديده اش از ره رسيدند * * * به زاري جانب مادر دويدند

خود افكندند بر آن جسم رنجور * * * عيان شد معني نورٌ علي نور

بغل بگشاد و در آغوششان برد * * * چنان ناليد كز سر هوششان برد

ايا مادر ! دلت از ما رميده * * * چو اشك افكنده اي ما را ز ديده

126

بيا مادر يتيمان را به بر گير * * * وز آفت جوجگان را زير پر گير

گل و بلبل به نغمه ناله سر كرد * * * بغل بگشاد و گل ها را به بر كرد

( شيخ محمّد نهاوندي )

* * *

حديث دل

بس كه دل بي ماه رويت در دلِ شب ها گريست * * * آسمان ديده ام زين غصّه يك دريا گريست

باغبان عشق ، در سوگت نه تنها ناله كرد * * * اي گل پرپر به حالت بلبل شيدا گريست

بارالها ! بين ديوار و دري ، آن شب چه شد ؟ * * * كآسمان بر حال زار زُهره زهرا گريست

گشت خون آلوده چشم اختران آسمان * * * بس كه زهرا تا سحر بر غربت مولا گريست

شد كوير تشنه سيراب اي فلك از بس علي * * * داغ بر دل ، لاله آسا ، در دل صحرا گريست

تا نبينند اشك او را ، تا سحر هر شب علي * * * يا حديث دل به چَهْ گفت از غريبي ، يا گريست

شير ميدان شجاعت بود و يك دنياي صبر * * * من ندانم اي فلك با او چه كردي تا گريست

سوخت همچون شمع و از او غير خاكستر نماند * * * بس كه از داغ تو خورشيد « جهان آرا » گريست

( جواد جهان آرايي )

* * *

127

گريه بي شيون

شمع اين مسأله را بر همه كس روشن كرد * * * كه توان تا به سحر گريه بي شيون كرد

به سر تربت زهرا ، علي از خون جگر * * * ناله ها در دل شب بي خبر از دشمن كرد

غم آن پهلوي بشكسته و بازوي سياه * * * رخ نيلي ، همه در قلب علي مسكن كرد !

تنگ شد سينه بي كينه آن جان جهان * * * كآرزوي سفر جان ز ديار تن كرد

گفت : اي كاش كه جان از بدن آيد بيرون ! * * * هجر تو گلشن دنيا به علي ، گلخن كرد

( عارفي ملايري « جوكار » )

* * *

اي دريغ !

نور حق در ظلمت شب رفت در خاك ، اي دريغ ! * * * با دلي از خون لبالب رفت در خاك ، اي دريغ !

طلعت بيت الشَّرف را ، زُهره تابنده بود * * * آه ! كآن تابنده كوكب رفت در خاك ، اي دريغ !

آفتاب چرخ عصمت با دلي از غم كباب * * * با تني بيتاب و پرتب رفت در خاك اي دريغ !

پيكري آزرده از آزار افعي سيرتان * * * چون قمر در برج عقرب رفت در خاك ، اي دريغ !

128

ليلي حُسن قِدَم ، با عقل اَقدم همقدم * * * اوّلين محبوبه رب رفت در خاك ، اي دريغ !

حامل انوار و اسرار رسالت آن كه بود * * * جبرئيلش طفل مكتب ، رفت در خاك اي دريغ !

( غروي اصفهاني « مفتقر » )

* * *

چه پاداش گرانقدري !

دلم از خون شده دريا و چشمم چشمه جويي * * * خدا را تا بگريم بيشتر اي اشك ! نيرويي !

قدَم خم گشته در پاي سرشك خود ، بِدان ماتم * * * كه سروي ، قامتش در هم شكسته بر لب جويي

چنان در شهر خود گشتم غريب و بي كس و تنها * * * كه غير از چشم گريانم ، ندارم يار دلجويي . .

به خون ديده بنويسيد بر ديوار اين كوچه * * * كه اين جا كشته راه ولايت گشته ، بانويي

گرفتم در ميان كوچه ، پاداش رسالت را ! * * * چه پاداش گرانقدري ! چه بازوبند نيكويي !

