بخش 3

صفحه 101

نطق تو در مجلس عام يزيد *** ريشه كن دشمن خونخوار من

چيست به جز عشق حسيني «حسان» *** پاك كند قلب گنه كار من

حبيب اله چايچيان ـ حسان

قصّه پرغُصّه

زينبم من، زينبم رو در وطن آورده ام *** كس نيارد در وطن رنجي كه من آورده ام

هركه آيد از سفر، سوغات آرد در وطن *** من هزاران خاطرات دلشكن آورده ام

بادلِ چون لاله پژمرده، هفتادودو داغ *** در وطن از مرگ هفتادودو تن آورده ام

گُلبُنان با صفا را كِشته ام در كربلا *** بلبلان خون جگر را در چمن آورده ام

يوسفم را گرگهاي كربلا بدريده اند *** در وطن تنها از او يك پيرهن آورده ام

اين همه خاري كه در پاي يتيمان كرده جا *** هست سوغاتي كز آن دشت و دمن آورده ام

سرگذشتِ ماهِ در خون خفته و خاك تنور *** داستان مهر تابان و لگن آورده ام

صفحه 102

زانهمه شمعي كه بردم درزمين كربلا *** شمع بيمارم براي انجمن آورده ام

قصّه پرغصّه اي را جانب ام البنين *** از ابوالفضل رشيد صف شكن آورده ام

«پيروي» منهم به يثرب اشكي و آه دلي *** بهر خيرمقدم اين شيرزن آورده ام

پيروي

گلاب حسرت

مدينه! كارواني سوي تو با شيون آوردم *** ره آوردم بود اشكي كه دامن دامن آوردم

مدينه! دربرويم وامكن چون يك جهان ماتم *** نياورد ارمغان با خود كسي تنها من آوردم

مدينه، يك گلستان گُل اگر در كربلا بُردم *** ولي اكنون گلاب حسرت از آن گلشن آوردم

اگر موي سياهم شد سپيد از غم ولي شادم *** كه مظلوميت خود را گواهي روشن آوردم

اسيرم كرد اگردشمن، به جان دوست خرسندم *** كه پيروزي به كف در رزم با اهريمن آوردم

مدينه، اين اسارت ها نشد سدّ رهم بنگر *** چه ها با خطبه هاي خود به روز دشمن آوردم

صفحه 103

مدينه، يوسُف آل علي را بردم و اكنون *** اگر او را نياوردم، از او پيراهن آوردم

مدينه، از بني هاشم نگردد باخبر يك تن *** كه من ازكوفه پيغام سرِ دور از تن آوردم

مدينه، گربه سويت زنده برگشتم مكن عيبم *** كه من اين نيمه جان را هم به صد جان كندن آوردم

جواد غفورزاده - شفق

 

زبان حال حضرت زينب(عليها السلام)

تلخي انتظار مي كُشدم *** مركب بي سوار مي كُشدم

داغ حسرت به سينه ام گل كرد *** تنگي شام تار مي كُشدم

در ميان شكوفه هاي اميد *** لاله داغدار مي كُشدم

غوطهور در ميان خون گلو *** كودكي شيرخوار مي كُشدم

در شب دردناك عاشورا *** اشك بي اختيار مي كُشدم

در بر غنچه هاي تشنه گل *** ساقي شرمسار مي كُشدم

به اسيري به سوي شام ستم *** ماه محمل سوار مي كُشدم

من مُريد سپيده سحرم *** ظلمت شام تار مي كُشدم

محمدي

 

زينب كبري درقتلگاه

 

من آن مرغم كه بال و پر ندارم *** پريدن را خوشم شهپر نداردم

نمي نالم كه بازويم ببستند *** همي نالم به سر معجر ندارم

صفحه 104

عزير جان زهرا زينبم من *** دراين طوفان غم مادر ندارم

بسان كشتي بي بادبانم *** در اين امواج غم لنگر ندارم

ببند اي ساربان بازوي زينب *** كه عباس و علي اكبر ندارم

مرا از قتلگاه بيرون نرانيد *** كز اينجا مقصد ديگر ندارم

رباب از ديده خون دل بريزد *** كه در آغوش، علي اصغر ندارم

رقيّم گم شود اندر بيابان *** چرا در قافله رهبر ندارم

خداحافظ خداحافظ حسين جان *** ز رفتن چاره ديگر ندارم

ندا آمد از آن ناي شكسته *** برو خواهر كه در تن سر ندارم

سپارم بر خدا اين كاروان را *** به غير ازلطف حق ياورندارم

برو جان تو و جان رقيّه *** سفارش غير از اين دخترندارم

در آغوشت بخوابانش به شبها *** نگويد بالش و بستر ندارم

مرا از آب دريا منع كردند *** مگر من ساقي كوثر ندارم

مپرس از ماجراي نيمه شب *** چرا انگشت و انگشتر ندارم

«كريمي» آنچنان كن شه نگويد *** كه من در نام تو نوكر ندارم

كريمي

مكالمه سيدالشهدا(عليها السلام) با زينب كبري(عليها السلام)

اي دلاور، خواهر غمخواره ام *** وي ز شهر و خانمان آواره ام

آتش دل ساعتي خاموش كن *** يك وصيّت با تو دارم گوش كن

صفحه 105

گرچه داغ مرگ اكبر ديده اي *** داغ عباس دلاور ديده اي

ليك چون هستي تو اي دخت بتول *** عصمت صغري و ناموس رسول

عصمت الله را نشان و مظهري *** هم يدالله را نشان و مظهري

بوده دردامان عزّت جاي تو *** كس نديده قامت رعناي تو

آنقدر ازدل مكش آه وخروش *** تا تواني درشكيبائي بكوش

ازپي عهد ازل آماده باش *** دربلاها صابرو افتاده باش

حق تورا اينگونه مي داند صلاح *** صبر كن كه الصّبر مفتاح الفلاح

مي نگويم گريه وزاري مكن *** ازبراي من عزاداري مكن

ليك تامن زنده ام اي جان پاك *** تومكَش ازسينه آه دردناك

صبركن اي زينب زارحزين *** گريه ها درپيش داري بعد ازاين

چون سرم برنوك ني جولان كند *** كيست جز توبهر من افغان كند

صفحه 106

گريه ها خواهي نمود اي بي پناه *** ساعت ديگر ميان قتلگاه

گريه كن آندم كه مي بيني مرا *** زير دست و پاي شمر بي حيا

گريه كن اي خواهر غم پرورم *** شمر چون خنجر كشد برحنجرم

گريه كن آن دم كه باحال فكار *** مي شوي برناقه عريان سوار

گريه كن آن دم كه اين قوم لئام *** مي برندت چون اسيران سوي شام

اندرآن ره با اسيران يارباش *** بر سكينه مونس و غمخوار باش

گركسي سيلي زند بررويشان *** ور غبار آلوده گردد مويشان

از سرش گرد يتيمي پاك كن *** شستشو از ديده نمناك كن

گر بيفتند از شتر طفلان من *** طفلهاي بي سر و سامان من

شو پياده از زمين بر دارشان *** در بيابان بلا مگذارشان

چونكه برگشتي ز شام اي ممتحن *** بااسيران چون رسيدي در وطن

صفحه 107

گو به صغري كاي عليل دل فكار *** وعده ما و تو در روز شمار

از وداع زينب و شاه شهيد *** خون دل از ديده ذاكر چكيد

عباس حسيني جوهري - ذاكر

 

