1. امامت انبیا (علیهم السلام)
1. امامت انبیا (علیهم السلام) در قرآن الگوهایی از امامت انبیا و معیارهای کلی در زمینهی شرایط، شیوهی امامت و ایثارگریهایی که پیآمد امامت است، بیان شده است. نمونهی بارز آن را در امامت ابراهیم، موسی و پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) میتوان مطالعه کرد. از دی
1. امامت انبيا (عليهم السلام)
در قرآن الگوهايي از امامت انبيا و معيارهاي كلي در زمينهي شرايط، شيوهي امامت و ايثارگريهايي كه پيآمد امامت است، بيان شده است. نمونهي بارز آن را در امامت ابراهيم، موسي و پيامبر اسلام(صلي الله عليه وآله) ميتوان مطالعه كرد. از ديدگاه قرآن:
الف) مسئلهي امامت ـ مانند نبوت از ارادهي الهي سرچشمه ميگيرد و امام مسئوليتي نظير نبي دارد. اين مساله در تمام دينها بهعنوان سنّت حتمي الهي براي هدايت بشر، وجود داشته است.
ب) در كنار مسئوليت نبوّت، مسئوليت ديگري بهنام امامت وجود دارد كه برتر از نبوّت است و پيامبران پس از گذشتن از مراحل مختلف شايستگي رسيدن به آن را پيدا ميكردند.
ج) امامت پيمان با خداست و كسي امام خوانده ميشود كه در دورهي آزمايشي، انسان كاملبودن و شايستگي خود را براي پيشوايي به اثبات برساند.
د) امامت انبيا ـ كه همواره با سختيها همراه بود ـ در آيات متعدد، نقل شده و بخش زيادي از تاريخ انبيا به اين قسمت اختصاص يافته است.
هـ) در ميان خيل عظيم انبيا، تنها به تاريخ زندگي تعداد اندكي از آنها بسنده شده و ملاك انتخاب آنان، برجستگي در بُعد امامت بوده است.
و) امامت به عنوان عهد الهي كه از جانب خدا به اشخاص معين سپرده ميشود، مستلزم عصمت است و بر اساس دلايل عقلي صريح قرآن، انبيا و امامان بايد معصوم باشند.(68)