مدينه ! ثبت كن اين را ، كه در امواج دشمن ها * * * حمايت كرد از دست خدا بشكسته بازويي

( غلام رضا سازگار « ميثم » )

* * *

امشب سپيده جامه به تن چاك مي كند * * * طوفان غم به معركه كولاك مي كند

اشك پدر به چهره سرازير و دخترش * * * با دست هاي كوچك خود پاك مي كند

129

مي سوزد هنوز !

در عزايت اين دل ديوانه مي سوزد هنوز * * * شمع ، خاموش ست و اين پروانه مي سوزد هنوز

در ميان سينه ، قلب داغدار شيعيان * * * از براي محسن دُردانه ، مي سوزد هنوز

ناله جانسوز زهرا مي رسد هردم به گوش * * * از شرارش اين دل ديوانه مي سوزد هنوز

مرغ خونين بال و پر را ، زآشيان صيّاد برد * * * در ميان شعله ها ، كاشانه مي سوزد هنوز

زآن شرر كاندر گلستان ولا افروختند * * * گل فتاد از شاخه و ، گلخانه مي سوزد هنوز

در غم زهرا ز سوز آشنا كم گو « فراز » ! * * * در عزاي فاطمه ، بيگانه مي سوزد هنوز

( سيد تقي قريشي « فراز » )

* * *

اي بلال !

نام گل برديّ و بلبل گشت خاموش اي بلال ! * * * مادر مظلومه ما رفت از هوش ، اي بلال !

بوستان وحي را بيت الحزن كردي ، بس ست * * * با اذان خود مكن ما را سيه پوش ، اي بلال !

دير اگر خاموش گردي ، زودتر گردد ز تو * * * مادر ما را چراغ عمر ، خاموش ، اي بلال !

130

مادر ما بر اذانت گوش داد ، اينك تو هم * * * بر صداي گريه زينب بده گوش ، اي بلال !

مرگ پيغمبر ، شكسته قامت ما را به هم * * * بار غم مگذار ما را بر سر دوش ، اي بلال !

غنچه ، پرپر گشت و گل از دست رفت و باغ ، سوخت * * * كرد حقّ باغبان ، گلچين فراموش ، اي بلال !

گرد غم بر روي ما بنشسته و ، دانسته ايم * * * خاك گيرد لاله ما را در آغوش ، اي بلال !

تا زبان حال ما يكسر به نظم « ميثم » است * * * اشك و خون از چشم اهل دل زند جوش ، اي بلال !

( غلام رضا سازگار « ميثم » )

* * *

شكوفه زيباي احمدي

هرگز كسي نظير تو پيدا نمي شود * * * همتا كسي به عصمت كبرا نمي شود

اي كوثري كه خير كثير از وجود توست * * * اسلام ، جز به فيض تو ، احيا نمي شود

هر چند دختران دگر داشت مصطفي * * * هر دختري كه « امّ ابيها » نمي شود

بعد از تو اي شكوفه زيباي احمدي * * * لبهاي من ، به خنده دگر ، وا نمي شود

چون خواستم كه دفن كنم پيكر تو را * * * ديدم بدون ياري طاها ، نمي شود

131

دادم تو را به دست نبي ، چونكه هيچ كس * * * بر دفن جان خويش مهيّا نمي شود

خواهم كنار قبر تو ، نالم شبانه روز * * * امّا به پيش ديده اعدا ، نمي شود

اين عمر تندپا ، ز فراق تو ، كُند شد * * * امروزم اي خدا ، ز چه فردا نمي شود

آيد به گوشم از در و ديوار ، ناله ات * * * يكدم خموش ، نغمه غمها نمي شود

الهام صبر ، هر شبه گيرم ، ز قبر تو * * * قلب علي ، و گرنه شكيبا نمي شود

گريم نهان ، به ياد تو زهرا ، تمام عمر * * * داغ تو آتشي است ، كه اطفا نمي شود

جز در ظهور حضرت مهديّ منتقم * * * راز نهان قبر تو افشا نمي شود

( حسان )

* * *

بهانه !

مرد اگر خانه به گلزار جنان برگيرد * * * دل او ، باز هواي سر و همسر گيرد

گرچه فرزند ، عزيزست چه دختر چه پسر * * * بيشتر مهر پدر جانب دختر گيرد

بارها گفت نبي : فاطمه چون جان منست * * * كه گمان داشت كسي جان پيمبر گيرد ؟ !