زبانحال زينب كبري(عليها السلام) در آتش زدن خيمه ها

 

در آن صحرا چو آتش شعلهور شد *** دل زينب چو آتش پرشرر شد

ميان آتش، آه آتشين داشت *** زبانحال باخود اين چنين داشت

اگر دردم يكي بودي چه بودي *** اگر غم اندكي بودي چه بودي

گهي از درد مهجوري بنالم *** گهي از فرقت و دوري بنالم

گهي از داغ عباس جوانم *** قرين ناله و آه و فغانم

گهي اندر فغان و شور و شينم *** به فكر جسم عريان حسينم

گهي در فكر جمع كودكانم *** گهي با شمر و خولي هم زبانم

فراق دوستان وجور دشمن *** سراسر سهل وآسان است برمن

صفحه 108

ولي يك غم مرا مشكل فتاده *** كزآن غم آتشم دردل فتاده

ازآن ترسم كه آتش برفروزد *** ميان خيمه، بيمارم بسوزد

گهي با ناله رو سوي نجف داشت *** شكايت ها به شاه لوكشف داشت

كه اي حلاّل مشكلها كجائي *** ز حال زار ما غافل چرائي

توآخر چاره بيچارگاني *** پناه وياور درماندگاني

دمي ازكوفه رو دركربلا كن *** پرستاريّ ما بهر خداكن

بيا بابا كه ما را هيچ كس نيست *** در اين دشت بلا يك دادرس نيست

كه ما در كربلا خوار و اسيريم *** به دست شمر كافر دستگيريم

سنان بر ما زند بر پشت و شانه *** گهي كعب سنان گه تازيانه

خموش اي ذاكر برگشته كوكب *** مگو زين بيشتر از حال زينب

ذاكر ـ عباس حسيني جوهري

صفحه 109

 

زبانحال زينب(عليها السلام) با كشته برادر

 

شنيدستم كه با نعش برادر *** چنين مي گفت آن مظلومه خواهر

كه اي پشت و پناه و يار زينب *** تو بودي مونس و غمخوار زينب

به هرمنزل مرا وقت سواري *** زراه مهر مي كردي توياري

ز جا برخيز و بنگر حال زارم *** به روي ناقه عريان سوارم

تو آخر زينت عرش خدائي *** ميان خاك و خون عريان چرائي؟

چرا تنهائي اي شه، لشكرت كو *** علمدار و عليّ اكبرت كو

سرت را شمر اگر از تن جدا كرد *** جدا بهر چه ديگر از قفا كرد؟

نداده آن قدر اعدا امانم *** كه امشب بر سر نعشت بمانم

به ديدار تو دل در اشتياق است *** خداحافظ كه هنگام فراق است

من از كوي تو اي آرام جانم *** به سوي كوفه ويران روانم

صفحه 110

تو را امشب در اين صحرا مكان است *** دو دست تو به دست ساربان است

نه تنها من ز هجرت اشكبارم *** دريغا در وطن صغراي زارم

ز هجران تو بي صبر و قرار است *** به راه كربلا درانتظار است

دل «ذاكر» ازاين ماتم كباب است *** كه جسمت بي كفن در آفتاب است

ذاكر ـ عباس حسيني جوهري

وداع با برادر

آمدم در قتلگه تاشاه را پيداكنم *** ماه را شرمنده ازآن طلعت زيبا كنم

گشته ازباد خزان پرپر همه گلهاي من *** جستجو دربين اين گلها گل زهراكنم

ديد تا عريان ميان آفتابش گفت، كاش *** خصم بگذارد بمانم سايبان پيدا كنم

گر به خون قانون آزادي نوشتي در جهان *** من هم او را با اسيري رفتنم امضا كنم

تا شود ثابت كه حق جاويد و باطل فاني است *** زين زمين تا شام غم برنامه ها اجراكنم

صفحه 111

تا يزيد دون نگويد فتح كردم زين عمل *** مي روم تا آن جنايت پيشه را رسواكنم

مي كنم باخاك يكسان كاخ استبداد را *** تادهان خود براي خطبه خواندن واكنم

تاكني سيراب نخل دين، تو دادي تشنه جان *** من هم ازاشك بصراين دشت را درياكنم

كاش بگذارند اعدا كه اي عزيز فاطمه *** در كنار پيكر صدپاره ات مأواكنم

بر تنت جان برادر ني سرو ني پيرهن *** داد خواهي تو نزد ايزد يكتا كنم

گفت انساني چومن نوميد از هر در شوم *** روي حاجت را بسوي زينب كبري كنم

علي انساني

زبان حال زينب كبري با برادر

از كويت اي آرام دل با چشم گريان مي روم *** جانم توبودي و كنون با جسم بي جان مي روم

ازگريه پايم درگِل است، درياي غم بي ساحل است *** درد فراقت مشكل است، با سوز هجران مي روم

خيز اي امير كاروان، مارا تو درمحمل نشان *** همراه با نامحرمان، درشام ويران مي روم

صفحه 112

پرپر شده گلهاي تو، كو اكبر رعناي تو *** ناچيده گل اي باغبان، از اين گلستان مي روم

اي ساقي آب حيات، وي خواهرت گردد فدات *** لب تر نكردم از فرات، باكام عطشان مي روم

گريد رقيّه دخترت، هردم بياد اصغرت *** تو دركنار اكبرت، من با يتيمان مي روم

نگذاردم چون ساربان، سازم دراين صحرامكان *** تو باشهيدانت بمان، من با اسيران مي روم

شكوهي

هلال من

اَلا اي سر، فداي خون خشك گردنت گردم *** توصحرا گَرد، من قربان صحرا گَردنت گردم

تنت در كربلا تنها، سرت بر نيزه ها با ما *** به دنبال سرت آيم، به قربان تنت گردم

ترا عريان به خاك كربلا بنهاده و رفتم *** نشد از تار و پود هستيم پيراهنت گردم

هلال من، هلالي شد قدم از غم، بيا تا من *** شبي پروانه شمع جمال روشنت گردم

زهر بام و درت سنگي به استقبال مي آيد *** بيا بنشين به دامانم كه با جان، جوشنت گردم

