2. امت واحد

2. امت واحد

قرآن انسانها را، با وجود تمايزهاي گوناگون، مجموعهاي همگرا، همگون، متشكل، و مانند كاروان منسجم و در حال حركت به سوي هدف واحد ميداند وضمن دعوت او به سازماندهي فراگير، اين حالت را كيفيت نخستين جامعهي بشري و شكل مطلوب و معقول آيندهي آن ميداند.(35)

بر اساس اين بينش و اعتقاد، مسلمان مؤظف است يكپارچگي را نخست در جامعهي كوچكتر ـ جهان اسلام ـ تحقّق بخشد و آنگاه به جامعهي بشري گسترش دهد.

 

3. امامت و رهبري

هدايت جهان با حكمت و قدرت بيپايان خداوند، بخشي از آموزههاي توحيدي قرآن است و در اين راستا هدايت و رهبري انسان به سوي سعادت مطلوب در تمام ابعاد زندگي، بهدست رسولاني كه از سوي خداوند حكيم، دانا و توانا برانگيخته ميشوند، انجام ميگيرد.

امامت و رهبري انسان به دليل پيچيدگي انسان و مسائل مربوط به هدايت و سعادت او، تنها از راه گزينش الهي امكانپذير است و اين برگزيدگان الهياند كه كاروان بشري را سامان ميدهند و بهگونهاي حكيمانه به سوي سعادت حقيقياش رهبري ميكنند.(36)

در فرهنگ سياسي قرآن، امامت به دو گونه آمده است:

1. امامت انسانهاي پاك و متّقي كه برعهدهي انبيا، برگزيدگان آنها و مستضعفان مؤمن و صالح است.

2. امامت بدكاران كه از آن با عنوان ائمهي كفر(37) ياد شده است.

اطلاق امام به هر دو گونه را در اين آيه ميبينيم: روزي فرا ميرسد كه هر گروهي از انسانها را با امامشان فرا ميخوانيم.(38)