بخش 1

ادعيه و زيارات مدينه منوّره

با ترجمه فارسي

تهيه و تنظيم: مركز تحقيقات حج

 

9

پيشگفتار

 

دعا چيست و چند قسم دعا داريم؟

دعا در لغت به معناي خواندن و در اصطلاح، درخواست حاجت از خداوند مي باشد.

دعا بر دو قسم است:

1 ـ گاه دعا كننده مطالب و نيازهاي خود را به زبان خود و به هر بياني كه قدرت بر آن دارد در پيشگاه خداوند اظهار مي كند، اين قسم را «دعاهاي غير وارده» مي نامند.

2 ـ قسم دوّم آنكه دعا كننده مطالب و خواسته هاي خود را با الفاظ مخصوصي كه از معصومين(عليهم السلام) رسيده است اظهار مي نمايد، اين قسم ادعيه را «دعاهاي وارده» يا «ادعيه مأثوره» مي نامند.

ادعيه مأثوره نيز بر دو قسم است:

10

الف ـ ادعيه اي كه بايد در شرايط خاصّي خوانده شود، مثلاً در وقت مخصوص يا محل معلوم، و بالاخره آداب و شرايط ويژه اي از زبان معصوم(عليه السلام) براي آن ذكر شده باشد.

ب ـ دعاهايي كه از معصوم رسيده ولي براي آنها هيچ گونه شرطي ذكر نشده است.

البته هر نوع دعا و درخواست از پروردگار يكتا، مطلوب شارع است، و در روايت وارد شده: «الدُّعاءُ مُخُّ العِبادة»(1)مغز و روح عبادت همان دعا است. همچنين در قرآن كريم در مناسبت هاي مختلف از زبان پيامبران و اولياي الهي دعاهايي نقل شده است، لكن ثواب و فضيلت دعاهاي مأثوره ـ وارده از معصوم(عليه السلام) ـ براي كسي كه آشنا به معاني آنها باشد، به مراتب بيش از دعاهاي معمولي است، زيرا معصومين(عليهم السلام) به امراض روحي فرد و جامعه آشناتر و به كيفيّت راز و نياز با حق تعالي آگاه تر هستند، و ساير انسان ها گاهي به جاي خير خويش شرّ، و گاهي به جاي سود و
سعادت، زيان و شقاوت مي طلبند: "  وَيَدْعُ الاِْنسانُ بِالشَّرِّ

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ بحار، ج93، ص300

11

دُعاءَهُ بِالْخَيْرِ وَكانَ الاِْنْسانُ عَجُولاً "  .(1)

بنابر اين سزاوار است دعا كننده چگونگي درخواست مطالب و حاجات خود را از معصوم فرا گيرد.

البته تشخيص دادن دعاهاي وارده و آگاهي از سخن معصوم كار آساني نيست. اگر كسي بتواند از مدارك موجود، و با موازين علمي صحّت صدور دعا از معصوم را به دست آورد، مي تواند آن را به قصد ورود بخواند، ولي اگر دليل معتبر و مدرك قابل اعتمادي پيدا نكند و در پژوهش ها و بررسي هاي خود به اين نتيجه برسد كه سند فلان دعا ضعيف و غير قابل اعتماد است، نبايد آن را به طور جزم به معصوم نسبت دهد، بلكه به اميد درك ثواب و رسيدن به پاداش آن را بخواند، در اين صورت حتّي اگر در تشخيص خود به خطا رفته باشد، به ثواب آن خواهد رسيد.

 

رجاء مطلوبيت:

گاهي دعا يا عملي كه سند معتبر هم دارد مربوط به زمان يا

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ اِسراء: 11، ترجمه: «انسان (بر اثر شتابزدگي) بديها را طلب مي كند آنگونه كه نيكي ها را مي طلبد و انسان هميشه عجول بوده است.»

12

مكان خاصّي است، مانند دعاهاي ماه رمضان يا مناجات
مسجد كوفه، در چنين مواردي اگر كسي بخواهد آنها را در غير آن زمان يا آن مكان انجام دهد بايد آنها را فقط به عنوان رجاء و احتمال مطلوبيت بجا آورد، نه به قصد استحباب يا ثواب ثابت، يعني چنين نيت كند: «اين دعا را ميخوانم و اين عمل را انجام مي دهم به اميد آنكه مطلوب باشد و مأجور باشم».

