بخش 10

225

با كاروان عشق

در شهر شام

227

قلب شكسته

گل شد خزان ز شام ، اي واي امان ز شام

آه و فغان ز شام ، اي واي امان ز شام

يارم نبوده كس ديدم به هر نفس

زخم زبان ز شام ، اي واي امان ز شام

رويِ ز اشك رنگ ، زخم زبان و سنگ

دارم نشان ز شام ، اي واي امان ز شام

يك جان و صد بلا ، گرديده از جفا

قامت كمان ز شام ، اي واي امان ز شام

زان شهر پُر ستم ، دارم هنوز هم

آتش به جان ز شام ، اي واي امان ز شام

ويرانه منزلم ، هم چشم و هم دلم

شد خون فشان ز شام ، اي واي امان ز شام

يك رأس وطشت زر ، طفلان خون جگر

اين غم بخوان زشام ، اي واي امان ز شام

از بعد كربلا ، ظلمي كه شد به ما

باشد عيان زشام ، اي واي امان ز شام

228

بي صبر و حوصله ، دل خسته قافله

مي شد روان ز شام ، اي واي امان زشام

« ياسر » شكسته است از داغ خسته است

قلب جهان ز شام ، اي واي امان زشام

* *

براي حضرت امام زين العابدين ( عليه السلام )

يك نيستان لاله

اي گل باغ ولا يا علي بن الحسين

چشمه فيض خدا يا علي بن الحسين

هفت گردون را تويي چارمين خورشيد عشق

جلوه بدر الدّجي يا علي بن الحسين

تشنگان عشق را جامي از كوثر بده

ساقي آب بقا يا علي بن الحسين

آيت ايزد تويي جلوه سرمد تويي

حق تويي سر تا به پا يا علي بن الحسين

گر جدا گردد سرم مي نگردد تا ابد

دست من از تو جدا يا علي بن الحسين

كي كند سائل رها رشته لطف تو را

تو اميري من گدا يا علي بن الحسين

229

با دل پردرد خود در حريمت آمدم

اي درت دار الشّفا يا علي بن الحسين

بر مزارت آفتاب سايه اندازد به روز

اي فروغ كبريا يا علي بن الحسين

ابر چشمت ژاله ريز ماه رويت لاله گون

بر شهيد كربلا يا علي بن الحسين

رهنورد دشت غم همركاب درد وداغ

قافله دار بلا يا علي بن الحسين

يك نيستان لاله را از تو بگرفت آسمان

در زمين نينوا يا علي بن الحسين

با لب خشكيده ات شام عاشورا ز غم

سوختي چون خيمه ها يا علي بن الحسين

اي گل يكتاي عشق در دو عالم دست گير

« ياسر » افتاده را يا علي بن الحسين

* *

در غريبستان عشق

يادگار يك بهار آيينه ي پرپر تويي

در اسارت عشق را همواره روشنگر تويي

همطراز آفتاب و همنشين ماهتاب

نور چشمان حسين و ثاني حيدر تويي

230

در هواي كشتگان كربلا تا شهر شام

طاير از تير غم بشكسته بال و پر تويي

آن كه در اوج غريبي در غريبستان عشق

بوسه زد مانند زينب بر رگ حنجر تويي

آن كه روي ناقه ي عريان به زير آفتاب

سايه ي رأس پدر را داشته برسر تويي

از زمين كربلا تا كوفه و شام بلا

آن كه ديده تازيانه خوردن خواهر تويي

مي چكيد از ساق هاي پاي تو خون برزمين

يعني اي دُرّ گران خونين ترين گوهر تويي

بس كه با ياد شهيدان گريه كردي روز وشب

بي گمان يعقوب اهل بيت پيغمبر تويي

« ياسر » از داغ جگر سوز امام چارمين

آن كه دارد در قلم صد شعله ي آذر تويي

* *

231

حضرت امام سجاد ( عليه السلام )

