بخش 18

419

امام صادق ( عليه السلام )

421

گل سروده ها

صبح صادق

چون از افق برآيد انوار صبح صادق * * * در پاي سبزه بنشين با همدمي موافق

شد موسم بهاران پرلاله كوهساران * * * بستان پر از رياحين صحرا پر از شقايق

بلبل كه در غم گل مي كرد بي قراري * * * شكر خدا كه معشوق آمد به كام عاشق

يك سو نشسته خسرو در بزمگاه شيرين * * * يكسو نهاده عَذرا سر در كنار وامق

ابر بهار گسترد ديباي سبز بر باغ * * * باد از شكوفه افكند بر روي آب قايق

بر آستان معشوق تسليم شو كه آنجا * * * صاحبدلان نهادند پا بر سر علايق

زد بلبل سحرخيز فرياد شورانگيز * * * كاي مست خواب غفلت وي بنده منافق

422

شد وقت آن كه خوانند حمد و ثناي معبود * * * شد گاه آنكه نالند در پيشگاه خالق

از بوستان احمد بگذر كه بلبل آنجا * * * بر شاخ گل سرايد وصف جمال صادق

نور جمال صادق چون از افق برآمد * * * شد صبح عالم آراش بر شام تيره فايق

از شرق و غرب بگذشت نور فضايل او * * * چون آفتاب علمش طالع شد از مشارق

تن پيكر فضايل ، جان گوهر معاني * * * دل منبع عنايات ، رخ مطلع شوارق

همچون صدف ز دريا درهاي حكمت اندوخت * * * چون گوهر وجودش شايسته بود و لايق

برپايه كمالش محكم اساس توحيد * * * از پرتو جمالش روشن دل خلايق

خورشيد برج ايمان ، شمشاد باغ امكان * * * گنجينه كمالات ، سرچشمه حقايق

هادي شوند يكسر ، گرلحظه اي بتابد * * * نور هدايت او بر جسم هاي عايق

بر لوح سينه اوست آيات حق هويدا * * * وهوه عجب سوادي است با اصل خود مطابق

افكار تابناكش روشن تر از كواكب * * * انديشه هاي پاكش خرم تر از حدايق

آيين جعفري را بگزين كه دردمندان * * * درمان خويش جويند از اين طبيب حاذق

423

شاها « رسا » ندارد جز اشتياق رويت * * * بنماي رخ كه خلقي است بر ديدن تو شايق

در عرصه قيامت دست از تو برنداريم * * * كاندر شفاعت توست ما را رجاء واثق

دكتر قاسم « رسا »

كشّاف حقايق

اي كه زسعي تو گشت كشف حقايق * * * وي كه شد از جهد تو بيان دقايق

زاده خيرالانام و فخر دو عالم * * * صدق مصدق امام جعفر صادق

اي ششمين رهبر و ولي معظم * * * حامي دين مبين و حجت خالق

دين زقيام تو قائم است به عالم * * * زانكه ببستي به خصم جمله طوارق

از تو فروزنده گشت شمع هدايت * * * عِلم ، عَلَم از تو گشت نزد خلايق

ناصر دين مبين و ناشر احكام * * * جان جهاني و دل به لطف تو واثق

هركه ندارد به دل ولاي تو اي جان * * * رحمت حق را نه اوست شامل و لايق

از پي درمان درد رو به تو آرند * * * صد چو فلاطون طبيب لايق و حاذق

نام دل آراي تو به تارك اعصار * * * هست درخشنده تر زاختر بارق

مشكل معضل « صفا » به لطف وي آسان * * * بهر تو گردد كه اوست فوق خوارق

صفا تويسركاني

نورٌ علي نور

كنون كه بلبل طبعم زدلها مي برد غم را * * * چه خوش باشد دو مولودي كنم اعلام عالم را

چو از ماه ربيع بگذشت هفده روز در مكه * * * عطا بنمود حق بر آمنه سلطان خاتم را

424

خداوند جهان بر خلق ظاهر كرد از باقر * * * به روز مولد خاتم ولي الله اعظم را

دو مه آمد دو شه آمد دو شافع بر گنه آمد * * * دو مولود درخشان كرد نوراني دو عالم را

سحرگه معني « نور علي نور » آشكارا شد * * * ملك تبريك گويد بر فلك اين جشن درهم را

دو فيروزي دو دلشادي بشارت مي دهم اكنون * * * ظهور صادق و عيد محمد فخر عالم را

محمد چون ولادت يافت بت ها سرنگون گرديد * * * نمودي خشك از يك جلوه آن درياي پرنم را