شرايط استجابت و قبولي دعا:

در احاديث و روايات ما براي اجابت دعا شرايط متعدّدي بيان شده كه براي آگاهي از آنها مي توان به كتاب هاي مفصّل روايي مراجعه كرد كه ما در اينجا به برخي از آنها اشاره مي كنيم:(1)

امام صادق(عليه السلام) درجواب قومي كه عرض كردند:

ما دعا مي كنيم ولي مستجاب نمي شود، فرمودند: چون كسي را مي خوانيد كه نمي شناسيد: «لاَِنَّكُمْ تَدْعُونَ مَنْ

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ بحار، ج90 ، طبع بيروت، و ج93 طبع ايران.

13

لا تَعْرِفُونَهُ».(1)

شرط اوّل استجابت دعا معرفت پروردگار است، زيرا هر كس را به قدر معرفتش مزد مي دهند.

از حضرت علي(عليه السلام) سؤال شد: «فَما بالُنا نَدْعُوا فَلا نُجابُ؟» چرا دعاي ما مستجاب نمي شود؟ حضرت فرمود: «إِنَّ قُلُوبَكُمْ خانَتْ بِثَمانِ خِصال: أَوَّلُها أَنَّكُمْ عَرَفْتُمُ اللهَ فَلَمْ تُؤَدُّوا حَقَّهُ كَما أَوْجَبَ عَلَيْكُمْ...».(2)

اوّلين علّت آن است كه نسبت به خداوند معرفت و شناخت پيدا كرديد، ولي حقّ معرفت را عملاً پياده نكرديد.

رسول اكرم(صلي الله عليه وآله) فرمود: هر كس مي خواهد دعايش مستجاب شود بايد لقمه و كارش حلال باشد.(3)

امام صادق(عليه السلام) فرمود: خداوند دعاي بنده اي را كه برعهده اش، مظالم و حقوق مردم باشد يا غذاي حرام بخورد، قبول نمي كند.(4)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ بحار، ج90، ص368

2 ـ بحار، ج90، ص376

3 ـ بحار، ج90، ص372

4 ـ همان.

14

رسول اكرم(صلي الله عليه وآله) فرمود: خداوند دعاي كسي را كه حضور قلب ندارد، قبول نمي كند.(1)

امام صادق(عليه السلام) فرمود: خداوند به عزّت و جلال خود قسم ياد كرده كه من دعاي مظلومي را كه خود در حقّ ديگري چنين ظلمي نموده است، مستجاب نمي كنم.(2)

رسول اكرم(صلي الله عليه وآله) فرمود: دعايي كه اوّلش «بِسمِ اللَّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم» باشد، رَد نمي شود.(3)

رسول اكرم(صلي الله عليه وآله) فرمود: صلوات شما بر من مايه اجابت دعاي شما خواهد بود.(4)

امام صادق(عليه السلام) فرمود: هر كس پيش از خود به چهل مؤمن دعا كند، دعايش مستجاب مي شود.(5)

در حديث قُدسي وارد شده است: خداوند به حضرت عيسي(عليه السلام) فرمود: اي عيسي مرا بخوان همانند خواندن شخص

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ بحار، ج90، ص321

2 ـ بحار، ج90، ص320

3 ـ بحار، ج90، ج313

4 ـ بحار، ج91، ص54

5 ـ بحار، ج90، ص317

15

اندوهناك و غرق شده اي كه هيچ فريادرسي ندارد(1).

ملاحظه مي كنيد كه براي اجابت دعا شرايطي بيان شده است، و از همه بيشتر بر روي خود سازي و آمادگي براي ضيافت پروردگار و شناخت ميزبان حقيقي تكيه شده است.

آثار پذيرفته شدن دعا و زيارت در زندگي انسان:

قبولي دعا و زيارت از دو جهت قابل بررسي است:

الف: صحيح خواندن و قصد قربت داشتن ادعيه و زيارات و اگر غلط خوانده شود معناي آن به كلّي تغيير يافته و انسان را از رسيدن به اهداف آن دور مي كند.

ب: قبولي دعا و زيارت و پذيرفته شدن عند الله. يعني علاوه بر اينكه قربةً إِلَي الله انجام داده است، حضور قلب و معرفت الهي هم داشته و توانسته از تمايلات نفساني رهايي پيدا كند، و باخضوع و خشوع دعا و زيارت را انجام دهد، و در طول سفر خصلت هاي زشت دروني را يكي پس از ديگري ترك كرده و از سفره گسترده حق تعالي بهره مند شود، يعني در مهماني رسول خدا(صلي الله عليه وآله) و زهراي مرضيه(عليها السلام) و

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ بحار، ج90، ص314

16

ائمه بقيع(عليهم السلام) شركت نمايد و به قدر توان از غذاهاي معنوي
تناول كند. چنين فردي توانسته است درجاتي از تقوا را به دست آورد. قرآن كريم مي فرمايد: گوشت و خون قرباني به خدا نمي رسد، "  وَلكِنْ يَنالُهُ التَّقْوي مِنْكُمْ " (1)، بلكه تقواي حاصل از قرباني است كه انسان را بالا مي برد و به خدا نزديك مي كند.