صفحه 113

تو خورشيد بلند عشقي و از دست ما بيرون *** بيا يك نيزه پايين تر كه دست و دامنت گردم

چو افكندي مرا از خطبه خواندن لب فروبستي *** بخوان قرآن كه من قربان قرآن خواندنت گردم

بشوق باتو بودن، از مدينه من سفر كردم *** ندانستم كه بايد همسفر با دشمنت گردم

مؤيد

كاروان اشك

مي نويسم نامه اي با اشك و خون *** از زبان داغ داران قرون

كاروان اشك و محمل هاي آه *** درميان لاله ها مي جست راه

لاله ها ازسينه هاي چاك چاك *** مي دميد ازسينه گلگون خاك

بال هاي سوگ در پرواز بود *** پرده هاي آه در آواز بود

كاروان را طاقت اين راه نيست *** از دل زينب كسي آگاه نيست

دست ها در آرزوي پيكرند *** مرغكان عشق، بي بال و پرند

صفحه 114

دشت مي گريد در آغوش غروب *** واي از سيماي مدهوش غروب

ساقه هاي نيزه گل داده است، آه *** دست ها هرسوي افتاده ست، آه

مي دود در لاله ها خون حسين *** واي از رخسار گلگون حسين

زينب و بدرود مهمانان خاك *** زينب و گلزخم هاي چاك چاك

جامه هاي زخم بر اندامشان *** پيشگامان رهايي نامشان

هر طرف سروي به خاك افتاده است *** وين طلوع سرخ هر آزاده است

پيشگامان، ارغواني گشته اند *** لاله رويان، جاوداني گشته اند

پرويز بيگي حبيب آبادي

زبان حال حضرت زينب(عليها السلام) در كنار قتلگاه

چه شد اي كشته، ز داغ دل من بي خبري *** مي زند داغ جگر سوز تو بر جان شرري

شرري كز تف آن سوخت سرا پاي مرا *** كه بجانيست ازاين، سوخته ديگر اثري

صفحه 115

يارب اين كشته مگر سبط رسول تو نبود *** كه چنين زخم به تن نيست خدا را بشري

بوسم اي غرقه به خون حنجر بُبريده تو *** كه بدين شيوه برآيد ز لبم نوحه گري

لحظه اي خيز زجا مرغ خوش آواز كه تا *** بر گلستان پر از لاله پرپر نگري

جزدف و چنگ وني و ناله بيمار وسرت *** به خدا نيست در اين راه مرا همسفري

گويد عنقا كه بود فكر دلش زعاطفه دور *** بر تو و بي كسي ات گر كه نسوزد جگري

شرري كز تف آن سوخت مرا طاير جان *** كه نماندست از آن مرغ بجز مشت پري

عباس عنقا تهراني

دوطفلان زينب(عليها السلام)

منم زينب كه در كوي محبت منزلي دارم *** در اين منزل خدا را من حق آب و گلي دارم

برادرجان بيا لطفي كن و مشكن دل زينب *** كه بادل بي تو دلبر تا كه هستم محفلي دارم

ملاقات خدا رفتن گرامي هديه مي خواهد *** گرانقدري ولي من هديه ناقابلي دارم

صفحه 116

برادر كن قبول از خواهر خود اين دوقرباني *** كزين درياي خون، منهم اميد ساحلي دارم

سرموئي نگرددكم، ز داغ آن دو از صبرم *** بده حكم شهادت را، كه صبركاملي دارم

اگر زهرا سرت را روي ني بيند به او گويم *** كه من هم سر به روي ني، به دست قاتلي دارم

دلم خواهد كه در شادي و غم دلدار هم باشيم *** كه دشمن هم بگويد من چه يارعادلي دارم

دل ژوليده را هم از محبت كربلائي كن *** كه تا گويد منم از شعر گفتن حاصلي دارم

ژوليده نيشابوري

رويت

اي سر به من نگاهي من خواهر تو هستم *** كاين آن به كنج محمل در ماتمت نشستم

تا صوت دلربايت از روي ني شنيدم *** ديباچه سخن را از حرمت تو بستم

تا جلوه خدا را ديدم ز روي ماهت *** پيوند ديده و دل از غير حق گسستم

اي نازنين برادر قرآن بخوان برايم *** چون عاشق صداي داودي تو هستم

صفحه 117

ديشب به ياد رويت تاصبح ناله كردم *** زيرا كه بود كوتاه از دامن تو دستم

گويا كه بوده اي تو ديشب به نزد مادر *** كاينسان زبوي عطر آن دلشكسته مستم

ژوليده بارديگر برگو كه گفت زينب *** اي سر به من نگاهي من خواهر تو هستم

ژوليده نيشابوري

درد هجران

گفت اي كه به هر منزل، تو همسفرم بودي *** من زينب خونين دل، تو تاج سرم بودي

شرح غم هجران را اي جان به توگويم چون *** تومونس و دلدارم ازراه كرم بودي

هر جا كه مكان كردم با هركه سخن گفتم *** هرسو كه روان بودم خود راهبرم بودي

نالم ز كدامين غم، جويم ز كجا محرم *** آخر نه تو خود ما را، محرم به حرم بودي

دور از رخ دلجويت، روزم زغمت شب شد *** اي آنكه به روز و شب شمس و قمرم بودي

هرگاه دلِ تنگم، يادي ز پدرمي كرد *** تو نام و نشاني خوش، بعد از پدرم بودي

صفحه 118

برخيز و ببين حالم، اي طاير اقبالم *** بشكسته پر و بالم، تو بال و پرم بودي

پيوسته «صفا»، زينب، با شور و نوا مي گفت *** آرام دل و جانم، نور بَصَرم بودي

صفا تويسركاني

 

خطاب حضرت زينب در كوفه با سر مطهّر امام حسين(عليه السلام)

اي پشت و پناه و يار زينب *** اي مايه افتخار زينب

با آن همه مهر و آشنائي *** كردي تو ز ما چرا جدائي

ديشب زمن ارچه دور بودي *** مهمان كه در تنور بودي

كي كرد به كوفه ميهمانت *** بر خاك نهاده گيسوانت

از روز ازل من و تو با هم *** بوديم در اين حادثه توأم

رفتي تو به سوي باغ و رضوان *** من مانده غريب و زار و حيران

رفتي تو بر رسول مختار *** من مانده اسير قوم كفّار

آسوده شدي تو از زمانه *** من ماندم وشمر و تازيانه

تا سايه تو مرا به سر بود *** زين واقعه كي مرا خبر بود

باشد سر تو مقابل من *** بر نيزه به پيش محمل من

با اين همه محنت جگرسوز *** خون است دلم از آنكه امروز

چون ماه، سر تو بر سنان است *** انگشت نماي كوفيان است

«ذاكر» هم از اين غم و مصيبت *** گرديد قرين رنج و محنت

عباس حسيني جوهري (ذاكر)