جهان شد از قدوم صادق آل نبي روشن * * * به بام شادماني هان بزن اي شيعه پرچم را

رئيس مذهب شيعه پناه مسلمين يكسر * * * هم او كز فقه خود لرزاند صد يحياي ادهم را

به امر حق تمام عمر خود را جعفر صادق * * * مروج گشت آيين رسول الله اكرم را

به هركه هرچه لايق بود آن دادند تابع را * * * عطا بنمود حق از لطف ، اين طبع منظم را

محمّدعلي « تابع »

صبح صادق

اي نفس صبحدم ، دعاي كه داري ؟ * * * بوي خدا مي دهي ، صفاي كه داري ؟

عطر بهشتي ز خاك پاي كه داري ؟ * * * مژده چه آوردي و براي كه داري ؟

تا بفشانيم جان ، تو را به خوش آمد

425

ماه ربيع است و نو بهار كرامت * * * ماه شكوفايي كمال و شهامت

در تن هستي دميد ، روح سلامت * * * از بركات طلوع ، روز امامت

باز گشودند باب لطف مجدّد صبح دلان ، صبح صادق است ببينيد * * * باغ بهشت از شقايق است ببينيد

جلوه رب المشارق است ببينيد * * * روز تجلاي خالق است ببينيد

وز رخ زيباي جعفر بن محمد ( صلّي الله عليه وآله ) نخل امامت شكوفه اي دگر آورد * * * ذات خدا وجه خود ز پرده در آورد

خوبتر از خوبتر ، يكي بشر آورد * * * احسن بر امّ فَروهَ ، كاين پسر آورد

وه ! چه پسر ! مظهر مهيمن سرمد ! نور ولايت دميده از نظر او * * * چشمه كوثر رهين چشم تر او

باقر درياي علم و دين ، پدر او * * * هم پدر او امام و هم پسر او

نور دل حيدر است و وارث احمد ( صلّي الله عليه وآله ) نهضت علمي كه آن امام به پا كرد * * * كاري چون خون سيدالشهدا كرد

از سر اسلام دست فتنه جدا كرد * * * آنچه رسالت به عهده داشت ادا كرد

شاهد حسن ازل نشست به مسند گر همه عالم قلم به دست بر آرند * * * تا به قيامت مديح او ، بنگارند

يك زهزاران فضيلتش نشمارند * * * آن كه به شاگردي اش چهار هزارند

جمله به فقه و كلام و فلسفه ، ارشد ز آن همه يك چند چهره هاي درخشان * * * عالم و آگاه در معارف قرآن

مؤمن طاق وهشام و جابر حيان * * * زاده مسلم ، دگر مفضّل وصفوان

كان همه بودند چون زراره سرآمد داده شرافت شريعت نبوي را * * * معرفت آموخت شيعه علوي را

نازش آن حسن راي و نطق قوي را * * * آن چه بر انداخت دولت اموي را

و آن چه نگون ساخت آن بناي مشيّد اي جلوات خدا ، زروي تو پيدا ! * * * از خلوات شهود ، آگه و دانا !

426

در فلوات وجود ، آب گوارا ! * * * اي صلوات خدا سلام برايا !

بر تو و بر خانواده تو مؤبّد من كه به لب ، نغمه ثناي تو دارم * * * هرچه كه دارم من از عطاي تو دارم

دست به زنجيره ولاي تو دارم * * * پاي به زنجيرم و هواي تو دارم

دست برون آور و بگير مرا يد در نگراي از تو نور ، ديده من را * * * قامت از معصيت خميده من را

اي ز ولايت ثبات ايده من را * * * مهر قبولي بزن قصيده من را

اي كه « مؤيد » ز لطف توست مويّد سيّد رضا « مؤيّد »