در آيه ديگر مي فرمايد: در روزهاي مشخّص به ياد خدا باشيد (اشاره به مَناسك مني).

آنگاه مي فرمايد: " واتّقُوا اللّهَ " (2)، از خدا پروا كنيد.

اگر زائر حرمين شريفين به ياد خدا باشد، خود را از گناه حفظ نمايد، تمرين ترك معاصي داشته باشد، و حالت تقوا و پرهيزكاري پيدا كند، پس از حج مرتكب گناه نمي شود، و خصلت هاي خدايي در درونش جوانه مي زند، رسول گرامي اسلام(صلي الله عليه وآله) مي فرمايد: «آيَةُ قَبُولِ الْحَجِّ تَرْكُ ما كانَ عَلَيْهِ الْعَبْدُ مُقِيماً مِنَ الذُّنُوبِ»،(3) نشانه قبولي حج، ترك گناهان

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ حج : 37

2 ـ بقره : 203

3 ـ مستدرك الوسائل، ج10، ص165، ح11767

17

گذشته است.

بنابراين نشانه قبولي اعمال، دستيابي به تقوا و مراعات حدود الهي، پرهيز از گناه، و دوري از خصلت هاي زشت است، و اين معنا امكان ندارد مگر اينكه انسان هميشه خود
را در محضر حق سبحانه و تعالي ببيند، و مراقب اعمال و رفتار خود باشد، هر كاري را جهت رضاي پروردگار انجام دهد، با مردم آن گونه رفتار نمايد كه دوست دارد مردم با
او رفتار كنند، بندگان خدا از دست و زبانش در امان باشند،
در سختي ها و گرفتاري ها تكيه گاه محكمي براي نزديكان
به حساب آيد، به اعمال عبادي بويژه نماز اهميّت دهد، و سعي كند نمازهاي واجب را اوّل وقت و به «جماعت» برگزار نمايد.

چند توصيه در زمينه وحدت امّت اسلامي:

اگرچه درباره توصيه هاي لازم به حجّاج محترم كتاب هاي جداگانه اي نوشته شده و به طور مفصّل نكاتي را تذكّر داده اند، و ما هم در همين كتاب به مناسبت هاي مختلف به بعضي از آنها اشاره كرده ايم، لكن به خاطر اهمّيّت موضوع

18

سزاوار است برخي از نكات يادآوري شود:

 

الف ـ اهميّت وحدت امّت اسلامي

يكي از اسرار اعمال و مناسك حج و زيارت مَشاهد مشرّفه، تمرين تواضع و اخلاص، متخلّق شدن به اخلاق الهي، نمايش وحدت و عزّت امّت اسلامي و ارتباط نزديك با برادران ديني، و همدلي و تبادل نظر با آنها است. از اين رو زائر بيت الله الحرام و حرم نبوي(صلي الله عليه وآله) بايد به همه ميهمانان خانه خدا با هر مليّت و مذهب و از هر سرزميني كه باشند، با چشم عزّت و برادري بنگرد، و با برخورد مودّت آميز، آن گونه كه مايل است بندگان خدا با او رفتار نمايند، با ديگران رفتار كند، و با اقتدا به پيشوايان ديني خود مايه عزّت و زينت اسلام و رسول الله(صلي الله عليه وآله) و ائمّه اطهار(عليهم السلام) باشد، و در يك سخن اختلاف در مذهب نبايد موجب بدبيني و تشتّت گردد; زيرا مشتركات موجود ميان ما و مسلمانان فراوان است، و بايد تمام مسلمين در برابر دشمنان قرآن و انسانيّت يَد واحده باشند، و از عظمت و عزّت قرآن و اسلام دفاع كنند، و شايد به همين دليل است كه در روايات ما توصيه هاي مؤكّدي درباره

19

شركت در جماعات برادران ديني اهل سنت شده است.

پس زائران محترم از انجام كارهايي كه موجب بدبيني و تفرقه وجدايي امّت بزرگ اسلامي مي شود بايد پرهيز نمايند.