132

بارها گفت كه آزار وي ، آزار منست * * * كاش مي بود كه گفتار خود از سر گيرد

كاش مي بود در آن كوچه ، نَبي تا كه مگر * * * راه بر قاتل دختر ، پيِ كيفر گيرد

كاش مي بود كه از خادمه دختر خويش * * * خبري از سبب سوختن در گيرد

كاش مي بود پيمبر كه ز اَسما پرسد * * * كه : چرا دختر من روي ز همسر گيرد ؟ !

كاش مي بود كه آن شب ، جسد فاطمه را * * * گاه بر دوشْ علي ، گاه پيمبر گيرد

كاش مي بود كه اطفال يتيم او را * * * بدهد تسليت و بوسد و در بر گيرد

كاش مي بود در آن نيمه شبها ، كه حسين * * * خيزد از خواب و بهانه پيِ مادر گيرد

چه غم از وحشت فرداست ؟ كه « آواره » او * * * دامن فاطمه را در صف محشر گيرد

( تعجبي همداني « آواره » )

* * *

در همه جا تنها بود !

آن كه بعد پدر در همه جا تنها بود * * * نور چشمان نبي ، فاطمه زهرا بود !

گل مينوي بهشتي به جواني پژمرد * * * آن كه عطر نفسش ، بوي خوش گلها بود

133

پاره جسم نبي را ز جفا آزردند * * * مأمن فاطمه ، بيت الحزَن صحرا بود !

همه گفتند : علي بعد وي از پا افتاد * * * كوه صبري كه چنان ثابت و پابرجا بود !

تا جگر گوشه محراب خدا را كشتند * * * چشم حيدر ز غمش يكسره خون پالا بود

رفت زهرا و علي زآتش داغش همه عمر * * * سوخت چون شمع سراپاي ، اگر بر پا بود !

بارد از ديده خود خون جگر « جيرودي » * * * بس كه آن ماتم جانسوز ، توان فرسا بود

( كاظم جيرودي )

* * *

نشان مرگ !

امشب به نخل آرزويم برگ پيداست * * * بر چهره زردم نشان مرگ پيداست

امشب مرا در بستر خود واگذاريد * * * بيمار بيت وحي را ، تنها گذاريد

دوران هجرم رو به اتمامست امشب * * * خورشيد عمرم بر لب بامست امشب

چون روز آخر بود ، كارِ خانه كردم * * * گيسوي فرزندان خود را شانه كردم

ديدي چه حالي در نمازم بود اَسْما ؟ ! * * * اين آخرين راز و نيازم بود ، اَسْما !

134

آخر نگاه خويش را ، سويم بيفكن * * * مي خوابم اينك ، پرده بر رويم بيفكن

ديدي اگر خامش به بستر خفته ام من * * * راحت شدم ، پيش پيمبر رفته ام من !

شب ها برايم بزم اشك و غم بگيريد * * * در خانه آتش زده ، ماتم بگيريد !

از من بگو با زينب آزاده من * * * برچيده نگذارد شود سجّاده من

من رفتم امّا ، يادگارم ـ زينب ـ اين جاست * * * روح مناجات و دعايم ، هرشب اين جاست

( غلام رضا سازگار « ميثم » )

* * *

زهرا ( عليها السلام ) را نمي ديد

شب بود و چشم خفتگان در خواب خوش بود * * * بيدار مردي اشك چشمش ، آب خوش بود

در خاك پنهان كرده خونين لاله اش را * * * آزرده جسم يار هجده ساله اش را

اشكش به رخ ، چون انجم از افلاك مي ريخت * * * بر پيكرِ تنهااميدش ، خاك مي ريخت

در ظلمت شب ، بي صدا چون شمع مي سوخت * * * تنهاي تنها ، بي خبر از جمع مي سوخت

گويي كه مرگ يار را باور نمي داشت * * * از خاك قبر همسرش ، سر برنمي داشت

135

مي خواست كم كم گم شود در آسمان ، ماه * * * چون عمر يارش ، عمر شب را ديد كوتاه

بوسيد در درياي اشك ديده ، گِل را * * * برداشت صورت از زمين ، بگذاشت دل را !

بگذاشت جانش را در آن صحرا ، شبانه * * * با پيكري بي جان ، روان شد سوي خانه

آن جا كه خاكش را به خون آغشته بودند * * * هم آرزو ، هم شاديش را كشته بودند

آن جا كه جز غم هاي دنيا را نمي ديد * * * در هر طرف مي گشت و زهرا را نمي ديد . . .

