3. امامت و رهبری

3. امامت و رهبري

هدايت جهان با حكمت و قدرت بيپايان خداوند، بخشي از آموزههاي توحيدي قرآن است و در اين راستا هدايت و رهبري انسان به سوي سعادت مطلوب در تمام ابعاد زندگي، بهدست رسولاني كه از سوي خداوند حكيم، دانا و توانا برانگيخته ميشوند، انجام ميگيرد.

امامت و رهبري انسان به دليل پيچيدگي انسان و مسائل مربوط به هدايت و سعادت او، تنها از راه گزينش الهي امكانپذير است و اين برگزيدگان الهياند كه كاروان بشري را سامان ميدهند و بهگونهاي حكيمانه به سوي سعادت حقيقياش رهبري ميكنند.(36)

در فرهنگ سياسي قرآن، امامت به دو گونه آمده است:

1. امامت انسانهاي پاك و متّقي كه برعهدهي انبيا، برگزيدگان آنها و مستضعفان مؤمن و صالح است.

2. امامت بدكاران كه از آن با عنوان ائمهي كفر(37) ياد شده است.

اطلاق امام به هر دو گونه را در اين آيه ميبينيم: روزي فرا ميرسد كه هر گروهي از انسانها را با امامشان فرا ميخوانيم.(38)

 

4. آزادي همراه با مسئوليت

از ديدگاه قرآن، خداوند در برابر هدايت حكيمانهي انسان كه در بعثت انبيا تجلّي كرد، به وي آزادي داده است، به اين معني كه او در عين مسئولبودن در برابر آيندهاش، در انتخاب آن نيز آزاد است، زيرا انسان موجودي با ادراك و قدرت تشخيص است و بايد مسئوليتخواهي از او بر اساس انتخاب باشد.(39)

به اين ترتيب خداوند انسان را بر سرنوشت خود حاكم قرار داده است و او بايد، با مسئوليتي كه در برابر خدا دارد، راه آيندهساز خويش را بر اساس انديشه و حكمت برگزيند. اين بينش در حيات سياسي مسلمان نقش بسيار مهمي دارد.