خزان حادثه

داد روي ناقه عريان عدو مأوا مرا

مي بَرَد منزل به منزل همره سرها مرا

داغ ها ديدم نيفتادم ز پا امّا كنون

خنده مردم به هر وادي فكند از پا مرا

طايري بودم كه بستند از جفا بال و پرم

خون چكيد از بال ها امّا نشد پر ، وا مرا

در اسارت هستي از كف داده بودم بي گمان

گر نبود امدادهاي زينب كبري مرا

سرو بودم ليك در فصل خزان حادثه

زير بار غصّه خم شد قامت رعنا مرا

روي ني هجده شقايق ديده ام كز داغشان

گرد اندوه و عزا بنشست بر سيما مرا

« ياسر » از داغ جگر سوز شقايقهاي عشق

سينه شد صحراي ماتم ، ديده چون دريا مرا

* *

232

در سوگ حضرت امام سجاد ( عليه السلام )

داغ لاله ها

نيست از نخل بلا جز اشك غم حاصل مرا

لاله گون از خون دل گرديد آب وگل مرا

از فراق روي يك يوسف اگر يعقوب سوخت

هجر هفتاد و دو يوسف كرده خونين دل مرا

گرچه كم شد آفتاب روي بابا از سرم

ليك مي انداخت رأسش سايه در محمل مرا

طايري با بال هاي بسته بودم ، داد خصم

گه به زندان گاه در ويرانه ها منزل مرا

غرق در درياي غم بودم ز داغ لاله ها

موج زهر خصم خواهد برد تا ساحل مرا

گرچه دشمن داد بر من زهر از راه جفا

ليك شد داغ جگر سوز پدر قاتل مرا

زندگي « ياسر » برايم سخت مشكل مي گذشت

مرگ آمد از ره و حل گشت اين مشكل مرا

* *

233

مجلس يزيد

235

گل زهرا ( عليها السلام )

گلِ زهرا زِ خاري ديد آزار

و زينب ناله مي زد با دل زار

گريبان چاك كرد و گفت اي خصم

زِ لب هاي حسينم چوب بردار

* *

شفق گون

دو چشم زينب آنجا بحري از خون

دل بي تاب او از غصه محزون

ميان طشت زر خورشيد زهرا

ز چوب خيزران مي شد شفق گون

* *

236

در مجلس يزيد

داغداران

چوب را بردار ما را طاقت ديدار نيست

داغداران را توان اين همه آزار نيست

در كنار اين سر غرقِ به خون در طشت زر

ناله هايي جز فغان حيدر كرّار نيست

اي كه بر لعل لبانش مي زني چوب از جفا

بيش از اين گل را توان صدمه هاي خار نيست

ما مگر اولاد زهراي مطهّر نيستيم

يا مگر اين سر عزيز احمد مختار نيست

از چه بر لب هاي پاكش چوب خزران مي زنيد

او كه جز آيات قرآن بر لبش گفتار نيست

كاش مي برديد ازين مجلس برون اطفال او

كودكان را تاب در اين لحظه غمبار نيست

اشك ما را شاميان با خنده پاسخ مي دهند

يك تن اينجا تا شود بر آل احمد يار نيست ؟

بي قراران را قراري مي دهند از لطف ، ليك

« ياسر » اينجا داغداران را كسي غمخوار نيست

* *

237

آيينه دلها

اين سر زاده ي زهراست مزن چوب جفا

لاله ي گلشن طاهاست ، مزن چوب جفا

اين كه فرياد وفغان دارد از اين قصّه به لب

خواهرش زينب كبراست ، مزن چوب جفا

بر لب غرق به خونِ سر خونين پدر

دختري گرم تماشاست ، مزن چوب جفا

كودكي مويه كُنان موي كنان مي گريد

نگهش جانب باباست ، مزن چوب جفا

شرم كن شرم رسد ناله ي زهرا بر گوش

مادرش فاطمه اينجاست ، مزن چوب جفا

ني فقط اهل سماوات و زمين مي نالند

در جنان شيون و غوغاست ، مزن چوب جفا

بيش از اين اي همه ظلمت ، مشكن حرمت را

اين سر آيينه ي دل هاست ، مزن چوب جفا

مي زني چوب بر آن لعل كه احمد بوسيد

جدّ او شافع عقباست ، مزن چوب جفا

238

آن لبي را كه از آن آيه تلاوت مي كرد

پيش چشم همه پيداست ، مزن چوب جفا

« ياسر » غمزده با اهل حرم مي گويد

ديده ها غرق تمنّاست ، مزن چوب جفا

* *

239

حضرت رقيه خاتون

بنت الحسين ( عليه السلام )