دوش آن تن آزرده را مولا چو برداشت * * * با جان خود مخفي درون خاك بگذاشت

خون دلش با اشك چشمش در هم آميخت * * * از پهلوي زهراي او خونابه مي ريخت

( غلام رضا سازگار « ميثم » )

* * *

مبادا !

مبادا باغباني در بهاران * * * خزانِ نخل بارآور ببيند

مبادا در بهار زندگاني * * * كه نخلي ، چيده برگ و بر ببيند

مبادا عندليبي لانه خويش * * * ز برق فتنه در آذر ببيند

چه حالي دارد آن مرغي كه از جفت * * * بجا در لانه مشتي پر ببيند

وزآن جانسوزتراحوال مرغي است * * * كه جاي لانه ، خاكستر ببيند

ندارد كودكي طاقت كه نيلي * * * ز سيلي صورت مادر ببيند

136

گل سرخ ست مادر ، كي تواند * * * رخ خود را چو نيلوفر ببيند

هزاران بار اجل بر مرد خوشتر * * * كه سيلي خوردن همسر ببيند

چه حالي مي كند پيدا خدايا ! * * * اگر اين صحنه را ، حيدر ببيند ؟

مگو رو كرده پنهان تا مبادا * * * رخش را ، ساقي كوثر ببيند

تواند آن كه مولا بي نگاهي * * * رخ محبوبه داور ببيند

خسوف مه ، كسوف آفتاب ست * * * نخواهد خصم بداختر ببيند

ميان شعله ، در از درد ناليد * * * كه يا رب قاتلش كيفر ببيند

ولي از روي مولا شرم دارد * * * كه مسمارش به خون اندر ببيند

چه سان مولاازين پس خانه خويش * * * تهي از دخت پيغمبر ببيند ؟

نهان كن چادر و سجّاده اش را * * * مبادا زينب مضطر ببيند

برو ديوار و در را شستشو كن * * * مگر اين صحنه را كمتر ببيند

( محمّد علي مجاهدي « پروانه » )

* * *

مادر نمي ماند !

چرا مادر نماز خويش را بنشسته مي خواند ؟ ! * * * ز فضّه راز آن پرسيدم و گويا نمي داند !

نفَس از سينه اش آيد به سختي ، گشته معلومم * * * كه بيش از چند روزي پيش ما ، مادر نمي ماند !

به جان من ، تو لب بگشا مرا پاسخ بده فضّه ! * * * كه ديده مادري از دختر خود رو بپوشاند ؟ !

الهي ! مادرم بهر علي جان داد ، لطفي كن * * * كه جاي او ، اجل جان مرا يكباره بستاند !

137

به چشم نيمْ باز خود ، نگاهم مي كند گاهي * * * كند از چهره تا اشك غمم را پاك و نتواند !

دلم سوزد بر او ، امّا نمي گريم كنار او * * * مبادا گريه من ، بيشتر او را بگرياند !

كنار بسترش تا صبحدم او را دعا كردم * * * كه بنشيند ، مرا هم در كنار خويش بنشاند

بسي آزار از همسايگانش ديد و ، مي بينم * * * دعا درباره همسايگانش بر زبان راند !

چه در برزخ ، چه در محشر ، چه در جنّت ، چه در دوزخ * * * به غير از وصف او ، « ميثم » نمي خواند

( سازگار « ميثم » )

* * *

كه شكسته پر تو ؟ !

اي هماي ملكوتي ! كه شكسته پر تو ؟ ! * * * كه به زير پر و بال ست ز محنت ، سر تو !

اي بهاري كه شد از فيض تو ، هستي خرّم * * * گشته پژمرده چو پاييز چرا منظر تو ؟ !

ترجمان غم پنهاني و رنجوري توست * * * اين همه گريه اطفال تو بر بستر تو

سبب رنج و دواي تو ز من مي طلبند * * * پرسش انگيزْ نگاه پسر و دختر تو

چهره از من ز چه پنهان كني اي دخت رسول ؟ ! * * * عليّم من ، پسرِ عمّ تو و همسر تو !