صفحه 119

 

زبان حال زينب مظلومه با شاه تشنه جگر

 

اي برادر، منِ سرگشته وحيران چه كنم؟ *** از پس قتل تو با خيل اسيران چه كنم؟

خواري و درد غريبي همه سهل است ولي *** ازغم هجر تو و داغ جوانان چه كنم؟

به صف كرب و بلا هر چه كشيديم گذشت *** روز وارد شدن كوفه ويران چه كنم؟

مجلس زاده مرجانه اگر صبر كنم *** بعد از آن واقعه در گوشه زندان چه كنم؟

از غم كوفه وزندان اگر آسوده شدم *** درره شام به اين لشكر عدوان چه كنم؟

وارد شام چو گشتم به آن حال خراب *** سر بازار روي ناقه عريان چه كنم؟

شام در گوشه ويرانه، چو شد منزل ما *** با يتيمان تو وناله طفلان چه كنم؟

آخر كار در آن منزل ميشُوم يزيد *** گر تو را چوب زند برلب و دندان چه كنم؟

گفت «ذاكر» غم دنيا همه سهل است ولي *** در صف حشر ز بسياري عصيان چه كنم؟

ذاكر- عباس حسيني جوهري

صفحه 120

 

دروازه كوفه

 

به روي ني سر تو مي برد هوش از سر زينب *** چه سازد چون كند بي تو دل غم پرور زينب

به سان شمع مي سوزي به روي ني ولي افسوس *** كه چون پروانه از غم سوخته بال وپرزينب

جدايي من و تو اي برادر غيرممكن بود *** اگر ممكن شود روزي، نگردد باور زينب

بخوان قرآن كه قرآن خواندنت را دوست مي دارم *** كه مي بخشد صداي تو توان بر پيكر زينب

دهد هرتارموي تو خبر ازمادرم زهرا *** گمانم بوده اي ديشب به نزد مادر زينب

من ژوليده مي گويم كه زينب گفت با افغان *** به روي ني سر تو مي برد هوش از سر زينب

ژوليده نيشابوري

ورود اسرا به شام

صداي هلهله از روي بام مي آيد *** صداي خنده وشادي مدام مي آيد

صداي چاووش مردي مدام مي گويد *** كه قافله خارجي به شام مي آيد

صفحه 121

ازآسمان تمامي خانه هاي شهر *** براي صورت ماالتيام مي آيد

دليل شاديشان را زسنگ پرسيدم *** خبررسيد كنيز و غلام مي آيد

تمام چشم هاي نانجيب اين وادي *** براي ديدن زينب به بام مي آيد

صداي پاي سري روي نيزه غم *** در آستانه سرزمين شام مي آيد

علي اشتري

 

كاروان اربعين حسيني

 

آنچه از من خواستي، با كاروان آورده ام *** يك گلستان گل به رسم ارمغان آورده ام

از درو ديوار عالم فتنه مي باريد ومن *** بي پناهان را بدين دار الامان آورده ام

اندرين ره ازجرس هم بانگ ياري برنخواست *** كاروان را تابدينجا بافغان آورده ام

بس كه من منزل به منزل درغمت ناليده ام *** همرهان خويش را چون خود بجان آورده ام

تا نگويي زين سفر با دست خالي آمدم *** يك جهان درد و غم و سوز نهان آورده ام

قصه ي ويرانه شام ار نپرسي خوشتراست *** چون ازآن گلزار، پيغام خزان آورده ام

صفحه 122

خرمن موي سپيد و دامني خونين جگر *** پيكري بي جان وجسمي ناتوان آورده ام

ديده بودم با يتيمان مهرباني مي كني *** اين يتيمان را به سوي آستان آورده ام

ديده بودم تشنگي ازدل قرارت برده بود *** ازبرايت دامني اشك روان آورده ام

تابه دشت نينوا بهرت عزاداري كنم *** يك نيستان ناله وآه وفغان آورده ام

تانثارت سازم وگردم بلا گردان تو *** در كف خود از برايت نقد جان آورده ام

نقد جان را ارزشي نَبوَد ولي شادم چومور *** هديه اي سوي سليمان زمان آورده ام

تادل مهر آفرينت را نرنجانم زدرد *** گوشه اي از درد دل رابرزبان آورده ام

هاتفي پروانه را مي گفت، ازاين مرثيت *** در فغان، اهل زمين و آسمان آورده ام

محمدعلي مجاهدي ـ پروانه

 

اربعين حسيني

 

از فراقت همچو ني در آه و افغانم هنوز *** پاي تا سر از غمت، چون شمع سوزانم هنوز

تا بخاك و خون بديدم جسم عريان تو را *** اشك غم از ديده مي ريزد به دامانم هنوز

صفحه 123

لب نهادم آن زمان بر حنجر گلگون تو *** بهر آن بُبريده حنجر، ديده گريانم هنوز

قتلگاه و حنجر عطشان و تيغ خونفشان *** منظر آن هرسه باشد پيش چشمانم هنوز

بعد قتلت، خيمه ها را خصم آتش زد به كين *** خسته دل از كينه بيداد عدوانم هنوز

چون شنيدم صوت قرآن تورا بر نوك ني *** منقلب زان صوت روح افزاي قرآنم هنوز

پرپر از باد خزان شد چون گلت در شام غم *** بلبل آسا از غمش محزون ونالانم هنوز

گفت عنقا زين مصيبت اي شهيد راه حق *** بي امان در ماتمت سوزد دل و جانم هنوز

عباس عنقا تهران

زبان حال حضرت زينب(عليها السلام) در روز اربعين

روزي كه سر به كوه و بيابان گذاشتم *** بردم بدوش پيكرم وجان گذاشتم

بانگ رحيل چونكه شد از كاروان بلند *** شوق وصال گشتم و هجران گذاشتم

بگرفتم از تو جان دگر اي مسيح عشق *** تا لعل لب به حنجر عطشان گذاشتم

صفحه 124

در باغ لاله هاي تو داغ دلم شكفت *** مرحم ز عشق بر دل سوزان گذاشتم

كردم به تن لباس صبوري گه سفر *** امّا دريغ جسم تو عريان گذاشتم

پيمان عشق با تو چو بستم به كربلا *** هستي خويش بر سر پيمان گذاشتم

سر گشته چون نسيم شدم در ديار شام *** گنج ترا به گوشه ويران گذاشتم

از آب ديده تا دهمت شستشو حسين *** جوئي برت ز ديده گريان گذاشتم

خورشيد طلعتِ تو به ني كرد تا طلوع *** سر از پي ات به ناله و افغان گذاشتم

بلبل صفت بگلشن ازكين خزان تو *** آواي غم بياد بهاران گذاشتم

رفتم ولي ز قصه خود تا به روز حشر *** عنقا صفت فسانه به دوران گذاشتم

عباس عنقا

 