داناي دقايق

اي علم الهي تو كشّاف حقايق * * * واي فكر خدايي تو داناي دقايق

با حرف نبي حرف متين تو مساوي * * * با قول خدا قول صحيح تو مطابق

گر جلوه نمي كرد علومت پس از احمد * * * از پرده برون جلوه نمي كرد حقايق

از ميمنت مولود مسعود تو امروز * * * وجد دگري گشت عيان بين خلايق

نوك قلمت در پي احكام الهي * * * بشكست چو شمشير علي پشت منافق

بس صدق هويدا زتو گرديد كه خواندند * * * از دشمن و از دوست تو را جعفر صادق

آري به خدا از كرم عيد سعيدت * * * نازل شده بر خلق جهان رحمت خالق

427

بي نور تولاّي تو كس صاحب دين نيست * * * كز بحر گذر نتوان بي كشتي و قايق

عاشق به خداوند تبارك و تعالي است * * * هر پاكدلي كو شده بر عشق تو عاشق

ناجي نبود هيچ كس از قهر خداوند * * * جز آن كه كند دل به تولاّي تو واثق

سوگند به ذات احدّيت كه دوباره * * * از مذهب تو خلق به دين آمده شائق

هر قطره كه از خامه فضل تو فروريخت * * * نوري است كه تا حشر بود لامع و بارق

شد شاملشان در دو جهان خير و سعادت * * * آنان كه زدند افسر حكمت به مفارق

شاها ! بپذير از من ، اين عذر و ارادت * * * « طائي » نبود گر كه به تمجيد تو لايق

طائي شميراني

مدح امام صادق ( عليه السلام )

آن كه در هر نفسي معجز عيسي مي كرد * * * مرده را با دم جان بخش خود احيا مي كرد

صادق آل محمد كه به دانشگه او * * * صد فلاطون زمان ، درس خود انشا مي كرد

اي بسا عالمِ عامل ، به مدينه شب و روز * * * درك فيض از دو لبِ حجّت يكتا مي كرد

مركز دايره و دانش و تقوي مي شد * * * هر كه شاگردي آن حجت والا مي كرد

428

شيعه مخلص او ، همچو خليلِ رحمان * * * در دلِ آتشِ افروخته مأوا مي كرد

نارِ افروخته را مهر امام صادق * * * بر مُحبش ز كرم لاله حمرا مي كرد

جذبه حسن ازل داشت كه ديدارش را * * * از خداوند ، طلب حضرت موسي مي كرد

خضر از خاك درش آب بقا مي طلبيد * * * عيسي از او لب جان بخش تمنا مي كرد

كاش آن كعبه مقصود در عالم ، اي دل * * * ز كرم گوشه چشمي به تو و ما مي كرد

كاش آن جان جهان با قلم احسانش * * * سند نوكري ما و تو امضا مي كرد

كاش در ماتم جانسوز امام صادق * * * چشمه چشم مرا ، اشك ، چو دريا مي كرد

اي ترابي به مدينه ، به سر تربت او * * * ناله بر غربت او ، لاله صحرا مي كرد

حسين ترابي

صبح صادق

اي كوي تو كعبه خلايق * * * طالع ز رخ تو صبح صادق

اي پايه منبرت فراتر * * * از كرسي هفت چرخ اخضر

تا نام ز ماه و مهر بوده است * * * خاك درِ تو ، سپهر بوده است

گفته است خرد بس آفرينت * * * صدها چو « هشام » خوشه چينت

گردش ز فلك ، اشاره از تو * * * استاد خرد ، « زراره » از تو

429

چون « مؤمنِ طاق » از تو آموخت * * * لب بر لب « بوحنيفه » ها دوخت

انديشه ، هر آن چه بود مُجمل * * * بشنيد مفصّل از « مفضَّل »

گر طالع « بَختري » خجسته است * * * در حلقه درس تو نشسته است

كي مكتب تو نظير دارد ؟ * * * صدها چو « ابوبصير » دارد

تا مشعل علم « جابر » افروخت * * * بس نكته خرد كه از وي آموخت

شد شهره به دهر ، مذهب تو * * * « حمران » و « اَبان » و مكتب تو

چون چشمه علمت از نَبي بود * * * بشكافتي آنچه در نُبي بود

« هارون » تو ، گل ز شعله چيند * * * گل از گلِ آتش آفريند !