138

واي از آن لحظه و آن منظره طاقت سوز * * * ديدن ميخ در و غرقه به خون پيكر تو

درد دل هاي تو با جسم تو شد دفن به خاك * * * سوخت جان علي از قصّه دردآور تو

( تعجّبي همداني « آواره » )

* * *

يا فِضَّةُ خُذِيني !

هرگه كه ياد آرم ، زين آستانه مادر ! * * * گردد ز ديده چون سيل ، اشكم روانه مادر !

ياد آرم از صداي : يا فِضَّةُ خُذِيني ! * * * تا مي كنم نظاره ، بر درب خانه مادر !

باللَّه علي ست مظلوم ، از روي توست پيدا * * * كز غربتش به صورت ، دارد نشانه مادر !

گويي ز درد و محنت ، دستت نداشت قدرت * * * موي مرا نكردي ، امروز شانه مادر !

لب بسته اي ز يا رب ، جاي تو اين دل شب * * * ريزد ز چشمْ زينب اشك شبانه مادر !

( سازگار « ميثم » )

* * *

روزهاي آخر !

ياد آن روزي كه ما هم سايه بر سر داشتيم * * * همچو طفلان دگر ، در خانه مادر داشتيم

جدّ ما ـ پيغمبر ـ از ما چهره پنهان كرد و باز * * * يادگاري همچو زهرا از پيمبر داشتيم

139

مادر مظلومه ما نيز رفت از دست ما * * * مرگ او را كي به اين تعجيل باور داشتيم ؟ !

اندر آن روزي كه آتش بر سراي ما زدند * * * ما در آن جا ، حال مرغ سوخته پر داشتيم !

آمد و ، رفت از جهان محسن در آن غوغا ، دريغ ! * * * آرزوي ديدن روي برادر داشتيم

مادر ما ، خود ز حق مي خواست مرگ خويش را * * * ورنه ما بهرش دعا با ديده تر داشتيم

روزهاي آخر عمرش ز ما رومي گرفت ! * * * چون علي ، ما هم ازين غم دلْ پراخگر داشتيم !

در شب دفنش به ما معلوم شد اين طُرفه راز * * * تا ز روي نيلگونش بوسه اي برداشتيم !

از كفن دستش برآمد ، جسم ما دربرگرفت * * * جسم او را همچو جان ما نيز دربرداشتيم

از فراق روي مادر ، با پدر هر روز و شب * * * دو برادر بزم ماتم با دو خواهر ، داشتيم !

با فغان گويد « مؤيد » آنچه را « ميثم » بگفت : * * * ( اي خوش آن روزي كه ما در خانه ، مادر داشتيم ! )

( سيّد رضا مؤيّد )

* * *

سجّاده نماز تو !

رفتيّ و هست ياد تو در خاطرم هنوز * * * مرگ تو ديدم و ، نبوَد باورم هنوز !

140

با آن كه روز و شب ز فراقت گريستم * * * نقش رخت نرفته ز چشم ترم هنوز

زهراي من ! كه سوخت سراپاي تو چو شمع * * * مي سوزد از فراق تو ، پا تا سرم هنوز !

شمعي كه در عزاي تو افروختم ز آه * * * باشد چراغ محفل حُزن آورم هنوز

ياد تو بس كه مونس جان و دلم بوَد * * * احساس مي كنم كه تويي در برم هنوز !

شب ها كه بي تو جانب محراب مي روم * * * گيرد بهانه ات ، دل غمپرورم هنوز !

زآن غم ، كه وقت غسل تو بر جان من نشست * * * گل هاي داغ ، سر زند از پيكرم هنوز !

از پهلوي شكسته تو ، دلشكسته ام * * * وز قبر بي نشان تو ، تنهاترم هنوز !

بي اختيار ، مي فكند موقع نماز * * * سجّاده نماز تو را ، دخترم هنوز !