زبان حال زينب(عليها السلام) با مادرش

در بازگشت از شام به مدينه

 

گفت مادر، از پسر بهرت خبر آورده ام *** دخترت زينب منم شرح سفر آورده ام

صفحه 125

گر دهم شرح سفر، ترسم بيازارم دلت *** كز عزيزانت خبر با چشم تر آورده ام

رفتم از كويت ولي باز آمدم دل غرق خون *** زاشك خونين ،دامني پر از گهر آورده ام

از عراق و شام با سنگ جفا سوي حجاز *** طايران قدس را بشكسته پر آورده ام

يوسفت شد صيد گرگان در زمين كربلا *** ارمغان پيراهنِ آن نامور آورده ام

مادران را با جوانان از وطن بردم ولي *** جمله را در بازگشتن بي پسر آورده ام

ام ليلا را زداغ اكبرش از كربلا *** دل پر آذر، ديده گريان، خون جگر آورده ام

مادر اصغر، رباب خسته جان را همرهم *** بادلي پر درد از داغ پسر آورده ام

هرچه گويم باز ماند ناتمام، اين شرح حال *** قصه جانسوز خود را مختصر آورده ام

قصّه پر غصه زينب، «صفا» بنوشت و گفت *** بهر دلها مايه سوز و شرر آورده ام

صفا تويسركاني

 

درد دل زينب كبري(عليها السلام) با شهر مدينه

 

چون مدينه شد نمايان گفت زينب آمدم *** اي مدينه! بي كس و بي يار و ياور آمدم

صفحه 126

اي مدينه! وقت رفتن بود حسينم همسفر *** حاليا بي حضرتش چون مرغ بي پر آمدم

اي مدينه! داشتم پيش ازسفر چندين امير *** وقت برگشتن چنين محزون ومضطر آمدم

اي مدينه! جسم شاه دين نهادم كربلا *** درحقيقت پيكري هستم كه بي سرآمدم

اي مدينه! ماه من عباس نام آورزكين *** شد به خاك وخون و اكنون بي برادر آمدم

اي مدينه! ره مده ديگر مرا دركوي خود *** باعزيزان رفته بي سردار و افسر آمدم

اي مدينه! وقت كوچيدن بُدم باغي زگل *** سبزو خرم آن زمان، امروز بي بر آمدم

اي مدينه! كوفيان كشتند جانانم به ظلم *** بر مزار جدّ، پي احقاق داور آمدم

اي مدينه! اكبر و هم قاسم و اصغر ز كف *** همچو گوهر دادم و با ديده تر آمدم

مينوئي

جهاد عقيده

از سفر داغديده، آمده ام *** دل ز هستي بريده، آمده ام

زينبم من، كه از ديار عراق *** رنج و حسرت كشيده، آمده ام

صفحه 127

اينك از شام با لباس سياه *** چون شب بي سپيده، آمده ام

شادي دهر را زكف داده *** غم عالم خريده، آمده ام

گرچه با قامتي رسا رفتم *** ليك، با قدّي خميده، آمده ام

پيكر پاك سرو قدانْ را *** بروي خاك، ديده آمده ام

دسته گلهاي نازنينم را *** دست بيداد، چيده آمده ام

ديده ام يك چمن، گل پرپر *** خار در دل خليده، آمده ام

پاي هرگل، گلاب گريه ي من *** باتأثّر، چكيده آمده ام

باد يغما گر خزان هرچند *** بر بهارم وزيده، آمده ام

سربلندم كه با اسارت خويش *** افتخار آفريده آمده ام

تار و پود ستم، به تيغ سخن *** با شهامت، دريده آمده ام

پي محو ستم اگر رفتم *** با همان عزم وايده آمده ام

ازكنار مجاهدان شهيد *** وز جهاد عقيده آمده ام

بارها از سر حسين عزيز *** صوت قرآن شنيده آمده ام

گر رود خون زديده ام نه عجب *** من كه بي نور ديده آمده ام

هدفم، اعتلاي قرآن بود *** به مرادم رسيده آمده ام

شاهد صبح وشام من شفق است *** كز سفر، داغديده آمده ام

محمد جواد شفق

زبان حال زينب مظلومه با شمر ظالم

شنيدم زينب مظلومه زار *** چنين مي گفت باشمر ستمكار

بيا اي شمر، شرمي از خداكن *** ترحّم برحريم مصطفي كن

صفحه 128

مبُر ازتن سر سالارمارا *** مكُش اين مونس و غمخوار مارا

رهاكن اين غريب نا توان را *** به جاي او بكُش مابيكسان را

كه اين شه تاب درپيكر ندارد *** گلويش طاقت خنجر ندارد

يقين دارم كه اين لب تشنه ديگر *** نماند زنده بعد از داغ اكبر

كند گر گوسفندي ذبح قصّاب *** به وقت كشتن، اورا مي دهد آب

تو هم رحمي براين قربان ماكن *** بده آب و پس آنگه سرجداكن

اگرازبهر قتلش درشتابي *** بيا در وقت مُردن كن جواني

بده مهلت ببندم چشمهايش *** كشانم سوي قبله دست وپايش

چراكه اين تشنه لب مادر ندارد *** دم مردن كسي برسر ندارد

دل «ذاكر» ازاين ماتم ملول است *** پرازخون قلب زهرا ورسول است

مرحوم عباس حسيني جوهري- ذاكر

گفتگوي جغد بابلبل

زهرجا بگذري دردو غم كرب و بلا باشد *** به هربستان وويران گفتگوي كربلا باشد

زجغدي بلبلي پرسيد كاي ديوانه محزون *** بگو بامن چراجاي تو در ويرانه ها باشد

براي چيست در دوران گريزاني توازبستان *** مكانت گوشه ويران به هرصبح ومساء باشد

زويران بگذرو بامن بيا در ساحت گلشن *** ببين سرووگل و سنبل درآنجا جابجا باشد

صفحه 129

بگفتاجغد بي دل، خاك برفرق تواي بلبل *** بده انصاف، كي اين شيوه مهر و وفا باشد

كه من آسوده دل برشاخ گل درباغ بنشينم *** ولي زينب سرعريان به دور شهرها باشد

من اندرصحن گلشن شادمان باشم ولي ليلا *** زمرگ اكبرناكام درشور و نوا باشد

من اندرگُلْستان درشاخ گلها آشيان گيرم *** ولكن دست عبّاس جوان ازتن جدا باشد

برو اي بلبل نالان،تو و آن سروو آن بستان *** مرا اين گوشه ويران، بهشت جاودان باشد

ازآن روزي كه شد آل نبي را جاي ويرانه *** مرا جا و مكان ويرانه ازآن ماجرا باشد

تومشتاقي به بستان و من از ويرانه خوشحالم *** كه درويرانه جاي دختر شير خدا باشد

ز احوال من دل خون، مپرس از ذاكر محزون *** كه «ذاكر» چاكري از خاندان مصطفي باشد

عباس حسيني جوهري - ذاكر

صفحه 130

 