 

ب ـ ميهمانان خدا در سفر الهي حج

زيارت خانه خدا و قبر مطهر پيامبر اكرم و ائمّه بقيع ـ صلوات الله عليهم اجمعين ـ سفر الهي و داراي ابعاد گوناگون مي باشد، و چه بسا در زندگي تنها يك بار توفيق اين سفر معنوي نصيب انسان گردد، لذا سزاوار است به اهميّت و سازندگي آن بيش از پيش توجّه كنيم، و از هنگام تصميم و عزم به مسافرت تا پايان آن قدم به قدم، الهي بودنِ اين ميهماني را مدّ نظر داشته باشيم، و از ارزش و منزلت همسفران و رعايت حقوق آنها غفلت نكنيم، و در مواقع ازدحام و شلوغي روحيه عفو و اغماض و چشم پوشي از خطاي ديگران را پيشه خود سازيم، و از كمك و همراهي و خدمت به ميهمانان خانه خدا غفلت نورزيم، و اين سنّت ارزشمند پيامبر اكرم(صلي الله عليه وآله) و ائمّه معصومين(عليهم السلام) را زنده نگه داريم.

20

ج ـ فرصت را مغتنم بشماريم

عمر سفر كوتاه، و ايّام زيارت به زودي سپري مي گردد، بايد با برنامه ريزي منظم بهترين استفاده را از اوقات شبانه روز خود بنماييم، و به جاي وقت گذراني براي كارهاي بي نتيجه يا كم نتيجه، بيشترين وقت خود را صرف شناخت احكام و آداب و اسرار حج و زيارت و بهره مندي از مَشاهد شريفه و مواقف كريمه نماييم، كه از جمله آنها، حضور و شركت به موقع در نمازهاي جماعت مسجدالحرام و مسجدالنبي(صلي الله عليه وآله) و قرائت قرآن در اين دو مسجد با عظمت (حداقل يك ختم قرآن در مسجدالحرام و يك ختم در مسجدالنبي (صلي الله عليه وآله)) و خواندن دعاها و مناجات هاي وارده از طرف معصومين(عليهم السلام)در ايّام و مناسبت هاي مختلف مي باشد.

 

د ـ كيفيّت عبادت را فداي كميّت آن نكنيم

همان گونه كه قبلاً تذكّر داديم، روح و عظمت دعا و عبادت و مناسك حجّ به معرفت و اخلاص و رعايت ادب و حضور در محضر خداوند متعال بستگي دارد. لذا بايد تنها به مقدار و كميّت اعمال و عبادات خود اكتفا نكرده، بيشتر به

21

كيفيّت آن بپردازيم; زيرا اگر يك دعا يا زيارت و يا نماز، از روي معرفت و اخلاص باشد، موجب شكستن دل و تحوّل دروني انسان مي گردد، و باعث نجات از عذاب الهي و
دست يافتن به بهشت جاويد خواهد شد. «رَزَقَنَا اللهُ وَإِيّاكُمْ
إِنْ شاءَ اللهُ تَعالي».

آداب سفر

آداب و ادعيه سفر بسيار است، و ما در اينجا به برخي از آنها اشاره مي كنيم:

1 ـ وصيّت: مستحب است انسان قبل از شروع به سفر وصيّت كند، خصوصاً نسبت به حقوق واجبه و اداي دُيون. در روايات اهل بيت(عليهم السلام) نيز درباره وصيّت كردن به ويژه براي كسي كه قصد سفر دارد، تأكيد زيادي شده است.

2 ـ آگاه نمودن برادران ديني وآشنايان: از پيغمبراكرم(صلي الله عليه وآله) روايت شده كه فرمودند: از حقوق مسلمان بر برادر ديني خود، يكي اين است كه هرگاه خواست سفر كند آنان را مطّلع سازد، و او بر برادران ايماني حق دارد كه پس از مراجعت به ديدارش بيايند.