فاني نه ، كه جاودانه اي تو * * * دريايي و بي كرانه اي تو

صيت تو كجا مكان پذيرد ؟ * * * درياي تو كي كران پذيرد ؟

هر سَرو كه سرفراز مانده است * * * حرفِ اَلِف از قد تو خوانده است

از چيست قد فلك ، خميده است ؟ * * * بار غم تو مگر كشيده است ؟

با آن كه سپهر ، بهر تعظيم * * * كرده است ، اَلِف چو حلقه جيم ؟

روي تو ، كجا به بدر مانَد ؟ * * * شام تو به شام قدر مانَد ؟

خورشيد كجا و پرتو بَدر ؟ * * * اي شام تو ، رشگ ليلة القدر

* * *

هم ، مذهب تو شهيدپرور * * * هم ، مكتب تو « مفيد » پرور

شاديم كه يادواره اوست * * * اين كنگره هزاره اوست

استاد علوم و پور عالم * * * هم « ابن معلّم » ^{( 1 )} و معلّم

مهدي كه ظفر ، طلايه اوست * * * برتر ز سپهر ، سايه اوست

از مهر ، وِرا اميد داده است * * * او را لقب مفيد داده است

آن صاحبِ عصر و حجّتِ راد * * * توقيع ، براي او فرستاد

بر ديده مردمش نشانده است * * * او را كه « اخِ السَّديد » خوانده است

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 . پدر « شيخ مفيد » به معلّم ، و او به « ابن المعلّم » معروف بود .

430

خوانده است وليِّ حق « رشيد » ش * * * هم « ناصر » و « داعي » و « مفيد » ش

استاد وي ، « ابن بابوَيه » است * * * پرورده « ابن قولوَيه » است

از « شيخ صدوق » و « احمد » آموخت * * * وز « جعفرِ بن محمّد » آموخت

در محضر « غالب زَراري » * * * آن در خور مهر و لطفِ باري

از خرمن علم ، خوشه چين شد * * * تا باخبر از رموز دين شد

مهري كه به شام آبنوسي * * * پرورده يكي چو « شيخ طوسي »

« سلاّر » كه گنج علم اندوخت * * * زو علم كلام و فقه ، آموخت

پرورده اين يمِ گهرخيز * * * « سيّد رضيّ » است و « مرتضي » نيز

مانده است از او به رسم تصنيف * * * افزون ز دويست جلد ، تأليف

بحري كه پر از دُر و لئالي است * * * « ايضاح » و « اوائل » و « امالي » است

« ارشاد » و « فصول » و « اختصاص » اش * * * كرده است مُعزَّز و خَواص اش

سوكش چو جهان پر از اَلَم كرد * * * « عِزْ » ^{( 1 )} مدت عمر او رقم كرد

چون سال وفات او بجويند * * * ياران ، « رُحِمَ المفيد » ^{( 2 )} گويند

تا باد ، شُكوه علم و دين باد * * * بر « شيخ مفيد » آفرين باد

محمّدعلي مجاهدي « پروانه »

مصحف گويا

اين ماه ربيع است كه دل برده به يغما * * * يا مهر وصال است و به جان داده تجلا

روزش همه رخشنده تر از چهره يوسف * * * شبهاش معطّرتر از زلف زليخا

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 . شيخ مفيد ، 77 سال عمر كرد كه با حروف ابجد « عز » مي شود .

2 . شيخ مفيد به سال 413 هـ . ق به ديار باقي شتافت و جمله « رُحِمَ المفيد » به معني : آمرزيده شد مفيد ، با حروف ابجد 413 مي شود .

431

پيچيده در امواج فضا نغمه مريم * * * جوشيده ز انفاس جهان معجز عيسي

هر جا نگرم بارقه ها در شجر طور * * * هر سو شنوم زمزمه ها از لب موسي

گيتي همه دم خرّم ، گويي دل احمد * * * عالم همه جا روشن چون ديده زهرا

گرديده سماوات به گرد كره خاك * * * يا خاك زند پهلو بر گنبد خضرا

خورشيد نماز آرد بر خاك مدينه * * * زيرا كه در آن جلوه گر آمد مه طاها

بگذاشته از صلب شكافنده دانش * * * استاد اساتيد دو گيتي به جهان پا

توحيد مجسّم ولي الله معظّم * * * سرمايه عترت خلف سيّد بطحا

مصداق جمال ازلي حضرت صادق * * * ميزان ترازوي عمل حجت يكتا

پا تا به سر آئينه رخسار محمد ( صلّي الله عليه وآله ) * * * سر تا به قدم مظهر الله تعالي

هستي همه در دستش چون موم كف دست * * * عالم همه بر پايش چون خاك كف پا

عيسي كه كند زنده تني را عجبي نيست * * * بس مرده جان كز نفس او شده احيا

با ليله ميلاد محمد ( صلّي الله عليه وآله ) شده توأم * * * ميلاد همايون امام ششم ما