اين شعر جانگداز ، « مؤيّد » سرود و گفت : * * * باشد گواه داغ تو ، چشم ترم هنوز

( سيّد رضا مؤيّد )

* * *

يا زهرا ( عليها السلام )

داغت آتش زده بر جان و تنم يا زهرا * * * شعله ها سركشد از پيرهنم يا زهرا

141

از غم مرگ تو داغي كه مرا گشته نصيب * * * آتش افروخته در جان و تنم يا زهرا

بعد فقدان تو اي نوگل گلزار وجود * * * سير از گردش باغ و چمنم يا زهرا

شامگاهان به سر قبر تو با حال پريش * * * بي تو خاموش شده انجمنم يا زهرا

يك طرف ناله زينب ز دلم برده قرار * * * يك طرف اشك حسين و حسنم يا زهرا

ياد آن پهلوي بشكسته و رخسار كبود * * * به نظر آورم و دم نزنم يا زهرا

رفتي و بي تو شدم يكّه و تنها و غريب * * * چه كنم بي تو غريب وطنم يا زهرا

همدم ناله من چاه بيابان شده است * * * محرمي نيست كه گويم سخنم يا زهرا

در غمت با دل بشكسته « براتي » گويد * * * داغت آتش زده بر جان و تنم يا زهرا

( عبّاس براتي پور )

* * *

زبان حال فضه

من آن عصاره عشق و عقيده را ديدم * * * جهاد ظلمت و صبح سپيده را ديدم

چو بر جمال دل آراي او نظر كردم * * * در او صفات خداي نديده را ديدم

142

به گاه يورش باد خزان به گلشن دين * * * بهار و عصمت و صدها جريده را ديدم

در آستانه در تا كمك ز من طلبيد * * * دويدم و گُلِ از شاخه چيده را ديدم

كنار آن گل پرپر ز كينه گلچين * * * فتاده غنچه در خون تپيده را ديدم

صداي خنده ظلمت شنيدم و گفتم * * * كه اشك چشم فروغ دو ديده را ديدم

ز ضرب ميخ در خانه يا رسول الله * * * به لوح سينه زهرا قصيده را ديدم

چو دست بسته علي را ز خانه اش بردند * * * دفاع بانوي قامت خميده را ديدم

( ژوليده نيشابوري )

* * *

غم زهرا ( عليها السلام )

آمد به يادم از غم زهرا و ماتمش * * * آن محنت پياپي و رنج دمادمش

آن ديده پرآتش و آن آه آتشين * * * آن قلب پر ز حسرت و آن حال درهمش

آن دست پر ز آبله و آن شانه كبود * * * آن پهلوي شكسته و آن قامت خمش

در وي كه بود داغ پدر آخرالدّواش * * * زخمي كه تازيانه همي بود مرهمش

143

از ديده سرشك فشان در غم پدر * * * وز ديده نظاره به حال پسر عمش

يك سو سرير و تخت سليمان دين تهي * * * يك سو به دست اهرمن افتاده خاتمش

توحيد را بديد خراب است كشورش * * * اسلام را بديد نگون است پرچمش

امّ الكتاب محو و امام مبين غريب * * * منسوخ نصّ واضح و آيات محكمش

گه ياد كردي از حسن و هفتم صفر * * * گه از حسين و عاشر ماه محرمش

آتش زدي به جان سماعيل و هاجرش * * * خون ريختي ز ديده عيسي و مريمش

از گريه اش ملايك گردون گريستند * * * كرّوبيان به ماتم او خون گريستند

( اديب الممالك فراهاني )

* * *

چرا سوخت ؟

در سوگ و عزا نشسته حيدر ، يا ربّ ! * * * مي گفت غمين و افسرده مكرّر ، يا ربّ !

پروانه مصطفي چرا سوخت ؟ چرا ؟ * * * در آتش پرشراره در ، يا ربّ !

* * *

144

آن روز

آن روز كه در شراره ، سنبل مي سوخت * * * بيش از همه در ميانه ، بلبل مي سوخت

آن دم كه ز باغ ، باغبان را بردند * * * در شعله هنوز غنچه و گل ، مي سوخت !

* * *

طاير قدس

تو مظهر ذات لايزالي ، زهرا ! * * * مجموعه اوصاف كمالي ، زهرا !

با اين همه اعتبار ، اي طاير قدس * * * پرسوخته و شكسته بالي زهرا !

* * *

كشتي اهل ولا

كيست يا رب آن كه پشت در ز پا افتاده است * * * از غمش شور و نوا در ماسوا افتاده است

كيست يا رب تا بگويد آن زپاافتاده كيست * * * گر ز پا افتاده در آتش چرا افتاده است

گر ببارد خون ز چشم چرخ گردون ني عجب * * * زين شرر كاندر دل ارض و سما افتاده است

* * *

اي مرگ بيا !