22

3 ـ دعاي سفر: مجلسي در تحفة الزائر مي فرمايد: مستحب است كه پيش از مسافرت غسل كند، و بگويد:

«بِسْمِ اللهِ وَبِاللهِ وَلاحَوْلَ وَلاقُوَّةَ إِلاّ بِاللهِ وَعَلي مِلَّةِ رَسُولِ
   «بنام خدا و با استعانت از او، نيرو و تواني جز به وسيله او نيست، بر آيين رسول خدا و
اللهِ وَالصّادِقِينَ عَنِ اللهِ صَلَواتُ اللهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ. اَللّهُمَّ
برگزيدگان راستين از سوي خداوند ـ كه درود خداوند بر همه آنها باد ـ مي باشم، خداوندا!
طَهِّرْ بِهِ قَلْبِي وَاشْرَحْ بِهِ صَدْرِي وَنَوِّرْ بِهِ قَبْرِي. اَللّهُمَّ اجْعَلْهُ لِي
به وسيله اين غسل دلم را پاك كن و سينه ام را گشاده، و قبرم را روشنايي بخش خداوندا!
نُوراً وَطَهُوراً وَحِرْزاً وَشِفاءً مِنْ كُلِّ داء وَآفَة وَعاهَة وَسُوء مِمّا
آن را برايم نور، پاكيزگي، مصونيت، شفاي از هر بيماري و آفت و آسيب و
أَخافُ وَأَحْذَرُ، وَطَهِّرْ قَلْبِيوَجَوارِحِي وَعِظامِي وَدَمِي وَشَعْرِي
ناخوشي كه از آن بيمناكم قرار بده، دل، جوارح، استخوان ها، خون، مو، پوست، مُخ، عصب
وَبَشَرِي وَمُخِّي وَعَصَبِي وَما أَقَلَّتِ الاَْرْضُ مِنِّي. اَللّهُمَّ اجْعَلْهُ
و ]خلاصه[ آنچه را كه از من بر روي زمين است پاك و طاهر ساز، خداوندا! آن را شاهد
لِي شاهِداً يَوْمَ حاجَتِي وَفَقْرِي وَفاقَتِي إِلَيْكَ يا رَبَّ الْعالَمِينَ،
فرمانبرداريم در روز احتياج و نياز و تنگدستي ام ]در قيامت[ قرار بده، اي پروردگار جهانيان
"  إِنَّكَ عَلي كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ "  ».
كـه تــو بــر هــر چـيـز تــوانـــايــي.»

23

4 ـ خانواده خود را جمع كند ودو ركعت (وبنابر قولي چهار ركعت) نمازبگزارد، در ركعت اوّل حمد وسوره توحيد و در ركعت دوّم حمد وسوره قدر را بخواند، و بعد از نماز تسبيحات حضرت زهراء(عليها السلام) را بگويد و از خداوند طلب خير كند به اين كيفيت كه بگويد: «أَسْتَخِيرُ اللهَ بِرَحْمَتِهِ خِيَرَةً فِي عافِيَة»، و آية الكرسي را بخواند، و حمد و ثناي الهي را بجا آورد، و صلوات و تحيّات بر حضرت رسول و آل او بفرستد، و بگويد:

«اَللّهُمَّ إِنّـِي أَسْتَوْدِعُكَ الْيَوْمَ نَفْسِي وَأَهْلِي وَمالِي وَوُلْدِي
   «خداوندا! امروز به تو مي سپارم، خودم، خانواده ام، دارايي ام، فرزندانم،
وَمَنْ كانَ مِنِّي بِسَبِيلِ الاِْيمانِ الشّاهِدَ مِنْهُمْ وَالْغائِبَ. اَللّهُمَّ
و همه منسوبين حاضر و غايب مؤمنم را، خداوندا!
احْفَظْنا بِحِفْظِ الاِْيمانِ وَاحْفَظْ عَلَيْنا. اَللّهُمَّ اجْمَعْنا فِي رَحْمَتِكَ
ما را در حفاظ ايمان نگاهدار و بر ما حافظ باش. خدايا! ما را تحت پوشش رحمتت
وَلا تَسْلُبْنا فَضْلَكَ إِنّا إِلَيْكَ راغِبُونَ. اَللّهُمَّ إِنّا نَعُوذُ بِكَ مِنْ
گرد آور و فضل و احسانت را از ما باز نگير كه ما به تو راغبيم. خداوندا! از دشواري
وَعْثاءِ السَّفَرِ وَكَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَسُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الاَْهْلِ وَالْمالِ
سفر، افسردگي بازگشت و از بدنمايي و بي آبرويي در ميان خانواده و مال

24

وَالْوَلَدِ فِي الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ. اَللّهُمَّ إِنّـِي أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ هذَا التَّوَجُّهَ
و فرزند در دنيا و آخرت به تو پناه مي بريم، خداوندا! من به قصد رضايت
طَلَباًلِمَرْضاتِكَ وَتَقَرُّباًإِلَيْكَ،اَللّهُمَّ فَبَلِّغْنِي ما أُؤَمِّلُهُ وَأَرْجُوهُ فِيكَ
تو و نزديكي به درگاهت بدينگونه به تو روي آورده ام، خداوندا! پس مرا به آرزو و اميدي كه به تو
وَفِي أَوْلِيائِكَ يا أَرْحَمَ الرّاحِمِـينَ».