 

 

صفحه 131

 

حضرت زينب سلام الله عليها

 

 

 

 

دوبيتي ها

 

تصوير تمام كربلا زينب بود *** تفسيرپيام كربلا زينب بود

در عشق و فداكاري و ايمان و وفا *** زهراي قيام كربلا زينب بود

* * *   مؤيد

زيبائي گلشن علي زينب بود *** پرورده دامن علي زينب بود

بر خصم شكست داد ولي خود نشكست *** آيينه نشكن علي زينب بود

* * *   مؤيد

در فضل، محيط بيكراني زينب *** در صبر، بسيط آسماني زينب

اي خورده به سينه ات مدال عظمت *** بانوي هميشه قهرماني زينب

* * *   مؤيد

صفحه 132

زينب كه به عشق جوشش آموخته است *** ماه است و چو مهر رخ برافروخته است

كارآئي انقلاب خونين حسين *** بر قامت صبر او نظر دوخته است

* * *   مؤيد

زينب كه به كار عاشقي غوغاكرد *** صد بار شهادت به رخش دروا كرد

دو دسته گل ياس كه در دامن داشت *** تقديم به باغبان عاشورا كرد

* * *   مؤيد

من مظهر صبر، زينب كبرايم *** هرجا كه بود حسين، من آنجايم

هرچند كه آفتاب بي سايه بود *** من سايه آفتاب عاشورايم

* * *   سيد رضا مؤيد

زينب كه شكوه عشق پاينده از اوست *** ماهي است كه نور صبر تابنده از اوست

اسلام ز كربلا بود زنده، ولي *** تاريخ حيات كربلا، زنده از اوست

* * *   سيد رضا مؤيد

زينب كه دل و روح دليري دارد *** در ياري دين سهم كثيري دارد

صفحه 133

همچون حسن و حسين و زهرا و علي *** نيرويِ شكست ناپذيري دارد

سيد رضا مؤيد

* * *

زينب كه قيام كربلا زنده ازاوست *** ايثارگري و صبر پاينده از اوست

از جلوه او چهارده قرن گذشت *** امّا به خدا هميشه آينده از اوست

* * *   ميثم

با داغ و فراق، آشنايي زينب *** با درد و غم و عشق، دوائي زينب

سوگند به مظلومي زهراي بتول *** تو فاطمه كرب و بلايي زينب

* * *   وفائي

چون قافله عشق رسيدند ز راه *** بر تربت شاه دين، به صد ناله و آه

زينب به سر قبر برادر مي گفت *** لا حول و لا قوة الاّ بالله

* * *   صفا تويسركاني

از جوهر خلقت و ز انوار جلي *** مجموعه علم و حلم و فيض ازلي

خلاّق ازل نهاد نامش زينب *** وز راه كرم عطا نمودش به علي

* * *   صفاتويسركاني

تسليم ورضا نگر كه آن دُخت بتول *** در مقتل كشتگان چو فرمود نزول

شكرانه سرود، كه اي خداوند جليل *** قرباني ما به پيشگاه تو قبول

* * *   فؤاد كرماني

تسكين دل شكسته، آهم ندهد *** بي هم نفسم كسي، پناهم ندهد

من زينب بي حسينم و برگشتم *** جا دارد اگر مدينه راهم ندهد

* * *   موحديان ـ اميد

صفحه 134

سر در بر امر حق فرود آوردم *** شاهد به غمش، تن كبود آوردم

رفتم ز مدينه و پس از آن همه داغ *** جزطفل سه ساله، هرچه بود آوردم

* * *   موحديان - اميد

بر حنجر خون، نواي عشقي زينب *** دلداده و جان فداي عشقي زينب

در بهت سكوت كوفه، در ظلمت شام *** پيغامبرِ خداي عشقي زينب

* * *   محمد جواد غفور زاده - شفق

 

نواي عشق

بر حنجر خون، نواي عشقي زينب *** دلداده و جانفداي عشقي زينب

در بهت سكوت كوفه، در ظلمت شب *** پيغامبر خداي عشقي زينب

* * *   محمد جواد شفق

زينب، تو كه در حنجر حق، آوايي *** تنديس علي، آيينه ي زهرايي

در مكتب عارفان و در دفتر عشق *** گلواژه انقلاب عاشورايي

* * *   محمد جواد غفورزاده شفق

صفحه 135

آنروز كه خون عاشقان ريخت به دشت *** درياي فرات، غرق درخون مي گشت

ديدم كه به دنبال حسينش، زينب *** سر تا سر دشت كربلا را مي گشت

* * *   حسن علي پور

مآل انديش فردا بود زينب *** در آن صحرا چه تنها بود زينب

به هنگام غروب تنگ آن روز *** تمام غربت ما بود زينب

* * *   يدالله گودرزي

اي شمع شبستان وِلا، يا زينب *** اي اختر صحراي بلا، يا زينب

درياب كه از كف نرود دامن صبر *** سوگند به خون شهدا، يا زينب

* * *   سپيده كاشاني

ناموس خدا و دخت حيدر، زينب *** پرورده آغوش پيمبر زينب

صابر چو حسن،شجاع مانند حسين *** در حفظ بقاء دين داور زينب

* * *   سيفي شيرازي

در مسلخ عشق كرده غوغا زينب *** در سنگر صبر، كرده مأوا زينب

همراه رقيّه رفته در شام بلا *** برگشته زشهر شام تنها زينب

* * *   ژوليده نيشابوري

 

«پرچم به دوش»