432

او منجي انسان ها از جهل مركّب * * * اين زنده كن جانها با نطق دل آرا

افراشته او در همه جا رايت توحيد * * * افروخته اين بر همگان مشعل تقوا

از مكتب او فيض الهي شده جاري * * * با منطق اين امر رسالت شده اجرا

او منجي عالم شد و اين هادي آدم * * * او خُلق عظيم آمد و اين آيت عظمي

او با لب گويا كلماتش همه مصحف * * * اين آمده سر تا به قدم مصحف گويا

از طلعت او كشور جان گشته منوّر * * * در پرتو اين ، خانه دل گشته مصفي

غلامرضا سازگار « ميثم »

چراغ دانش

اي چراغ دانشت گيتي فروز * * * تا قيامت پيشتاز علمِ روز

آفرينش را كتاب ناطقي * * * اهل بينش را امام صادقي

صدق از باغ بيابانت گلي * * * مرغ وحي از بوستانت بلبلي

نور دانش ، از چراغ علم تو * * * لاله مي رويد ز باغ حلم تو

روشني بخشيده بر اهل زمان * * * همچو قرص آفتاب از آسمان

اهل دانش سائل كوي تواند * * * تشنه كامان لب جوي تواند

خضر در اين آستان هوئي شنيد * * * بوعلي زين بوستان بوئي شنيد

نيست تنها شيعه مرهون دمت * * * اي گداي علم و عرفان عالمت

جَفر درّي از يم عرفان تو * * * كيميا از جابر حيان تو

433

قلب هستي شد منير از اين چراغ * * * بوبصير آمد بصير از اين چراغ

مكتب فضلت مفضّل ساخته * * * شورها در اهل فضل انداخته

شعله در دست غلامت رام شد * * * صبح باطل از هشامت شام شد

روح ، روح از درس قرآنت گرفت * * * لاله حمرا ز حمرانت گرفت

آسمان معرفت خاك درت * * * سائل درس زُراره پرورت

آفتاب از ظل استقلال توست * * * علم همچون سايه در دنبال توست

اي وجود عالمي پابست تو * * * اي چراغ عقل ها در دست تو

اي فروغت تافته در سينه ها * * * روشن از تصوير تو آئينه ها

تا تو هستي پيشواي مذهبم * * * ذكر حق آني نيفتد از لبم

اي علومت را به عالم چيرگي * * * نور دانش بي فروغت تيرگي

شرح فضلت را چه حاجت بر كتاب ؟ * * * آفتاب آمد دليل آفتاب

با احاديث تو نور علم تافت * * * دين حيات خويشتن را بازيافت

اي فداي لعل گوهربار تو * * * هر چه گردد كهنه ، جز آثار تو

از تو دل درياي نور داور است * * * چون بحار مجلسي پرگوهر است

شيعه را از تو زلالي صافي است * * * كافي شيخ كُليني كافي است

پيرو تو تا قيامت روسفيد * * * كز تواش پيري است چون شيخ مفيد

مشعل تقوا و دينداري ز توست * * * شيخ طوسي ، شيخ انصاري ز توست

گوهر بحرالعلوم از بحر توست * * * ابن شهرآشوب ها از شهر توست

مكتبت شيخ بها مي پرورد * * * سيد طاووس ها مي پرورد

در رياض فضل تو شاخه گلي است * * * كيست آن گل شيخ حرّ عاملي است

با دمت روح خدا مي پروري * * * چون خميني مقتدا مي پروري

ما از اين مكتب كتاب آموختيم * * * ما از اين مشعل چراغ افروختيم

اين شعار ما به هر بام و دري است * * * اهل عالم مذهب ما جعفري است

تيرگي ها را به دور انداختيم * * * خويش را در بحر نور انداختيم

علم گرچه گوهري پرقيمت است * * * بي چراغ مذهب او ظلمت است

434

اي همه منصورها مغلوب تو * * * اي تمام علم ها مكتوب تو

اي كشيده از عدو آزارها * * * رو سوي مقتل نهاده بارها

سينه ات از سنگ غم بشكسته بود * * * قامتت رنجور و پايت خسته بود

پيش چشم مصطفي خصم پليد * * * تا سه نوبت تيغ بر رويت كشيد

اي به سينه درد و داغت را درود * * * اي مزار بي چراغت را درود

كاش مانند غبار غربتت * * * مي نشستم در كنار تربتت

كاش بر قبر تو همچون آفتاب * * * روي خود را مي نهادم بر تراب

كاش مانند چراغي تا سحر * * * در بقيعت داشتم سوز جگر

صبر مات و بي قرار صبر توست * * * اشك « ميثم » لاله اي بر قبر توست

غلامرضا سازگار « ميثم »

