11. نفی تبعیض

11. نفي تبعيض

قرآن آفرينش انسانها را همگون، ريشهي آنها را از يك پدر و مادر و تفاوتهاي شكلي را خارج از كرامت مشترك انساني ميداند و هرگونه تمايز، افتخار و برتريجويي را در صحنهي حيات اجتماعي به دور از عدالت معرفي ميكند و يگانه راه كسب امتياز را تقوا و فضيلت ميداند.(46)

 

12. پيروزي حق در مبارزهي مداوم حق و باطل

قرآن در مبارزهي هميشگي حق و باطل، انسان را به پاسداري از حق فراميخواند و هشدار ميدهد كه مبادا بهانهها، در اين پيكار مشكلات و هواهاي نفساني امر را بر انسان مشتبه كند و يا خود در پي چنين اشتباهكاري برآيد و بر حق لباس باطل بپوشاند و يا به باطل پوشش حق بدهد.

حق بايد استقرار يابد و باطل زدوده شود، هر چند بر خود شخص يا ديگران گران آيد. قرآن اصولا خدا را حق و غير او را باطل ميشمارد; و با خدا بودن را حق ميداند; سرانجام باطل را زوالپذير و حق را جاويدان ترسيم ميكند; و سرانجام حق را معيار اصلي ارزشگذاريها معرفي ميكند. بر اين اساس حتي افكار عمومي نيز با انحراف از محور حق، ارزش خود را از دست ميدهد.

قرآن بزرگترين ظلمها را تكذيب حق ميشمارد و در بيش از يكصد آيه از حقجويي و باطلزدايي سخن ميراند.(47)