241

گوشه ي تنهايي

به جاي بالش امشب روي خشت آمد سري كوچك

گرفته جاي در كنج خرابه گوهري كوچك

براي خواب خود در گوشه اي تنهاتر از هر شب

به روي خاك ها گسترده گويا بستري كوچك

پياده آمده ، خسته ست ، خوابش برده زود امّا

كنار او نشسته موپريشان خواهري كوچك

نبودش چون كه مادر تا در آغوشش كشد آنجا

سكينه خواهرش آمد به نقش مادري كوچك

فقط نام پدر ـ نام پدر را مي برد بر لب

به آتش مي كشد دل را نواي حنجري كوچك

خرابه تيره تر گردد ز شب هاي دگر زيرا

كه خامُش مي شود امشب دوباره اختري كوچك

وصال امشب ميّسر مي شود ، باشد تماشايي

ملاقات پدر با دل شكسته دختري كوچك

دو پلكش روي هم آمد ، لبش خاموش از گفتن

به همراه پدر مي رفت با بال و پري كوچك

242

براي غسل اين پيكر بريزيد آب آهسته

كه دارد زخم ها از تازيانه پيكري كوچك

به روي خاك قبرش كاش بنويسند اين جمله

نهان شد گوشه ي ويرانه امشب كوثري كوچك

قيامت شد ، سكوت شب شكست از داغ او « ياسر »

به پا شد در عزاي جانگدازش محشري كوچك

* *

243

در ماتم حضرت رقيه ( عليها السلام )

در شرارستان هجر

انتظارم كُشت تا بابا به فريادم رسيد

بي خبر از ديگران تنها به فريادم رسيد

از فراز ني نظر مي كرد بر حالم ولي

فرصتي تا يافت در اينجا به فريادم رسيد

روز بي آبي به دشت كربلا مانند گل

از عطش مي سوختم سقّا به فريادم رسيد

آن شبي كز ناقه عريان فتادم روي خاك

مانده بودم بي معين ، زهرا به فريادم رسيد

لحظه اي كز راه ماندم ، بر رخم سيلي زِ كين

خصم مي زد ، زينب كبري به فريادم رسيد

در شرارستان هجر افتاد « ياسر » تا كه دل

ديده ام دريا شد و دريا به فريادم رسيد

244

نسيم شعله خيز

چه سري ، چه آفتابي ، چه مهي ، چه ماهتابي

چه شكفته ارغواني ، چه گلي ، چه عطر نابي

چه دلي ، چه دلنوازي ، چه شبي ، چه شبچراغي

چه غمي ، چه غمسرايي ، چه خرابه ي خرابي

چه لبي ، چه سرخ لعلي ، چه شراره ي خموشي

چه سكوت جانگدازي ، چه سؤال بي جوابي

چه كمان ، چه تير آهي ، چه قدي ، چه قد كماني

چه رهي ، چه خسته جاني ، چه تعب ، چه التهابي

چه فراق دلخراشي ، چه دو چشم خون فشاني

چه فغان ، چه ناله هايي ، چه شب پر اضطرابي

چه شرار سينه سوزي ، چه نسيم شعله خيزي

چه نوشته « ياسر » از دل ؟ ، چه دلي ، چه صبر وتابي ! ؟

* *

245

پرو بال سوخته

شد رأس تو روشنگر كاشانه ام امشب

از نور تو گشت آينه ويرانه ام امشب

با آنكه پر وبال من از آتش غم سوخت

بر شمع سر پاك تو پروانه ام امشب

تا شانه كنم موي پريشان شده ات را

بگذار سرخود به روي شانه ام امشب

باسوز دل و اشك غمت اُنس گرفتم

زان روست كه با غير تو بيگانه ام امشب

غمخانه دلگير من خسته دل اينجاست

رونق بده بابا تو به غمخانه ام امشب

مي ميرم از اين وصل كه گرديده نصيبم

پر شد زمي داغ تو پيمانه ام امشب

تا آنكه جدا از پدر خويش نباشم

اي جان تو برو همره جانانه ام امشب

عيبم مكن اي دل كه زهجران رقيه ( عليها السلام )