اي پرچم كربلا به دوشت، زينب *** قربان تو و خشم و خروشت زينب

صفحه 136

تا موي سرت، سپيد شد از غم دوست *** شد كعبه ي دل، سياه پوشت زينب

* * *   علي موسوي گرمارودي

زينب پاسدار لاله ها

مي سوخت چو شمع و پايداري مي كرد *** دل از مژه جاي اشك جاري مي كرد

شب دختر شير حقّ به جاي عباس *** از عترت عشق پاسداري مي كرد

* * *   احد ده بزرگي

با پاي برهنه

زان فتنه خونين كه به بار آمده بود *** خورشيد ولا، بر سر دار آمده بود

با پاي برهنه، دشت ها را زينب *** دنبال حسين، سايهوار آمده بود

* * *   حسين اسرافيلي

زينب كه مه برج كمال وادب است *** درخلق به بهترين نسب منتسب است

در وصف و مقام او همين باشد بس *** كه اين دخت عليّ مرتضي زين اب است

* * *   شكوهي

صفحه 138

از داغ غمت خون جگردارم من *** وز ياد لبت ديده تر دارم من

تو از سرني سايه فكندي به سرم *** يا سايه خورشيد به سر دارم من؟

* * *   شكوهي

اي واسطه رحمت رحمان زينب *** وي عالمه علوم قرآن زينب

در نام گذاريت محمّد (صلي الله عليه وآله) فرمود: *** خوانده است ترا خداي سبحان زينب

* * *   قانع

در عشق علامتي بجز زينب نيست *** درصبر قيامتي بجز زينب نيست

آن جامه عصمتي كه زهرا پوشيد *** زيبنده قامتي بجز زينب نيست

* * *

زينب كه شكوه جاوداني دارد *** هرجا حضور آسماني دارد

ازدست حسين بن علي، خون خدا *** برسينه مدال قهرماني دارد

* * *   مؤيد

اي تالي فاطمه به آئين و مرام *** اي صبر تو و نطق تو همدوش قيام

ما دست طلب به سوي تو آورديم *** اي دخت امام و عمّه و اُخت امام

خسرو

 

 

 

 

 

صفحه 139

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فصل دوّم:

 

 

دختر عشق

صفحه 140

 

 

 

صفحه 141

 

حضرت زينب سلام الله عليها

 

 

 

 

گل ياس اسرا

ما به درگاه تو با درد نهان آمده ايم *** سينه سوزيم كه با اشك روان آمده ايم

قرن ها از سفر قافله بگذشت ولي *** يك بيابان به سُراغت نگران آمده ايم

كُنج ويرانه وبي تابي ديدار پدر *** ماجرائي است كه با آه وفغان آمده ايم

اي جگر گوشه سالار شهيدان بپذير *** زائرانيم كه بي نام و نشان آمده ايم

به غريبانه ترين شام غريبان شما *** گُل ياس اُسرا، پيرو جوان آمده ايم

آتش داغ تو در سينه ما شعلهور است *** به طواف حرمت اشك فشان آمده ايم

صفحه 142

كودك باب الحوائج بنما مرحمتي *** كه به درگاه تو با درد نهان آمده ايم

آذر شاهي (آتش)

كودك بي سرپناه

كاروان مي رفت امّا كودكي جامانده بود *** او درآغوش عطش دامان صحرا مانده بود

او نمي دانست آئين اسارت را ولي *** ناز پرورد اسيران بود امّا مانده بود

هرچه بابا گفت آن شيرين زبان در طول راه *** در جواب بي جوابي هاي بابا مانده بود

يك بيابان غُربت ويك كودك بي سر پناه *** بي عزيزانش زبانم لال تنها مانده بود

بر فراز نيزه ها منظومه اي را ديده بود *** سِيْر چشم مهرجويش سوي بالا مانده بود

خيزران و چهره گل نسبتي باهم نداشت *** چرخ گردون نيز در حلّ معمّا مانده بود

سينه ام آتش گرفت ازاين مصيبت ياحسين *** زآنكه دلبندي سه ساله روي شن هامانده بود

آذر شاهي (آتش)

 

صفحه 143

 

خواب صبا

 

بي خبر از شهر شما مي روم *** تا كه ندانيد كجا مي روم

خسته از اين مردم مهمان كُشم *** هيچ نپرسيد چرا مي روم

خواب خوشي ديدم و باور كنيد *** بسته به عهدم به خدا مي روم

مي شكند اين قفس تن شبي *** از منِ من گشته رها مي روم

كودكي از قافله جا مانده بود *** با غم و اندوه و نوا مي روم

آتش عشق است صبا بر دلم *** همره تو كرببلا مي روم

هديه به ويرانه نشين مي برم *** پيك صبايم كه دعا مي برم

آذرشاهي

زبان حال كودكي كه از كاروان جا مانده بود

پايم از بس كه دويدم ز پي ات، آبله شد *** بس كه محنت بكشيدم، ز دلم حوصله شد

قصدم اين بود كه دور از تو نباشم هرگز *** چه توان كرد، كه بين من و تو فاصله شد

تا تو بودي پدرا، جاي من آغوش تو بود *** تا كه رفتي زبرم، كار من آه و گله شد

دي عزيز تو و دُردانه مادر بودم *** ليكن امروز گُسسته زهم آن سلسله شد

صفحه 144

دشمن آن رحم ندارد كه بپرسد از خويش *** چه برين كودك آواره بي راحله شد

گاه مي افتم و گه مي دوم، از پي نگران *** كه بسي فاصله بين من و اين قافله شد

جاي عباس در اين باديه خالي است حسان *** كه چنين آهوي گم گشته زهرا يله شد

حبيب الله چايچيان (حسان)

 

زبان حال رقيه(عليها السلام) خطاب به پدر، هنگام جدا شدن از قافله

نه چراغ پيش رويم كه دليل راه باشد *** نه كسي كه پرسم از او، چو ره اشتباه باشد

نه يكي ز همرهانم، كه ز دست من بگيرد *** نبود مگر كه ياد تو، خدا گواه باشد

شده ام اسير دشمن، كشدم به هر دياري *** بجز از محبّت تو، چه مرا گناه باشد

گهي از خراش خاري، نگهي كنم به پايم *** گهي از خيالت اي گل، نظرم به راه باشد

نكنم شكايت از تو، كه خبر نگيري از من *** كه به من هرآنچه خواهي، همه دلبخواه باشد

دلم آرميده عمري، همه زير سايه تو *** نتواند اين دل اكنون، كه جدا زشاه باشد

صفحه 145

نكند خيال دشمن، كه نباشدم پناهي *** زسفر اگر بيايد، پدرم پناه باشد

زادب به پاي هر گل، بنهاده سرگياهي *** چه شود اگر حسان هم، به تو گل گياه باشد

حسان

 

زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام)

كه از كاروان جامانده بود»

عاقبت بي كس و تنها مانده ام *** لالهوش در دل صحرا مانده ام

همه رفتند و من غمزده باز *** خسته در محبس دنيا مانده ام

سوختم، خاك شدم، چون آتش *** كاروان رفت و به ره جا مانده ام

پاي تا سر، همه گوش و همه چشم *** منتظر در ره بابا مانده ام

هيچكس ياور و غمخوارم نيست *** خسته دل در كف اعدا مانده ام

پايم از خار زبس آبله شد *** ديگر از رفتن ره وامانده ام

دور از چشم عمويم عباس *** من جگر گوشه زهرا مانده ام

پدرم رفت خدايا! به كجا *** كه من آواره، در اينجا مانده ام

نه همين مي كُشدم هجر پدر *** دور از زينب كبري مانده ام

دست من گير تو اي دخت حسين *** هر كجا بي كس و تنها مانده ام

 

