بخش 8

غروب عاشورا ( شام غریبان ) دل بی#160;تاب مرکب عشق پریشان تشنه لب عاشورا آتش اشک آیینه خاک گلاب اشک سرخ فامی عشق تنهایی شام غم انگیز تن#160;های بی#160;سر بغض ماتم شام غریبان غربت لاله خیمه در آتش هم#160;رنگ شفق ماتم دیده زورق بشکسته شکسته دل شرار شعله عطر گل#160;های زهرا ( علیها السلام ) قتلگاه عشق آلاله موعود حدیث داغ گل باغ مدینه یاس پرپر فریاد دل اشک دل

171

غروب عاشورا

( شام غريبان )

173

دل بي تاب

به چشم من گلاب ناب دادند

دلم بي تاب بود و تاب دادند

بگو اي ذوالجناح اكنون كه آيا ؟

گل پژمرده ام را آب دادند ؟

* *

مركب عشق

چه گويم با تو شرح حال خود را

كه مي بينم سيه اقبال خود را

چرا اي ذوالجناح اي مركب عشق

به خون آغشته كردي يال خود را

* *

174

پريشان

مرا باشد ز ماتم چشم گريان

دلي دارم چو يال تو پريشان

بگو با من براي چيست اي اسب

صداي هلهله آيد ز ميدان

* *

تشنه لب عاشورا

هستي ز غم تو دل شكسته است حسين

از داغ تو اشك ، غنچه بسته است حسين

چون چشم تو اي تشنه لب عاشورا

درياي دلم به خون نشسته است حسين

* *

175

آتش اشك

زينب زِ فراق با خبر مي گردد

در آتش اشك شعله ور مي گردد

يك مركب بي سوار و زخمي در باد

با يال پريشان شده بر مي گردد

* *

آيينه خاك

آيينه خاك پر زِ بوي گل بود

بشكسته دلي به جستجوي گل بود

مي ريخت سرشك باغبان و مي ديد

يك دشت پُر از خار به روي گل بود

* *

176

گلاب اشك

آمد به درون قتلگه خواهر او

مي ريخت گلاب اشك بر پيكر او

چون ديد كه پاره پاره گرديد تنش

خم گشت و گرفت بوسه از حنجر او

* *

سرخ فامي عشق

لاله ي داغدار من تشنه ي سر جدا حسين

سرخ شده ز خون تو تربت كربلا حسين

پاره ي قلب مصطفي ميوه ي باغ مرتضي

تنت به روي خاك ها سرت به نيزه ها حسين

اي گل حق وجه اله ، فتاده اي به قتلگاه

بي تو كشد فغان و آه زمين نينوا حسين

177

آن كه شرر به ما زده به عشق پشت پا زده

شعله به خيمه ها زده خصم تو از جفا حسين

مرغ دلم به كوي توست روي دلم به سوي توست

رأس تو يا گلوي توست مي زندم صدا حسين

اي همه هست و بود من ياس ز خون كبود من

كبوتر وجود من بال گشوده يا حسين

دل شده در نواي تو بر تو و لاله هاي تو

گريه كند براي تو سيدةُ النّسا حسين

ديده به خون تپيده است خون به رخم چكيده است

قاتل تو بريده است رأس تو از قفا حسين

شوكت نام نامي ات جلوه ي سرخ فامي ات

بياد تشنه كامي ات شد قدِ من دو تا حسين

من كه فتادم از نفس خيز و به داد من برس

غير تو نيست هيچ كس با دلم آشنا حسين

داغ تو گشت هم نشين با منِ خسته و حزين

سرود « ياسر » اين چنين شرح غم مرا حسين

* *

178

تنهايي

بيا اي گل به امداد دلم رس

به اين ويران ، غم آباد دلم رس

منم تنها در اين صحراي ماتم

بيا مادر به فرياد دلم رس

* *

شام غم انگيز

به جز ماتم ندارد محفل من

خزان اينجا شد اي دل حاصل من

در اين شام غم انگيز غريبي

بسوزد خيمه ها مثل دل من

* *

179

تن هاي بي سر

خزان باغ حيدر را ببينيد

شقايق هاي پرپر را ببينيد

به روي خاك هاي غرقه در خون

فقط تن هاي بي سر را ببينيد

* *

بغض ماتم

شرر بر آسمان زد ناله هايش

نشسته بغض ماتم در صدايش

به غير از كودكان دل شكسته

نمانده هيچ كس ديگر برايش

* *

180

شام غريبان

گوشي كه از ظلم عدو شد پاره پاره

كردم مداوايش به خون دل دوباره

پايي كه شد مجروح از خار مغيلان

بگذاشتم مرهم بر آن با قلب سوزان

آنجا كه طفلت ناله از عمق گلو زد

در پيش چشم من عدو سيلي بر او زد

از حد فزون بين كينه ي اهل جفا را

كردند غارت هر چه بود از آل طاها

آنانكه چشم خويش بر ظلمت گشودند

از اهل بيت مصطفي معجر ربودند

مي گويمت ، با آنكه بال و پر نداريم

شامي از اين شب ما پريشان تر نداريم

رحمي بحال كودكان ما نكردند

از هيچ ظلمي بهر ما پروا نكردند

يك سو شرار شعله ها از اهل كين بود

يك سو ميان خيمه زين العابدين بود

181

ديدم دو كودك روي خاك افتاده بودند

هر دو به زير خارها جان داده بودند

ما را كه مي بوديم از ماتم نصيبان

شام پريشان بود ، ني شام غريبان

* *

غربت لاله

آنجا كه شرر به سينه افروخت خيام

