ولایت فقیه و آزادی مردم

ولايت فقيه و آزادي مردم

در نظام امامت نيابي (ولايت فقيه) با تمام اختيارات حكومتي كه فقيه دارد، جامعهي اسلامي دچار استبداد، خودمحوري و تمركز قدرت، آن گونه كه در نظامهاي توتاليتر و ماركسيستي ديده ميشود، وجود ندارد. دلايل اين ادّعا عبارتاند از:

1. عدالت فقيه ايجاب ميكند طبق خط مشي كليِ جامعهي توحيدي كه در قرآن ترسيم شده است، حداكثر استفاده را از نظام شورايي بنمايد و به آراي عمومي احترام بگذارد. به اين ترتيب نظام شورايي جاي استبداد را ميگيرد.(81)

2. در نظام امامتِ فقيه عادل، با مسئوليتپذيري همهي اقشار امت، طرح پيشرفته گسترش امامت، شكل ميگيرد و امامت، نه تنها به صورت طولي، بلكه بهگونهي عرضي نيز اعمال ميشود. بنابراين تقسيم مسئوليتها هر نوع استبداد و خودمحوري را خنثي ميسازد.(82)

3. شخص رهبر با آراي عمومي به امامت ميرسد و انتخابي بودن او، با عنايت به معيارهاي شرعي روشن در انتخاب وليفقيه و توجهي كه انتخابكنندگان به شرايط كلي فقيهي كه به رهبري برميگزينند، دارند، احتمال استبداد در نظام ولايت فقيه را به حداقل ميرساند.(83)

4. پيشبيني ابزارهاي نظارت و بازدارنده، مثل خِبرگان كه در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران لحاظ شده است، ميتواند زمينهي انحراف و فساد را در نظام امامت فقيه از ميان بردارد.(84)

نمونهي كاربرد ولايت فقيه در شكل كاملا مردمي را ميتوانيم، در شيوهاي كه امام خميني(قدس سره) در مدت رهبري خود ـ قبل و بعد از پيروزي ـ در قالب نظام جمهوري اسلامي ايران بهكار گرفت، ببينيم. ويژگي مردمي بودن رهبري، نه تنها بهعنوان يك شيوه در رهبري ايشان متجلّي بود، عامل اصلي پيروزيهاي او در فراز و نشيبها و مقاطع سرنوشتساز تاريخ انقلاب اسلامي نيز به شمار ميرفت.

امام پيوسته با، اعلاميهها، سخنرانيها، شبكههاي مردمي، روحانيت مبارز، مساجد و ديگر وسايل رابطهي خود را با مردم برقرار ميكرد و آرمانهاي انقلاب اسلامي را به مردم تفهيم و در جان، فكر و فريادهاي بنيانكن آنان متجلّي ميكرد، بهگونهايكه فرياد امام همان نداي ملت و فرياد ملت الهام گرفته از پيام رهبر بود و دوگانگي بين آنان ديده نميشد.