وبه اوليايت دارم، برسان اي مهربان ترين مهربانان.»

و اگر خواست بگويد:

«اَللّهُمَّ إِنّـِي خَرَجْتُ فِي وَجْهِي هذا بِلا ثِقَة مِنِّي لِغَيْرِكَ، وَلا
   «خداوندا! من به اين سو بيرون شدم، نه به غير از تو اعتماد كرده ام و نه به
رَجاء يَأْوِي بِي إِلاّ إِلَيْكَ، وَلا قُوَّة اَتَّكِلُ عَلَيْها، وَلا حِيلَة اَلْجَأُ
پناهگاهي جز تو اميدوارم و نه به نيرويي متّكي مي باشم و نه به قدرتي
إِلَيْها إِلاّ طَلَبَ رِضاكَ وَابْتِغاءَ رَحْمَتِكَ وَتَعَرُّضاً لِثَوابِكَ وَسُكُوناً
اعتماد دارم، جز كسب رضا و رحمت تو و برخورداري از پاداش و اطمينان
إِلي حُسْنِ عائِدَتِكَ، وَأَنْتَ أَعْلَمُ بِما سَبَقَ لِي فِي عِلْمِكَ فِي
به جزاي نيكت نمي خواهم، و تو پيش از حركت من به اين سو به آنچه كه مرا در اين
وَجْهِي مِمّا أُحِبُّ وَأَكْرَهُ. اَللّهُمَّ فَاصْرِفْ عَنِّي مَقادِيرَ كُلِّ بَلاء
سفر خوشايند و يا ناخوشايند بوده آگاه بوده اي، خداوندا! هر بلا و دشواري كه به حكم

25

وَمَقْضِيَّ كُلِّ لاَْواء، وَابْسُطْ عَلَيَّ كَنَفاً مِنْ رَحْمَتِكَ وَلُطْفًا مِنْ
قضا و قدر تو مقرّر شده است، از من باز گردان و مرا تحت پوشش رحمت و لطف
عَفْوِكَ وَحِرْزاً مِنْ حِفْظِكَ وَسَعَةً مِنْ رِزْقِكَ وَتَماماً مِنْ نِعْمَتِكَ
و بخشش، محافظت و گشايش روزي، تماميّت نعمت
وَجِماعاً مِنْ مُعافاتِكَ، وَوَفِّقْ لِي يارَبِّ فِيهِ جَمِيعَ قَضائِكَ عَلي
و عافيت همه جانبه ات قرار ده، پروردگار من! قضاي خويش را موافق
مُوافَقَةِ هَوايَ وَحَقِيقَةِ أَمَلِي، وَادْفَعْ عَنِّي ما أَحْذَرُ وَما لا أَحْذَرُ
نياز و آرزوي حقيقي ام گردان، و خطرهايي را كه از آن بيمناكم و يا از آن بي اطلاعم
عَلي نَفْسِي مِمّا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي، وَاجْعَلْ ذلِكَ خَيْراً لِي
و تو از من به آن آگاه تري ازمن دفع كن، و سفرم را كه در پيش دارم به خير و صلاح
لاِخِرَتِي وَدُنْيايَ مَعَ ما أَسْأَلُكَ أَنْ تَخْلُفَنِي فِيمَنْ خَلَّفْتُ وَرائِي
آخرت و دنيايم قرار ده و نيز از تو مي خواهم كه نسبت
مِنْ وُلْدِي وَأَهْلِي وَمالِي وَإِخْوانِي وَجَمِيعِ حُزانَتِي بِأَفْضَلِ ما
به فرزندان، خانواده، دارايي، برادران و ديگر وابستگان حاضر
تَخْلُفُ فِيهِ غائِباً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَحْصِينِ كُلِّ عَوْرَة وَحِفْظِ كُلِّ
و غائب مؤمنم كه در خفا يا آشكار در معرض نابودي است و
مَضِيعَة وَتَمامِ كُلِّ نِعْمَة وَدِفاعِ كُلِّ سَيّـِئَة وَكِفايَةِ كُلِّ مَحْذُور
در تماميّت نعمت و دفع هر بدي