جاري ترين زلال

با ياد فجر صادقِ محراب و منبرت * * * تابيده بر نگاه جهان ، نور باورت

گل ، در جوار خانه تو خيمه مي زند * * * تا پر كند مشام دل از عطر مجمرت

اي پير لحظه هاي حقيقت فروز دل * * * رندان دهر ، تشنه دُردي ز ساغرت

عشق و خرد كه آينه داران هستي اند * * * گرديده اند ، محو تماشاي منبرت

مديون زخمه هاي تو گرديده از ازل * * * دستي كه شد موافق دست هنرورت

فقه و اصول و فلسفه ، جز نقطه اي نبود * * * گر ، مي گشود حوصله ، اوراق دفترت !

435

جاري ترين زلال ازل تا ابد ، تويي * * * ناميده كردگار جهان ، چون كه جعفرت ( عليه السلام )

ماييم و داغِ حسرت عمري سفر ، كه چشم * * * آيد كنار تربت پاك و معطّرت

ماييم و زخم غربتِ لختي نگاه گرم * * * تا جان فدا كنيم ، زغيرت ، برابرت

ما را بگير دست ، كه از پا فتاده ايم * * * آقا ، به حق تربت پنهان مادرت ( عليها السلام )

سيدعلي اصغر موسوي « سعا »

437

سوگ سروده ها

بزرگ استاد

بنال اي دل كه در ناي زمان فرياد را كشتند * * * بهين آموزگار مكتب ارشاد را كشتند

اساتيد جهان بايد به سوك علم بنشينند * * * كه در دانشگه هستي بزرگ استاد را كشتند

به جرم پاسداري از حريم عترت و قرآن * * * رئيس مذهب و الگوي عدل و داد را كشتند

به زهر كينه در شهر مدينه يا رسول الله * * * مبارز پيشواي عالم ايجاد را كشتند

به جاي اشك خون دل ببار اي آسمان زين غم * * * كه نور ديدگان سيد امجاد را كشتند

دريغ و درد كز بيداد منصور ستم گستر * * * به جرم ياري دين مظهر امداد را كشتند

به جنت مادرش زهرا پريشان كرده گيسو را * * * كه بهر حفظ قرآن شافع ميعاد را كشتند

438

من « ژوليده » مي گويم ز نسل ساقي كوثر * * * امام و جانشين و پنجمين اولاد را كشتند

ژوليده نيشابوري

حضرت صادق ( عليه السلام )

افتاده خزان در چمن حضرت صادق * * * يثرب شده بيت الحزن حضرت صادق

افسوس كه از آتش زهر ستم خصم * * * شد آب تمام بدن حضرت صادق

بالله قسم اهل مدينه نشنيدند * * * جز حرف خدا از دهن حضرت صادق

افسوس كه ديگر عرق مرگ نشسته * * * بربرگ گل ياسمن حضرت صادق

سرتابه قدم گوش شده شهر مدينه * * * در آرزوي يك سخن حضرت صادق

جا دارد اگر در غم آن پيكر رنجور * * * خون گريه كند پيرهن حضرت صادق

مسموم شد از زهر ، ولي زير سم اسب * * * پامال نگرديد تن حضرت صادق

گرديد درِ غصه به روي همگان باز * * * شد بسته چو بند كفن حضرت صادق

قبر و حرم و زائر او هرسه غريبند * * * در شهر و ديار و وطن حضرت صادق

« ميثم » همه گريان حسينند اگرچه * * * گريند به ياد محن حضرت صادق

غلامرضا سازگار « ميثم »

گلاب عشق

بيا يك دم مرا ياري كن اي چشم * * * بيا و آبروداري كن اي چشم

بيا امشب براي خاطر دل * * * مرا با اشك خود ياري كن اي چشم

ز دنيايي كه ما را چون سراب است * * * بيا بگريز و بيزاري كن اي چشم

بزن بر آتش دل آبي از مهر * * * به اشك از دل ، پرستاري كن اي چشم

سرشك تو مرا باشد گل عشق * * * گلاب عشق را جاري كن اي چشم

439

ز داغ صادق آل محمد * * * بسوز از دل ، عزاداري كن اي چشم

به ياد غربت و زخم دل او * * * به دامان ، خون دل جاري كن اي چشم

دولتشاهي « خادم »