بر غربت لاله ديده مي دوخت خيام

مانند دل شكسته آل الله

در آتش ظلم خصم مي سوخت خيام

* *

182

غروب روز عاشورا

خيمه در آتش

دل زينب زِ ماتم سوزد امّا خيمه در آتش

ازين غم جان عالم سوزد امّا خيمه در آتش

ز داغ لاله هاي پرپر كرب و بلا او را

بروي گونه شبنم سوزد امّا خيمه در آتش

هنوز از تشنه كامي حنجر سقّاي نام آور

كنار نهر علقم سوزد امّا خيمه در آتش

در آن سو زآتش تب پيكر سجّاد مي سوزد

درين سو مشك و پرچم سوزد امّا خيمه در آتش

رسيد از كربلا ـ حتّي ـ شرار شعله برگردون

كزان عيسي بن مريم سوزد امّا خيمه در آتش

از اين داغ جگر سوز و غم جانكاه عاشورا

دل اولاد آدم سوزد امّا خيمه در آتش

غروب روز عاشوراست « ياسر » قلب هر عاشق

مكرّر در محرّم سوزد امّا خيمه در آتش

* *

183

هم رنگ شفق

از داغ غم تو لاله گون بود رخم

هم رنگ شفق ز خصم دون بود رخم

چون جسم تو پاره پاره گرديد دلم

چون پيرهن تو غرقه خون بود رخم

* *

ماتم ديده

اين دل كه مراست فوجي از غم ديده

چشمي كه مراست ، اشك هر دم ديده

در هيچ كجاي عالم اي انسان ها

هرگز نزنند آن كه ماتم ديده

* *

184

زورق بشكسته

روي گر در قتلگه با التهاب آورده ام

از فرات چشم بر اين تشنه آب آورده ام

تا نسوزد حنجر خشكيده او بيشتر

از برايش سايبان در آفتاب آورده ام

هر چه گفتا تشنه ام پاسخ ندادش هيچ كس

بر سؤال بي جواب او جواب آورده ام

شد كتاب درد و داغ كربلا جسمش ـ ومن

حاشيه از خون دل بر اين كتاب آورده ام

بر گل پنهان شده در زير خار نيزه ها

از گلستان دو چشم خود گلاب آورده ام

قتلگه رحل است و قرآن پيكر صد پاره اش

با وضو روجانب « دار الثّواب » آورده ام

تا بگيرد روشنايي چشم اشك آلود من

رو به سوي نور چشم بو تراب آورده ام

زورق بشكسته درياي هجرانم ولي

از ميان موج خون دُرّ خوشاب آورده ام

185

« ياسر » از عطر سرشكم مي تراود بوي خون

من كه رو در قتلگه با اضطراب آورده ام

* *

شكسته دل

زينب كه زغم نشسته مي خواند نماز

جان از هر دو جهان گسسته ، مي خواند نماز

ديدند تمام عرشيان مويه كُنان

بشكسته دلي شكسته مي خواند نماز

* *

شرار شعله

مانند شرار شعله افروخته بود

در مخزن سينه آه ، اندوخته بود

آن شب كه شكسته دل نماز شب خواند

همسايه ي لاله هاي دل سوخته بود

* *

186

عطر گل هاي زهرا ( عليها السلام )

دلم بي تاب تر از موج درياست

دو چشمم چشمه جوشان صحراست

فضاي كربلا اينك معطّر

ز عطر پيكر گل هاي زهراست

* *

قتلگاه عشق

در آن وادي پريشان بود زينب

ز داغي ديده گريان بود زينب

كنار قتلگاه لاله عشق

زغم سر در گريبان بود زينب

* *

187

آلاله موعود

رخ آلاله موعود بوسيد

گلي از گلشن معبود بوسيد

نشست و با لب خشكيده خويش

لبِ رگ هاي خون آلود بوسيد

* *

حديث داغ

جهاني را زِ غم دلگير مي كرد

طلوع عشق را تعبير مي كرد

كنار پيكر گل هاي خونين

حديث داغ را تفسير مي كرد

* *

188

گل باغ مدينه

ز داغت اي گل باغ مدينه

مرا درياي خون گرديد سينه

ز جا خيز اي برادر ، جان زينب

براي ديدنت آمد سكينه

* *

ياس پرپر

اي خاك گشته گلگون سرو و صنوبرم كو

من آمدم بگوييد آن ياس پرپرم كو

بوي غروب آيد زين دشت غم گرفته

شد تيره روزگارم خورشيد باورم كو

در زير تيغ و نيزه مي گردم از پي او

اي موج خون به ميدان ، گم گشته گوهرم كو

شام غم غريبان هرگز سحر ندارد

189

اي شام تيره برگو رخشنده اخترم كو

من زينب حزينم ، دل خسته وغمينم

تنها چه سازم اينجا ياران برادرم كو

اي وادي شفق گون مي پرسم از تو اكنون

شمشاد غرقِ در خون يعني كه اكبرم كو

مشك و علم فتاده برخاك روبرويم

سقّاي تشنه كامان ، نخل تناورم كو

در پشت پرده غم بانگ رباب برخاست

اي مهد خالي از گل ششماهه اصغرم كو

اي دشت هاي ويران گوييد با اسيران

دُرّيتيم ، قاسم ، نوباوه حرم كو

از مجتبي دو مه بود ، اي دل به همره من

يك مه فتاده اينجا آن ماه ديگرم كو

بي روي دوست « ياسر » من جان به تن ندارم

آن يار نازنينِ با جان برابرم كو

* *

190

فرياد دل

شكست از سنگ هجرانت سبويم

كجايي اي تمام آرزويم

چنين با خويشتن در گفت و گويم

« گلي گم كرده ام مي جويم او را »