اشك يتيم

 

اي عمه بيا تا كه غريبانه بگرييم *** دور از وطن و خانه، به ويرانه بگرييم

صفحه 146

پژمرد گل روي تو از تابش خورشيد *** در سايه نشينيم و به جانانه بگرييم

لبريز شد اي عمه دگر كاسه صبرم *** بر حال تو و اين دل ويرانه بگرييم

نوميد ز ديدار پدر گشته دل من *** بنشين بكنارم كه يتيمانه بگرييم

گرديم چو پروانه به گرد سر معشوق *** چون شمع در اين گوشه غمخانه بگرييم

اين عقده مرا مي كشد اي عمه كه بايد *** پيش نظر مردم بيگانه بگرييم

زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام) در خرابه شام

عمه جان، كو منزل و كاشانه ام *** من چرا ساكن در اين ويرانه ام

آشنايانم همه رفتند و من *** ميهمان، بر سفره بيگانه ام

عمه جان، بگذار گريم زار زار *** چونكه ديگر پر شده پيمانه ام

شمع مي ريزد گهر در پاي من *** چون كه داند كودكي دُردانه ام

عقل مي گويد به من آرام گير *** او نداند عاشقي ديوانه ام

دست از جانم بدار اي غمگسار *** من چراغ عشق را پروانه ام

بگذر از من اي صبا، حالم مپرس *** فارغ از جان، در غم جانانه ام

بس كه بي تاب از پريشاني شدم *** زلف، سنگيني كند بر شانه ام

من گرفتارم به زلف و خال او *** من اسير آن كمند و دانه ام

صفحه 147

خانمانم رفته بر باد اي عدو *** كم كن آزار دل طفلانه ام

كي توانم رفت از كويش حسان؟ *** من نمك پرورده اين خانه ام

حسان

نوشته ضريح حضرت رقيه(عليها السلام)

جُغد دلم خرابه شام آرزو كند *** تا با سه ساله دختركي گفتگو كند

آن دختري كه قبله ارباب حاجت است *** حاجت رواست هركه بر اين قبله رو كند

تاريكي خرابه و چشمان اشكبار *** با رأس باب، شكوه زجور عدو كند

خونين چو ديد رأس پدر را رقيه، خواست *** با اشك خويش خون ز رخش شستشو كند

خوابيد در خرابه كه تا كاخ ظلم را *** با ناله يتيمي خود زير و رو كند

* * *

 

زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام) در خرابه شام

 

من كه اين سان جا در اين ويرانه بي در گرفتم *** مرغ دور از آشيانم، سر به زير پر گرفتم

عمه ام درس فداكاري به من آموخت منهم *** پرده از ظلم يزيد شوم بد اختر گرفتم

صفحه 148

كاخ بيدادش من ويران نشين ويران نمودم *** صبر كردم تا از آن بيدادگر كيفر گرفتم

تا شود ثابت به عالم ظلم او مظلومي من *** زين سبب اين گوشه ويرانه را سنگر گرفتم

جان بها مي خواست بهر رأس بابم آن ستمگر *** جان بدادم تا كه در بر، اين سر انور گرفتم

اي پدر، جانم به لب آمد زدوري تو امّا *** لب نهادم بر لب تو، زندگي از سرگرفتم

شد رخم نيلي و بازويم كبود از تازيانه *** منهم اين ميراث را بلكه از مادر گرفتم

بهر پاس دين، در اين خلوتسرا منزل نمودم *** پايگاهي از براي خود در اين كشور گرفتم

ساختم در اين خرابه، سوختم از درد هجران *** صبر كردم تا جهاني را به زير پر گرفتم

سوخت داغ آن سه ساله، جان زينب را هنرور *** منهم از دوري قبرش، روز و شب آذر گرفتم

هنرور

 

زبان حال رقيه بنت الحسين

 

من رقيه دختر ناكام شاه كربلايم *** بلبل شيرين زبان گلشن آل عبايم

ميوه باغ رسولم، پاره قلب بتولم *** دست پرورد حسينم، نور چشم مرتضايم

صفحه 149

كعبه صاحبدلانم، قبله اهل نيازم *** مستمندان را پناهم، دردمندان را دوايم

من يتيمم، من اسيرم، كودكي شوريده حالم *** طايري بشكسته بالم، رهروي آزرده پايم

زهره ديوان عصمت، ميوه بستان رحمت *** منبع فيض و عنايت، مطلع نور خدايم

گُلبني از شاخسار قدسِ تقوي و فضيلت *** كوكبي از آسمان عفت و شرم و حيايم

شعله بر دامان خاك افكنده آه آتشينم *** لرزه بر اركان عرش افتاده از شور و نوايم

گرچه در اين شامويران گشته ام چون گنج پنهان *** دستگير مردم افتاده پا و بينوايم

من گلابم بوي گل جوئيد از من زآنكه آيد *** بوي دلجوي حسين از خاك پاك باصفايم

اي رسا، از آستانش هرچه خواهي آرزو كن *** عاجز از اوصاف اين گل مانده طبع نارسايم

رسا

 

زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام)

 

زائرين قبر من، اين شام عبرت خانه است *** مدفنم آباد و قصر دشمنم ويرانه است

صفحه 150

دختري بودم سه ساله دستگير و بي پدر *** مرغ بي بال و پري را اين قفس كاشانه است

بود او مردي ستمگر، صاحب قدرت، يزيد *** فخر مي كرد او كه مستم در كفم پيمانه است

داشت او كاخي مجلّل، دستگاهي با شكوه *** خود چو مردي كز غرور منصبش ديوانه است

داشتم من بستري از خاك و باليني زخشت *** همچو مرغي كو بسا، محروم زآب ودانه است

تكيه مي زد او به تخت سلطنت با كرّ و فرّ *** اين تكبّر ظالمان را عادت روزانه است

من به ديوار خرابه مي نهادم روي خود *** آن سبب شد رو سپيدم شهرتم شاهانه است

بر تن رنجور من شد كهنه پيراهن كفن *** پر شكسته بلبلي را اين خرابه لانه است

محو شد آثار او تابنده شد آثار من *** ذلت او عزت من هر دو جاويدانه است

«كهنموئي» چشم عبرت باز كن بيدار شو *** هركه از اسرار حق آگه نشد بيگانه است

كهنموئي

 

دختر شاه شهيد

 

مُرد در ويرانه و ويرانه را آباد كرد *** ديد بس بيداد و برپا رسم عدل و داد كرد