چون « ياسر » دل سوخته ديوانه ام امشب

246

خوناب اشك

ماه شفق گون ز كجا آمدي

از چه در اين تيره سرا آمدي

در شب تاريك منِ خسته دل

نيمه ي شب جلوه نما آمدي

چشم و چراغ علي و فاطمه

گوشه ي ويرانه چرا آمدي ؟

پاي پُر از آبله دارم پدر

خسته دلم ، بهر شفا آمدي

منتظر رؤيت تو بوده ام

ديدن دختر ز وفا آمدي

آه كه نشناختمت روي ني

گرچه به ني همره ما آمدي

سير كنم رأس پُر از خون تو

حال كه از كرب و بلا آمدي

مي چكد از چشم تو خوناب اشك

از چه چنين غرق عزا آمدي

247

كرب و بلا بود كه ديدم تو را

ديدن من شام بلا آمدي

« ياسر » از اين آه جگر سوز من

خوب تو در شور و نوا آمدي

* *

در رثاي حضرت رقيه ( عليها السلام )

اشك شمع

جانِ بر لب رسيده دارم من

قدِّ از غم خميده دارم من

سرِ در خون نهفته داري تو

چشمِ در خون تپيده دارم من

ديگر اي مه متاب كز رأفت

آفتابي دميده دارم من

آه و افسوس روي دامانم

سرِ از تن بريده دارم من

ديده بگشا كه از غمت بابا

رنگِ از رخ پريده دارم من

باغبانا ز هجر بي تابم

خار ماتم به ديده دارم من

« ياسر » از شوق ديدنش چون شمع

اشكِ بر رخ چكيده دارم من

248

زبان حال حضرت رقيه ( عليها السلام ) در خرابه شام

عطش ديدار

عمّه ! امشب گوهري دارم تماشاكردني

بهتر از گوهر ، سري دارم تماشاكردني !

يوسف زهراست مهمان منِ ويران نشين

ميهمان نه ، دلبري دارم تماشاكردني

آسمان هم چشم بگشوده ست بر ويرانه ام

چون كه امشب اختري دارم تماشاكردني

گر چه تاريك ست مأوايم ، ولي از خاك و خشت

كنج ويران ، بستري دارم تماشا كردني !

من به ياد لعل پاكت كز عطش خشكيده بود

اي پدر ! چشم تري دارم تماشاكردني

اين چنين در پشت ابر آيا شفق را ديده اي ؟ !

نيلي از كين ، پيكري دارم تماشاكردني !

ميكده ويرانه ، من سرمست از شوقِ وصال

در كف خود ساغري دارم تماشاكردني

« ياسر » از داغ پدر در بيقرارستان دل

مثل لاله ، آذري دارم تماشاكردني

249

نذر حضرت رقيّه خاتون ( عليها السلام )

در آرزوي وصل

نشد وصل پدر آخر نصيبم

چه سازم من كه تنها و غريبم

ندارم آرزويي جز وصالت

كجايي اي پدر جان ، اي حبيبم

چه سازم گر به بالينم نيايي

اميدم ، هستي ام ، والا طبيبم

اجابت در دعاي هر غريبي ست

بيا بابا كه در « اَمَّن يجيبم »

يتيمان را شكيبايي محال است

از اين رو بي قرار و بي شكيبم

ز ني گاهي دو چشمت سوي من بود

به ياد آن دو چشم دل فريبم

گهي بر صورتم زد خصم سيلي

گهي با تازيانه زد نهيبم

ز هجرش جان سپارم « ياسر » امشب

نشد وصل پدر آخر نصيبم

250

شوق ديدار

گرفتم بار هجرانت به شانه

چه كرده با من اين خصم زمانه

به شوق ديدنت گرديده نيلي

رخ از سيلي تنم از تازيانه

* *

ماه نيلگون

دلم آيينه ي رنج فزون است

دو چشم كوچك من غرقه خون است

چو ماهي كه به پشت ابر تيره ست

تمام پيكر من نيلگون است

* *