غرقاب غمم دگر مرا ساحل نيست * * * جز اشك فراق ، ديگرم حاصل نيست

اي مرگ بيا ! كه زندگي كردن من * * * بي فاطمه ، جز خوردنِ خون دل نيست !

145

آه !

مي رفت عليّ و مي كشيد از دل آه * * * وز همسر خويش برنمي داشت نگاه

ديدند كه با خويش ، علي مي گويد : * * * لا حول وَلا قوَّةَ اِلاّ بالله

* * *

دست تو مگر ؟ !

اي دست خدا ! به پاي تو شير نبود * * * شمشير اگر نبود ، تكبير نبود

آن روز كه تازيانه بود و زهرا * * * دست تو مگر به دست شمشير نبود ؟ !

* * *

ماه گرفت !

گويند كه : چون خصم بر او ، راه گرفت * * * بر فاطمه راه ، خصم گمراه گرفت

برخاست خروش از همه عالم كه : بلال ! * * * برخيز و برو اذان بگو ، ماه گرفت !

* * *

پيدا بود !

شب بود و كفن پوشْ تنِ زهرا بود * * * تاريك ، جهان در نظر مولا بود

دردي كه نهان داشت به زحمت زهرا * * * از چهر شكسته علي پيدا بود

146

دو شاهد صادق !

خون ريخت ز سينه اش ، ز مسمار بپرس * * * بازوش كبود شد ، ز اغيار بپرس

دو شاهد صادق ار ز من مي طلبي * * * برخيز و برو از در و ديوار بپرس !

* * *

تمام هستيم بود همين !

آن شب كه ابوتراب با قلب حزين * * * بسپرد تن اُمِّ ابيها به زمين

داني كه چرا خاك ز دستش افشاند ؟ * * * يعني كه : تمام هستيَم بود همين !

* * *

يا علي مي گفتم !

مي زد چو بلا صلا ، بلي مي گفتم * * * اندوه نبي را به ولي مي گفتم

در لحظه برخاستن از بستر درد * * * تابم كه نبود ، يا علي مي گفتم !

* * *

مرتضي تنها بود !

شب بود و بقيع و مرتضي تنها بود * * * بگداخته چون شمع ، ز سر تا پا بود

مي سوختوقطره قطره آبش مي كرد * * * آن آتش غم كه قاتل زهرا بود !

* * *

پنهان مانده ست !

قدر تو چو تربت تو ، پنهان مانده ست * * * از ديده شب ، سپيده پنهان مانده ست

147

داني كه جدا از تو دل ما چونست ؟ ! * * * مانند تني كه دور از جان مانده ست !

* * *

ديدار خدا

گفتم به پدر مادر مظلومه كجا رفت * * * درپاسخ من گفت به ديدار خدا رفت

گفتم كه پدر مادر ما بود مريضه * * * گفتاكه مخورغصه به دنبال دوا رفت

* * *

در ماتم سحر

امشب علي زسوز جگر گريه مي كند * * * در ماتم سپيده سحر گريه مي كند

مادر ز خانه رفته و دختر بسان ابر * * * تنها نشسته بهر پدر گريه مي كند

* * *

گل محمّد

سرچشمه فيض حي سرمد زهرا * * * مادر به نبي و آل احمد زهرا

در گلشن هستي گل بي خار يكي است * * * آن هم گل گلزار محمد زهرا

* * *

پهلو شكسته

من آن گلم كه ديده ز گلزار بسته ام * * * از بس كه ديده ام ستم از خار خسته ام

بنشسته گر بخوانم از اين پس نماز خويش * * * يا ربّ مرا ببخش كه پهلو شكسته ام

* * *

148

پس از محسن

يا فاطمه چيدند گل ياسمنت را * * * تاراج نمودند عقيق يمنت را

آن فرقه كه پهلوي تو از كينه شكستند * * * كشتند پس از كشتن محسن حسنت را

* * *

امانتي گران

اين كه نزد تو آرمش اي خاك * * * بِهْ ز جان دوست دارمش اي خاك

اين كه بيني امانتي است گران * * * كه به تو مي سپارمش اي خاك

* * *

گل بهشتي

با غنچه گلي به پاي خس افتاده * * * از ضربت ميخ از نفس افتاده

مولا ز غم گل بهشتي بويش * * * چون بلبل خسته در قفس افتاده

* * *